15 Φεβρουαρίου 2012

Νηφάλιοι μέσα στην καταιγίδα | Κρίση 15


Μάλεβιτς: Μαύρο τετράγωνο σε άσπρο φόντο

Για μια διαύγαση της ιστορικής στιγμής 

και για μια στάση απέναντι στην παρούσα κρίση

 

Έχει με δύναμη υπογραμμιστεί, τόσο από αγωνιζόμενους στοχαστές, όπως λ.χ. ο Βίκτορ Φρανκλ, που γνώρισε τη δοκιμασία των στρατόπεδων συγκέντρωσης, όσο κι από ανθρώπους της περιπέτειας −όπως ο δαιμόνιος Εντουάρ Ρεϊνάλ κι ο καπετάν Μάσγκρειβ με το τσούρμο τους, ναυαγοί για κοντά δυο χρόνια σ’ ένα ξερονήσι κοντά στην Ανταρκτική−, πως αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο, είναι τ’ ότι δεν μπορεί να ζήσει, ούτε καν να επιβιώσει, χωρίς έναν ορίζοντα πλουσιότερο από την γυμνή ανάγκη και τη επιβίωση. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να έχει λόγους για να ζει.

Ας το ξεκαθαρίσουμε. Δεν είναι ότι ο άνθρωπος χρειάζεται αυτούς τους λόγους σαν διακοσμητικό συμπλήρωμα της επιβίωσης, σαν παρηγοριά ή μυθοπλαστικό διεγερτικό της αυτοσυντήρησής του. Δεν είναι ότι τους έχει ανάγκη σαν «κατά συνθήκην ψεύδη», όπως πιστεύει ένας διαδεδομένος αγοραίος υλισμός. Στον άνθρωπο, το να ζει και το να έχει λόγους για να ζει είναι σαν τις δυο όψεις της ίδιας σελίδας: δεν μπορείς να κόψεις τη μια, χωρίς να κόψεις την άλλη∙ δεν μπορείς να κάψεις τη μια, χωρίς να κάψεις την άλλη. Γι’ αυτό και όταν σ’ ένα πολιτισμό εξευτελίζονται και μηδενίζονται οι λόγοι για να ζει κανείς, όταν οι ορίζοντες κλείνουν τον άνθρωπο στο κλουβί της επιβίωσης, τότε ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος στην αγριότητα.

* * *

Με αυτό το δεδομένο, το μέγεθος και η επικινδυνότητα της παρούσας κρίσης μπορούν να μετρηθούν από το βαθμό στον οποίο δοξολογούνται οι γυμνές βιολογικές ανάγκες, καθώς κι από την έκταση των πολιτικών δυνάμεων που διαλαλούν ότι το κύρος τους βρίσκεται στο ότι μπορούν, αυτές, να εγγυηθούν την ικανοποίησή τους. Όσο περισσότερες φωνές μπαίνουν σε τούτο το παιχνίδι αναγωγής του ανθρώπινου στο βιολογικό, όσο πλαταίνει το μέτωπο που διατυμπανίζει πως «η επιβίωση προέχει» και πως οι λόγοι για να ζούμε δεν είναι παρά μια «πολυτέλεια» όταν «ο λαός πεινάει», όσο δηλαδή φτωχαίνει ο ορίζοντας της ζωής από το σκιάχτρο της απλής επιβίωσης, τόσο περισσότερο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως η κρίση προχωράει προς την καρδιά του υπάρχοντος πολιτισμού. Διότι αυτές οι φωνές πολλαπλασιάζονται πάντοτε όταν καταρρέουν όλες εκείνες οι ιδέες, οι θεσμοί, οι λόγοι και οι πρακτικές μέσα από τις οποίες ο εκάστοτε κυρίαρχος πολιτισμός παρουσιάζεται πειστικά ως πολιτισμός, δηλαδή βεβαιώνει πως η κοινωνική σχέση σαν λόγος ζωής κοινός είναι ισχυρότερη της γυμνής ανάγκης.

Αναδιάρθρωση

Αρκετά μακριά από την έμφαση στον «καταναλωτισμό», την «ανισορροπία εσόδων-εξόδων» και την εγκατάλειψη της «παραγωγικότητας», που από πολλές πλευρές προβάλλονται σαν εξήγηση της τωρινής κρίσης, η αλήθεια είναι πως αυτή συνδέεται στενά με τη σχεδόν σαραντάχρονη περίοδο μιας ξέφρενης χρησιμοποίησης του πιστωτικού χρήματος ως όπλου κυριαρχίας (αυτό που ονομάστηκε «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση»), η οποία άντλησε την έμπνευσή της και τις δυνάμεις της από μια τετράδα διακινδυνευμένων «αναδιαρθρώσεων» τού έως τότε καπιταλιστικού συστήματος∙ και συγκεκριμένα:

1.    Μια αναδιάρθρωση του κυρίαρχου συστήματος οργάνωσης, δηλαδή διοίκησης των πραγμάτων, στηριγμένη στην «πανοπτικότητα» που φαινόταν να εξασφαλίζει η πληροφορική επέλαση του Τεχνικού Συστήματος∙

2.    Μια αναδιάρθρωση του κυρίαρχου συστήματος παραγωγής, δηλαδή εργασίας, μέσα από την οποία δόθηκε στους τεχνοκράτες διευθυντικούς υπαλλήλους του κεφάλαιου μερίδιο στη μετοχική σύνθεσή του και επομένως η συμμετοχή τους στη χρηματιστηριακή αντίληψη του «επιχειρείν»∙

3.    Μια αναδιάρθρωση του κυρίαρχου συστήματος κυκλοφορίας, δηλαδή του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέσα από την παραγωγή τζογαδόρικων πιστωτικών «προϊόντων» (subprimes, cds, κ.τ.λ) που αντιμετώπισαν το χρήμα ως εμπόρευμα, δηλαδή ως κάτι που δεν είναι και μάλιστα απαγορεύεται αυστηρά να είναι αν θέλει να επιτελεί τον κεντρικό στο σύστημα ρόλο του ως «δεσμός όλων των δεσμών»∙ και τέλος (μετά το 1990),

4. Μια αναδιάρθρωση του κυρίαρχου συστήματος διανομής, δηλαδή κατανάλωσης, με την πλασματική αύξηση της αγοραστικής δύναμης των μικρομεσαίων και χαμηλών στρωμάτων μέσα από τον ανεξέλεγκτο δανεισμό (αντί μιας αύξησης των μισθών) και, με αυτό τον τρόπο, την υπαγωγή και «συμμετοχή» και αυτών (από τη θέση του καρπαζοεισπράκτορα) στη χρηματιστηριακή αντίληψη του ζην.

Διακινδύνευση 

Οι αναδιαρθρώσεις αυτές δεν διέρρηξαν βέβαια τους «νόμους» συσσώρευσης του κεφαλαίου∙ υπονόμευσαν όμως τους κανόνες της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και εδώ θα πρέπει να τονίσουμε πως ο καπιταλισμός, όπως κάθε ανθρώπινος πολιτισμός, δεν ήταν και δεν είναι ποτέ ένα σκέτο «σύστημα δομών». Δεν είναι δηλαδή ένας «μηχανισμός» που αυτοαναπαράγεται «αυτόματα» ακολουθώντας έναν εσωτερικό «φυσικό νόμο», χωρίς την ενεργό παρέμβαση του ανθρώπινου στοιχείου με όλη του την ευφυΐα αλλά και με όλη του την τρέλα. Όπως κάθε πολιτισμός, έτσι και ο καπιταλιστικός, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον τύπο ανθρώπου που του αντιστοιχεί, ούτε χωρίς τη διακινδύνευση.  

Πέρα από τους οποιουσδήποτε «νόμους» του, αποτελεί ένα σύστημα όχι φυσικών νόμων αλλά κανόνων, δηλαδή: ένα σύστημα συλλογικής οργάνωσης λόγων για να ζει κανείς. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αναπαραχθεί μηχανικά χάρη σε κάποια νομοτέλεια, αλλά απαιτεί τον κατάλληλο τύπο ανθρώπου που θα μεριμνά συνειδητά, επίμονα και με προσπάθεια για τη διατήρηση και τις βελτιωτικές αναδιατυπώσεις των κανόνων, που συγκροτούν και συντηρούν το σύστημα ως πολιτισμό.

Έτσι, η σύγχρονη κρίση δεν προέκυψε μονόδρομα από κάποιους «αυτοματισμούς» του καπιταλιστικού κόσμου, αλλά συνδέεται μάλλον με το γεγονός ότι οι αναδιαρθρώσεις που περιγράψαμε, συντελέστηκαν παίζοντας με τους κανόνες του καπιταλιστικού πολιτισμού με τέτοιο τρόπο ώστε υπονόμευσαν τον τύπο ανθρώπου που τους ενσάρκωσε και μεριμνούσε γι’ αυτούς.

Ανασύνθεση

Κοιτάζοντας από πιο κοντά το τοπίο της σημερινής κρίσης, μπορούμε πράγματι να διακρίνουμε την ταξική ανασύνθεση στην κορυφή της καπιταλιστικής πυραμίδας, η οποία έλαβε χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια −μια ανασύνθεση κατά την οποία μια ορισμένη τεχνοκρατική ελίτ προοδευτικά απέπεμψε και τελικά θανάτωσε, όχι απλά τις «μεσαίες τάξεις» όπως λέγεται, αλλά πρωτίστως τον Αστό. 

Πράγματι, το υποκείμενο, ο τύπος ανθρώπου των αναδιαρθρώσεων αυτών, ο πρωταγωνιστής τους, δεν ήταν ακριβώς ο Αστός. Δεν ήταν εκείνο το αδηφάγο Άτομο, που συνάμα ήθελε να είναι και Πολίτης, εκείνος ο αμείλικτος εκμεταλλευτής που ωστόσο δεν μπορούσε να διανοηθεί τη δράση του έξω από μια ιδεολογία προόδου, δημοκρατικότητας και συνολικού μετασχηματισμού κάθε κοινωνίας που του έμοιαζε «καθυστερημένη» πολιτισμικά −αυτός δηλαδή που με την επανάστασή του πριν από λίγους αιώνες έστησε και εγκαινίασε τους κανόνες του καπιταλισμού ως πολιτισμού. Απεναντίας, ήταν, τόσο από την πλευρά του πομπού όσο και του δέκτη τους, ένας τύπος ανθρώπου που, υπήρξε μεν πνευματικό παιδί και κληρονόμος του Αστού, αλλά ανέλαβε να προχωρήσει το σχέδιο του Αστού χωρίς τις ιδεολογικές δεσμεύσεις του και χωρίς κανένα άλλο όραμα πέρα από τον τεχνολογικό μεσσιανισμό. Μιλάμε για το αποχαλινωμένο Άτομο-Ιδιώτη της ύστερης νεωτερικότητας, δηλαδή το νεωτερικό Άτομο κατά την ιστορική στιγμή όπου:

·      αισθάνεται εντελώς βέβαιο για την ικανότητα της Τεχνικής να συντηρεί την κοινωνία υπό τη μορφή Συστήματος («όπως ανοίγω τη βρύση και τρέχει νερό, έτσι απλά ξυπνώ το πρωΐ και ο κόσμος μου συνεχίζεται»)∙

·     νιώθει πλήρως αποδεσμευμένο από την ευθύνη να αγωνίζεται και να μεριμνά το ίδιο για τη συντήρηση της κοινωνίας του∙ και επομένως

·         θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο να πραγματώσει το όνειρο της αστικής νεωτερικότητας, που είδε τον πολιτισμό σαν «πηγή δυσφορίας» και την κοινωνία σαν ένα απλό μέσο προς ανακούφισή της στην υπηρεσία των ατομικών βλέψεων (από όπου και όλες οι ιδέες περί «αόρατου χεριού», «νόμων της αγοράς», και τα παρόμοια, που υποτίθεται ότι τις ισορροπούν αυτόματα και μαγικά).

Αποδιάρθρωση

Έτσι οι αναδιαρθρώσεις που περιγράψαμε, στην ουσία σήμαναν μια διπλή αποδιάρθρωση:

   την  αποδιάρθρωση των κανόνων της αστικής εποχής του καπιταλιστικού κόσμου, από τους οποίους απέμεινε μόνο η ιδέα του αγώνα κυριαρχίας για την κυριαρχία στο όνομα των γυμνών αναγκών −μια ιδέα κατάλληλη για μια συνθήκη αγριότητας και πάντως όχι πολιτισμού∙

και

     την αποδιάρθρωση όχι μόνο των επιμέρους συστημάτων αλλά και του ίδιου του δεσμού τους, του «δεσμού όλων των δεσμών» και θεσμού όλων των θεσμών στον κυρίαρχο κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό, δηλαδή του χρήματος.

Πράγματι, εκείνο που γίνεται ολοένα και πιο έντονα όσο και τραγικά αντιληπτό −όχι μόνο στους κυριαρχούμενους αλλά και στους ίδιους τους κυρίαρχους− μέσα από την καταφανή πλέον προσπάθεια των Δυνατών να διασώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα γκρεμίζοντας στην εξαθλίωση τους λαούς τους (υπάγοντας λ.χ. ακόμα και τις συντάξεις στο κερδοσκοπικό παιχνίδι με την προοδευτική παράδοσή τους από το χρηματιστήριο στις ασφαλιστικές εταιρείες), είναι η εξώθηση στα άκρα μιας διπλής αντίφασης του πολιτισμού αυτού. Πρόκειται για:

α) την απογείωση της εσωτερικής αντίφασης του χρήματος, δηλαδή της αντίφασης ανάμεσα στην τεράστια μεταφυσική ισχύ, την οποία υπόσχεται ως ποιότητα («κατέχοντάς με μπορείς να αποκτήσεις όποιο αντικείμενο θέλεις και επιθυμείς εσύ, τον πλούτο όλου του κόσμου αν το θες»), και την τρομακτική μεταφυσική πενία, την οποία πραγματώνει ως ποσότητα («μπορείς ν’ αγοράσεις μόνον ό,τι αντέχει η τσέπη σου και ποτέ δεν θα μπορέσεις να εξισώσεις το περιεχόμενο του πορτοφολιού σου με τον πλούτο όλου του κόσμου»)∙

και ταυτόχρονα

β) την απογείωση της εσωτερικής πολιτισμικής αντίφασης των καπιταλιστικών κοινωνιών ανάμεσα, από τη μια μεριά, στη δημοκρατική υπόσχεση ότι ο καθένας υποτίθεται πως, ως πολίτης, καλείται και μπορεί πραγματικά να συμμετάσχει όχι μόνο σε ένα διάλογο αλλά και στις συλλογικές αποφάσεις που διαμορφώνουν τη ζωή του, κι από την άλλη την ολιγαρχική πρακτική του αποκλεισμού της συντριπτικής πλειοψηφίας από τη σφαίρα των αποφάσεων.

Μηδέν

Όμως αυτή η διπλή αποδιάρθρωση είναι αποδιάρθρωση του «συμβόλου της πίστεως» τούτου εδώ του πολιτισμού! Δεν είναι τριγμός σε κάποιο υποσύστημά του, ούτε σε κάποια επιμέρους ιδεολογία του. Ούτε καν σε κάποιο κεντρικό «μέσον» του. Είναι τριγμός στη ραχοκοκκαλιά του. Κι ένας τέτοιος τριγμός δεν σταματάει χωρίς να χυθούν δάκρυα, αίμα και ιδρώτας. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν σκεφτούμε ότι την ατμομηχανή του σημερινού καπιταλισμού οδηγεί ένας τύπος ανθρώπου πορωμένος από το πάθος της δύναμης, εθισμένος στην ψευδαίσθηση του τεχνολογικού μεσσιανισμού, παραδομένος στην ιδιωτική αντίληψη ακόμα και της πολιτικής, και επομένως ριζικά ανίκανος να ασχοληθεί με ο,τιδήποτε απαιτεί η συγκρότηση κοινών λόγων ζωής.

Ένας ολόκληρος κόσμος λοιπόν, και όχι μερικές χώρες ή περιοχές μονάχα, βρίσκεται υπό κατάρρευση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει, ούτε ότι θα καταρρεύσει αύριο, ούτε κι ότι από την κατάρρευσή του −εάν και όταν συντελεστεί− θα προκύψει οπωσδήποτε μια καλύτερη κοινωνία κι ένας πιο ανθρώπινος πολιτισμός. Ας μην το ξεχνάμε. Είναι άλλο πράγμα η κρίση και άλλο η έξοδος από την κρίση∙ κι είναι άλλο πράγμα η έξοδος από την κρίση και άλλο η έξοδος προς ένα πιο ανθρώπινο πολιτισμό. Εδώ, απατάται οικτρά όποιος πιστεύει πως η ιστορία, παρά τα λοξοδρομίσματά της, δεν είναι παρά μια νομοτελειακή πρόοδος προς το καλύτερο∙ κι ακόμα πιο οικτρά όποιος, στο ίδιο πάνω-κάτω πνεύμα κινούμενος, νομίζει πως η τεχνολογική εξέλιξη αποτελεί ήδη την αντικειμενική βάση για μια περισσότερο ελεύθερη κοινωνία. Τα σημερινά τεχνικά μέσα δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με ό,τι ονομάζουμε «εργαλεία» κι έχουν από δεκαετίες ξεφύγει ακόμα και από ό,τι ονομάζαμε «μηχανές». Ούτε κι η τεχνολογία έχει καμιά σχέση με αυτό που με ιλιγγιώδη πλέον ταχύτητα τείνει να ολοκληρωθεί ως «τεχνικό σύστημα». Με μικρές δόσεις μιλιταρισμού, λ.χ., δεν είναι πολύ δύσκολο η «έξοδος» από την κρίση να είναι προς ένα ακόμα παγκόσμιο σφαγείο. Εάν μάλιστα σε αυτά προσθέσουμε και την ορατή κηδεμόνευση του μεγαλύτερου μέρους των «αντιπολιτευτικών» στο σύστημα δυνάμεων από τις βασικές καταγωγικές ιδέες του κυρίαρχου πολιτισμού (ωφελιμισμός, αναγκοκρατία, γραμμική ιστορικότητα, ιεροποίηση της βίας, τεχνολογικός μεσσιανισμός, κ.λπ.), τότε είναι ξεκάθαρο πως επείγει η απαλλαγή μας από τέτοιου τύπου ψευδαισθήσεις.

Μπροστά στην κρίσιμη καμπή 

Βρισκόμαστε ακόμα σε τροχιά πτώσης προς το πολιτισμικό Μηδέν. Η ίδια η επικράτηση στην πολιτική και τη γενικότερη σκηνή των φωνών που μιζάρουν στις γυμνές ανάγκες, καθώς και η αίσθηση ότι όποια φωνή δεν μπαίνει σε τούτο το παιχνίδι είναι απίθανο να εισακουστεί από ένα ευρύτερο ακροατήριο, σηματοδοτεί μια πτώση του συμβολικού Λόγου, και την αιχμαλώτισή του από το πεδίο της συνθηματολογικής Μαγείας, χαρακτηριστική σε εποχές διάλυσης. Δυο είναι οι κίνδυνοι τώρα για όποιους θέλουν ακόμη να μιλούν, αντέχουν να μιλούν, και δεν μπορούν να κάνουν χωρίς να μιλούν: Η απελπισία, ότι ένας λόγος που δεν υποκύπτει στη «μαγεία», δεν βρίσκει ακροατές∙ και ο πειρασμός να υποκύψουν σε αυτήν προκειμένου να εισακουστούν.

Απέναντι σ’ αυτούς τους θανάσιμους κινδύνους, αυτό που μπορεί να μας βαστήξει όρθιους είναι κατά τη γνώμη μου η πίστη −αυτή η υπέρτατη ένταση ανάμεσα στη βεβαιότητα και την αμφιβολία για κάτι που «γνωρίζουμε» αλλά συνάμα διαρκώς μας διαφεύγει−, πως μόνο μέσα από την αντίσταση σ’ αυτή την απελπισία και σε αυτό τον πειρασμό θα μπορέσει να αρθρωθεί ο «κοινός Λόγος» κι η ραχοκοκκαλιά μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας… όχι μόνο μιας κοινωνίας «αυριανής», αλλά από εδώ και σήμερα, μαζί με εκείνους που γνωρίζουμε κι εκείνους που συναντάμε θελημένα ή αθέλητα στην πορεία μας.

Νηφαλιότητα, άλλωστε, σημαίνει επαγρύπνηση.

  

UPDATE 25/5/2015 Το κείμενο κυκλοφόρησε και στο 4ο τεύχος του εξαιρετικού περιοδικού ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΕΠΑΣ, 10 Μαΐου 2015



48 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Καλό. Το εννοώ.

Eriugena είπε...

Επιτέλους μας άπλωσες όλο το πλεκτό σου, και μάλιστα σε μορφή ανάλυσης της περίφημης "κρίσης"..
Με βρίσκεις σύμφωνο ως προς τις "ανθρωπολογικες" συντεταγμένες της, και βρίσκω ενδιαφέρουσα την προσπάθεια να τις πλέξεις με τα στοιχεία του συστήματος, ή του συστήματος-φετιχ..Πριν ακόμα σου την πεσουν οι μαρξιστές θα πρότεινα κάποιος να μας ενημερώσει--προς θεού πριν ξεκινήσει η κουβέντα!!!--για τα "μεγέθη" που ορίζουν τον λαϊκο-μικροαστικό καταναλωτισμό-δανεισμό είδικά στις Η.Π.Α αλλά και στας ευρώπας. Διότι θυμάμαι πως πέρα απο την Λήμαν, είχαμε και κατάρρευση των ημι-δημόσιων οργανισμών δανεισμού φρεντι μακ , τον άλλο δεν τον θυμάμαι. Αυτό που λέμε "αγορές" είναι σε τεράστιο βαθμό ασφαλιστικά ταμεία, και μικροκαταθέτες(μέχρι τις 200.000 μικροκαταθέτης είσαι!!) που ξεχύνονται μέ τα τερματικά τους στο χάος των χρηματιστηρίων και των ομολόγων. Παρ'ολα αυτα δεν πρεπει να ξεχάσουμε, την σχέση όλων αυτών με τα προβληματα συσσώρευσης του κεφάλαιου,όχι με την έννοια της "πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους"!! Θα έλεγα ακολουθώντας τις συντεταγμένες αυτές(που έτσι κι αλλιώς ακολουθώ και κατα μόνας) ότι το πρόβλημα είναι η "συσσώρευση" καθαυτή, και όχι μονον η καπιταλιστική, ή μάλλον κάθε πραγματικά ποιοτική παραγωγή-κατανάλωση κάθε μετακαπιταλιστική παραγωγή δεν μπορεί παρά να θεμελιώνεται σε μη-ποσοτικά θεμέλια, στην απο-αστικοποίηση, την αποκλιμακωμένη κοινωνικοποιημένη παραγωγή, αλλά και τι άλλο αγαπητέ?..την ρήξη με όλες τις νεωτερικές δομές>>πάμε και αλλού έτσι, και όχι μονον στην κριτική του "ύστερου καπιταλισμού"

izi είπε...

Hollow είναι επείγον...
Eriugena, που άλλου πάμε για πες;(και που το "άλλου" δεν περιέχεται στον ύστερο καπιταλισμό)

Όχι άλλη υλικότητα...

izi είπε...

>>>>>Οι δε μαρξιστές ήδη σπεύδουν να υποστηρίξουν πως τα προβλήματα του ανθρώπου αφορούν όλο και περισσότερο την απλή επιβίωση του, άρα στην "σημερινή συγκυρία", να μιλάς για πίστη είναι τουλάχιστον αστείο κτλ.
Μόνο που η "σημερινή συγκυρία" είναι το ίδιο με το "αγάπη μου βρήκες την ώρα να με μαλώσεις"
Είναι δηλαδή πάντα σημερινή όπως ακριβώς και το σήμερα... υστερικά.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι μαρξιστές υπήρξαν από πολλές πλευρές οι θεωρητικοί αβανταδόροι των αναδιαρθρώσεων που αναφέρει ο Χόλλοου καθώς και οι συνεπέστεροι υμνολόγοι τους.
Συμβαίνει γιατί οι μαρξιστές σε τελική ανάλυση υπήρξαν οι λογιστές του κυρίαρχου συστήματος, πάντα με κριτικό πνεύμα αλλά και πάντα λογιστές, και μάλιστα της κακιάς ώρας.

Σημειώθηκε και αλλού στις "σημερινές συγκυρίες" δηλαδή προχτές:

Είναι δύσκολο να ενημερωθεί κανείς μέσα από ποιήματα
κι όμως άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα μες στη μιζέρια
λόγω έλλειψης
αυτού ακριβώς που βρίσκεται εκεί μέσα.

http://pyravlosypogeiwn.blogspot.com/2012/02/w-c-w.html

Και αυτό είναι αλήθεια.

Ράκος Κουρελάριος είπε...

Εξαιρετικό κείμενο! Ευχαριστούμε!

Νηφαλιότητα σημαίνει, επίσης, να μην ακολουθείς τον κόσμο στα συνεχή ανεβοκατεβάσματά του.

Μουσταφά Κ. είπε...

Μα είναι θεμελιώδης η δεσμεύση στην "επιστήμη" της οικονομίας ιζι.
Μια κι έξω.
Αυτή είναι η θρησκεία τους.
Α ρε καημένε Μαρξ, τι σου έμελε να πάθεις. Κουρέλι κατάντησε (όσο φιρι φιρί να το πήγε δεν του άξιζε τέτοια τύχη)

Eriugena είπε...

izi, το αλλού είναι φυσικά η αταξική κοινωνία, για να μην ξεχνιόμαστε, όχι βέβαια σαν "ώριμο" φρούτο των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά με την έννοια της κυριαρχία του ποιοτικού προσδιορισμού "των πραγμάτων"...Τώρα αν το "ποιοτικό" είναι υλικότητα ή ότι άλλο δεν ξέρω, πάντως είναι θεμελιωδώς ο συμβολικός Λόγος που αναφέρει ο Χόλλοου αυτός που συγκροτεί την ποιότητα όπως και μια αληθινή ερωτική πράξη, αν και δεν νομίζω πως περιοριζόμεθα μόνο εις αυτά..

HollowSky είπε...

@ Δύτη,

χάρηκα που σου άρεσε! Ευχαριστώ.

---

@ Ρακ,

κι εγώ ευχαριστώ-ναι νηφαλιότητα σημαίνει και να μη παραδέρνεις στα κύματα των καιρών. Δύσκολο όμως.

HollowSky είπε...

@ Eriugena,

τα πλεκτά, ξέρεις, έχουν δυο όψεις: την απέξω, που βλέπουμε, κι είναι η στρωτή, με τα σχέδια που θέλαμε να φανούν, κ.λπ. και την απομέσα, που είναι κόμποι, μπερδεμένες κλωστές, ένα χάλι -
ξέρεις τι τραβάνε οι υφαντές :-)

Δεν θα έλεγα ότι οι "αγορές" είναι "τα ασφαλιστικά ταμεία και οι μικροκαταθέτες", συν τοις άλλοις επειδή δεν αποφασίζουν αυτοί για την τύχη των καταθέσεών τους. Π.χ. τα ταμεία έχουν ένα άσχετο ΔΣ που ακούει κάποιους οικονομικούς συμβουλάτορες, οι οποίοι κινούνται από άλλους. Το ίδιο κι οι μικροκαταθέτες. Οι "αγορές" είναι μερικά μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κατά βάση εδρεύοντα στις ΗΠΑ.

Τα προβλήματα συσσώρευσης του κεφαλαίου, τώρα, είναι τα προβλήματα που του βάζει ο κοινωνικός συσχετισμός δυνάμεων που περιστρέφονται γύρω από τον ιδρυτικό άξονα του καπιταλιστικού "κοινωνικού συμβόλαιου". Σε διάφορες μαρξιστοειδείς αναλύσεις βλέπω να λέγεται, ότι ο καπιταλισμός ήταν "αναγκασμένος" από την "ίδια τη λογική της συσσώρευσης του κεφαλαίου" να προβεί στις άλφα ή βήτα κινήσεις (π.χ. αβέρτα δάνεια). Το κρίσιμο είναι, ότι κανένας από όσους κάνουν αυτές τις αναλύσεις - που υποτίθεται πως στηρίζονται στη γνώση ενός "εσώτερου νόμου" της συσσώρευσης του κεφαλαίου - δεν έχει πραγματικά προβλέψει όλα αυτά που εκ των υστέρων έρχεται και εξηγεί σαν να ήξερε εκ των προτέρων ότι θα γίνουν! Αυτό λέει πολλά για τη λεγόμενη "επιστήμη της κοινωνίας".

Το κεφάλαιο πράγματι επιζητεί το κέρδος αλλά οι κινήσεις που κάνουν οι κεφαλαιοκράτες για την επίτευξή του δεν είναι δεδομένες, ούτε υπακούουν σε αυστηρούς νόμους, δεν είναι οπωσδήποτε προβλέψιμες, ούτε οι ίδιες ούτε κι οι συνέπειές τους. Γι' αυτό και δεν έχει νόημα να κάνουν ούτε αυτοί, αλλά ούτε κι εμείς, τους πολύ έξυπνους.

Τέλος, για το θέμα της συσσώρευσης γενικά, ένα βιβλιαράκι που είχα βρει ενδιαφέρον ήταν ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΑΠΟΘΕΜΑ του Μπατάιγ. Θα το ξέρεις, είμαι σίγουρος.

HollowSky είπε...

@ Ιζι,

φοβερό πραγματικά το ποίημα που μετέφερες από τον Πύραυλο! Όσο για τους μαρξιστές, σήμερα έχουμε μάλλον μαρξουδερούς ή μαρξοειδείς παρά αυστηρά μαρξιστές ... που κι εκείνοι είχαν κάνει τον παππού να πει "εγώ δεν είμαι μαρξιστής" :-)

HollowSky είπε...

@ Μουσταφά,

πού το βρήκες αυτό; :-) :-))

Eriugena είπε...

Βρε Χόλοου, μήπως να αναδημοσίευες το "καταραμένο απόθεμα", ή μήπως ξέρεις καμμιά σελίδα που να το έχει ολόκληρο αναδημοσιέυσει γιατι έχω μόνο αποσπάσματα??Αν το έχεις σε έντυπη μορφή το θέλω..και είναι στ΄αλήθεια ίσως απο τα σημαντικότερα κείμενα του 20ου αιώνα.
Οσον αφορά την "κοινωνική επίστήμη" συμφωνώ απολύτως, ειδικά με το ξεβράκωμα της αναδρομικής ανάλυσης. Αν είχαν λίγο τσίπα οι "επιστήμονες της ταξικής πάλης" θα προέβλεπαν, γιατι επιστήμη αν ,η τι άλλο, και μάλιστα με τους όρους που θέτουν αυτοί(σκληροί θετικιστικοί όροι), υπάρχει μόνον με πρόβλεψη. Εκτός αν θεωρούν πως πρόβλεψη είναι να λές μονότονα: "ο καπιταλισμός περνάει κυκλικές κρίσεις" και όταν περνά κρίσεις νομίζεις πως επιβεβαιώνεσαι!!!
Η πρόβλεψη σημαίνει πρόβλεψη και μαλιστα ειδικού τύπου πρόβλεψη όχι γενικούρες...δεν είναι πρόβλεψη ας πούμε να λές πως "ο καπιταλισμός θα περάσει σε κανα δυο δεκαετίες κρίση" αλλά θα περάσει την τάδε και δείνα κρίση στηριγμένη στα τάδε και δείνα χαρακτηριστικά!!!
Δηλαδή, και συμφωνώ μαζί σου, ΕΛΕΟΣ πια με τους μάγους της φυλής..Και κατι άλλο, θυμάται κανείς τους υπερφωστήρες της αριστεράς όταν ξέσπασε το πιστωτικό ζήτημα, το 2009???
Ποιούσαν την Νήσσαν λέγοντας πως είναι ψευδο-θέμα, και το έλεγαν όχι με την έννοια της "κοινωνικο-συμβολικής" κατασκευής, αλλά με την εξαθλιώτερη "συνωμοσιολογική" έννοια...Σαν την αυγή στις 20 Απριλιου 67, που έλεγε ότι δε θα γίνει χούντα. Τέτοια ανάλυση..

izi είπε...

Eriugena το Καταραμένο Απόθεμα το είχαμε αναφέρει εδω: http://dangerfew.blogspot.com/search/label/%CE%A4%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1

Πριν κανένα χρόνο. Μάλιστα εντελώς συμπτωματικά το απόσπασμα που είχαμε διαλέξει κάθεται σε σχέση με το "αλλού" που λέγαμε, και την θολούρα του.

Εννοείται ότι δεν ξεχνιόμαστε.

Η λήθη φυσικά ως ικανότητα είναι μια θετική υπόθεση...

izi είπε...

"Προσπαθώντας να καταργήσει την δαπάνη σύμφωνα με μια λογιστική που στηρίζεται στους υπολογισμούς, η αστική κοινωνία δεν πέτυχε παρά ν' αναπτύξει την καθολική ευτέλεια.
Η ανθρώπινη ζωή ξαναβρίσκει τον σφυγμό της στο μέτρο κάποιων αμετάβλητων αναγκών μόνο μέσα από την προσπάθεια εκείνων που σπρώχνουν μέχρι τα άκρα τις συνέπειες των τρεχουσών ορθολογικών αναγκών. Ότι απομένει από τους παραδοσιακούς τρόπους δαπάνης έχει ατροφήσει και η ζωντανή ταραχή της δαπάνης χανεται μέσα στην αλλόκοτη παραφορά της πάλης των τάξεων."


Από To Καταραμένο Απόθεμα (1949) του George Bataille,

izi είπε...

και ενα επεξηγηματικό σχετικά με αυτό που λέει ο W.C.Williams, για δείτε
γιατί άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα μες στη μιζέρια
λόγω έλλειψης
αυτού ακριβώς που βρίσκεται εκεί μέσα
και τι είναι το "εκει μέσα"

δειτε εδώ
http://youtu.be/5kOFezZ_KgA

Σχολιαστής είπε...

Τρομερά "πυκνό" αλλά κι εξίσου ενδιαφέρον και διαφωτιστικό κείμενο Hollowsky. Συγκράτησα μερικές φράσεις του, που θεωρώ ότι ξεκαθαρίζουν με σύντομα λόγια κάποια σημαντικά θέματα:

1. Αυτό που κάνει τον πολιτισμό είναι όλα εκείνα (ιδέες, θεσμοί, πραχτικές) με τα οποία επιβεβαιώνει πως η κοινωνική σχέση είναι ισχυρότερη της γυμνής ανάγκης.

2. (επομένως) Όσο πιο πολύ κι από πιο πολλούς δοξολογούνται οι γυμνές βιολογικές ανάγκες, τόσο πιο πολύ αυτό δείχνει πως κάτι δεν πάει καλά με τον υπάρχοντα πολιτισμό, δηλαδή ότι δυσκολεύεται να πείσει πως με το δικό του "μοντέλο" πραγματικά η κοινωνική σχέση είναι ισχυρότερη της γυμνής ανάγκης.

3. Το παιχνίδι κυριαρχίας που έπαιξε ο καπιταλισμός εδώ και 40 χρόνια, αποσυντόνισε και αποδιάρθρωσε το πολιτισμικό του "μοντέλο" - σε αυτό το βαθμό η κρίση είναι συστημική και βαθιά.

4. Αυτό συνέβη επειδή έπαιξε ακραία με το κεντρικό του σύμβολο, το χρήμα, σε σημείο που το εξευτέλισε - έκανε πολύ ορατή την αντίφασή ανάμεσα στο χρήμα σαν ποιότητα και το χρήμα σαν ποσότητα.

5. Σε αυτή την ακρότητα έβαλε το χέρι της και η αίσθηση "πανοπτικότητας", δηλαδή παντοδυναμίας, που προσέφερε η Πληροφορική ως σύστημα.

6. Δεν υπάρχει καμιά "αντικειμενική" εγγύηση ότι η κρίση του καπιταλισμού θα φέρει ένα καλύτερο κόσμο - αυτό εξαρτιέται από εμάς, από τους ανθρώπους ("η ιστορία δεν κάνει τίποτα, οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία").

7. Ένας καλύτερος πολιτισμός δεν μπορεί να γεννηθεί κατά τύχη αλλά από τις έλλογες προσπάθειές μας. Γι' αυτό είναι κρίσιμο να βαστηχτεί αναμμένη η φλόγα του Λόγου.

Νοσφεράτος είπε...

εξαιρετικο κειμενο
Πρεπει να πώ οτι το αναδημοσιευσα (φυσικά με αναφορά ) Τωρα περι Πανοπτικου ..
Η Τρομερη διαφορά μεταξύ του Πανοπτικού του Μπενθαμ ( και της κατα Φουκώ νεωτερικοτητας ) ειναι οτι το τοτε Πανοπτικό ειχε ακομη ενα κεντρο ενω σημερα ειναι εκκεντρο
Σημερα ολοι - η σχδεον ολοι ειναι γραναζια του Πανοπτικου .. ακομη και οι ..Μπλογκερς
Αυτο βεβαια το ειχε προβλέψει ο Φουκώ
- Και το ζητημα πιά ειναι οτι αυτο το Πανοπτικο εχοντας αγκαλιασει τους παντες και τα πάντα θρυματισζεται σε δισεκατομμυρια θραυσαματα - μικρους παραμορφωτικους ακαθρεφτες
Ετσι παυει να ειναι και Πανοπτικό .. Δεν ειναι ουτε Συνοπτικό Ειναι και τα Δυο αλλα και Μηδεν

HollowSky είπε...

@ Noσφεράτε,

σ' ευχαριστώ για την αναδημοσίευση. Για το "πανοπτικόν" έχεις δίκιο. Γι' αυτό και δεν είπα "πανοπτικόν" αλλά μίλησα για "'πανοπτικότητα' που φαινόταν να εξασφαλίζει η πληροφορική επέλαση του Τεχνικού Συστήματος".

Πράγματι, δεν υπάρχει πλέον ένα κέντρο, αλλά ο καθένας, το κάθε "τερματικό", έχει την αίσθηση της "πανοπτικότητας": μπαίνω στο διαδίκτυο και αισθάνομαι ότι μπορώ να έχω πρόσβαση σε μια απειρία πληροφοριών, στα "πάντα". Μιλάμε για τεράστια μεταφυσική ισχύ, ανάλογη με αυτή του χρήματος.

Βέβαια, όμως, υπάρχουν κάποιοι που έχουν πρόσβαση σε πολύ μεγαλύτερο και θα έλεγα πολύ πιο αποφασιστικό σύνολο πληροφοριών - κι αυτοί δεν είμαστε εγώ κι εσύ...

HollowSky είπε...

@ Izi,

είσαι σε φόρμες! :-)

---


@ Eriugena,

το ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΑΠΟΘΕΜΑ έχει κυκλοφορήσει και από τις εκδόσεις FUTURA, στη σειρά που επιμελείται ο Φώτης Τερζάκης. Ψάχνω στη χαοτική βιβλιοθήκη μου να δω σε τι έκδοση το έχω (πάνε χρόνια), αλλά δεν το έχω βρει ακόμα! Θα πρέπει να στείλω υποβρύχιο να το ψάξει σε κανέναν ύφαλο... :-) Άμα το βρω πάντως, θα σε ειδοποιήσω για να σου δώσω αντίγραφο.

izi είπε...

Παίδες το χουμε!...εντόπισα κάποιο από το καταραμένο απόθεμα μεσο του
ιδιωτικού χαπίφιου βιβλιοντέντεκτιβ Αλφειού, το βιβλιοπωλείο στην Χαρ. Τρικούπη 22, Τηλ. 210 3623092

izi είπε...

αστο ρε χόλοου σταμάτα να ψάχνεις γιατι έσυ θα το χεις στην καθαρεύουσα :-)))

Νοσφεράτος είπε...

ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΑΠΟΘΕΜΑ του Μπατάιγ''

βαλε κανα αποσπασμα αν τοχεις και μπορεις ..... πρεπει ναναι πολύ ενδιαφερον

(μου φαινεται οτι καποτε το ειχα κι εγω αλλά το να το ψαξω ειναι σαν να σκαβω σε ορυχειο( ετοιμο να καταρευσει)

Ράκος Κουρελάριος είπε...

@ HollowSky

Δύσκολο μεν, αλλά όχι ακατόρθωτο, όπως αποδεικνύετε εδώ μέσα σχεδόν καθημερινά τους τελευταίους μήνες [και όχι μόνον].

LeftG700 είπε...

Φίλε HollowSky,


«Γυμνές βιολογικές ανάγκες»; Εννοείς κάτι σαν αυτό;

Κάτι σαν αυτό, μήπως;

Αυτό;

Aυτό;

Ή αυτό;



Φίλε HollowSky, χωρίς υπερβολή, αρκετοί μέσα εδώ πρέπει να πίνετε πολύ βαριά ποτά και να καπνίζετε πολύ βαριά τσιγάρα!... ;-)


Τα λέμε

izi είπε...

Φίλοι λεφτ, παρακαλούμε συγκρατήστε την πορνογραφική σας φιλανθρωπία εξω από εδώ.

για να μη λέμε τα ίδια και τα ίδια...

Eriugena είπε...

Βρε τον λέφτ!!
Πάνω που πήγα να κοιμηθώ και είπα να ρίξω μια ματιά, έπεσα πάνω στην φωτο-σύνθεσή του. Στην αρχή νόμισα πως είναι η action aid, αλλά μετά συνειδητοποίησα πως έχουμε να κάνουμε με επαναστατική προπαγάνδα..
Τέλος πάντων.
Ας αρχίσω με τα τσιγάρα. Επειδή έχω μαλώσει με όλα τα φρικιά συμφοιτητές μου που κάπνιζαν αυτά τα κακά πράγματα, όντας οπαδός του κρασιού και μόνον, έχω να παρατηρησω πως τελευταία έχει οξυνθεί η αντιναρκωτική προπαγάνδα στο λαϊκο μέτωπο σε λάθος βάση. Πρέπει μάλλον να γίνει πρώτα ιδεολογική απο-τοξίνωση και μετά βλέπουμε με το "βιολογικά" ναρκωτικά. Εξάλλου μετά την κατακραυγή του παλλαϊκου μετώπου σωτηρίας του καλού και ηθικού νοικοκύρη--ονόματα των συμμετεχόντων στο παλαϊκο μέτωπο δεν λέμε, μην εχουμε και άλλες παρενέργειες-- ενάντια στα ναρκωτικά, το περίφημο νομοσχέδιο δεν ήλθε...ξέρετε ποιό. Τώρα το κάθε φρικιό θα συνεχίσει να μπαγλαρώνεται στην ψειρού και έτσι θα περισωθεί η νεολαία απο τις δόλιες συνωμοσίες των σκοτεινων ιμπεριαλιστικών κύκλων. Καλή ανάρρωση.
Πάμε τώρα στις φώτο.
Μα αυτό ακριβώς κατόρθωσε ο καπιταλισμός(σε όλη την Αφρική), αλλλά και αλλού ο κεντρικός σχεδιασμός (ουκρανία, κίνα μέχρι το 55 νομίζω), να πάρει άρχοντες και αξιοπρεπεις αγρότες και να τους χώσει σε λιμοκτονίες. Ή κάνω λάθος? Ποιά η διαφωνία τελικά??
Το πανσοφο "σύστημα" όλων των πανσοφων οικονομικών θεωριών ανήγαγε στην πράξη τους ανθρώπους και δη τους φτωχούς σε γυμνή βιολογική ύπαρξη. Μάλιστα παρουσίασε εντός τους και τους φιλάνθρωπους ή ριζοσπαστες σωτήρες τους...λύκοι με προβιά.
Ποιοι άραγε είναι υπέυθυνοι για τις μεγάλες λιμοκτονίες στον 20 αιώνα???? ΠΟΙΟΙΟΙΟ??? έχουμε κάποιον κατάλογο???? ασε μη μιλήσω λέφτι μου

buccaneer's gambit είπε...

Για το Καταραμένο Απόθεμα:
Για φαντάσου, μου ξέφυγε η πρόσφατη (νέα) έκδοση από Futura (2010)! (Μπράβο Μιχάλη!)
Αν κατάλαβα καλά είναι ανατύπωση της παλιάς μετάφρασης (Λένα Λυμπεροπούλου) στις εκδόσεις Praxis, 1985 - στις τότε εκδόσεις του Φώτη δηλαδή.
Αυτά για τα βιβλιογραφικά.

buccaneer's gambit είπε...

Το παράδοξο με τους λέφτηδες είναι ότι μοιάζει σα να ενισχύουν τους αντιπάλους τους.
Εννοώ: Με τη ρητορική της (τρέχουσας) υλικής αθλιότητας προωθούν τη νοσταλγία για μια "χρυσή εποχή" (π.χ. οι δυο προηγούμενες δεκαετίες), τότε που, λέει, δεν υπήρχε κρίση.
Αυτό το κάνουν κι άλλοι, αλλ' από διαφορετική σκοπιά (π.χ. θεωρώντας αμαρτία την τοτινή "ευτυχία" μας, με φυσικό επακόλουθο τη σημερινή τιμωρία) και χωρίς αριστερό περιτύλιγμα.

Νοσφεράτος είπε...

(π.χ. θεωρώντας αμαρτία την τοτινή "ευτυχία" μας, με φυσικό επακόλουθο τη σημερινή τιμωρία)

Σωστο !
απο την ιδεολογια της επιβεβλημένης απολαυσης περναμε στην ιδεολογια(και απολαυση) της της απαγορευμένης ... απολαυσης .. Ετσι η απολαυση γινεται πιο ενοχική και αρα πιο ...απολαυστική

Ανώνυμος είπε...

Είπε ο διδάσκαλος (φίλτατε HollowSky):

Όταν το Τίποτα προσποιείται το Πάν,
το Κενό προσποιείται το Πλήρες,
η Ένδεια προσποιείται την Ευμάρεια,
δύσκολο να υπάρξει άνθρωπος με σταθερότητα.

Κομφούκιος 孔夫子

Δημήτρης.

Υ.γ: χαιρετώ και τον φίλο Eriugena προσυπογράφοντας και τον τελευταίο σχολιασμό του.

Νοσφεράτος είπε...

κιετσι μ'αυτον τον τροπο θα τεθει παλι σε λειτουργια η κινητηρια δυναμη του υπερκαταναλωτικου καπιταλισμου που ειναι βεβαια η εππιθυμια η οποια - ως γνωστον - γεναται και αναγενναται απο την απαγορευση /ενοχή- αρα επιθυμώ .
Επιπλεον στην παροσυα φαση η απαγορευση καρυκευεται απο τη Νοσταλγια αρα η επιθυμια θα γινεται εντονοτερη . '' Ειχαμε τον παραδεισο- τον χασαμε εξαιτίας του Οφεως αι του Μηλου - Ντροπή και ενοχή - Αλλά τρα θα το κανουμε σωστα ''
Και επειδή παντα η ενοχη και η Ντροπή συνοδευεται απο ηθικολογες ιδεολογιες θα ξαναδουμε τον πουριτανισμό - απαραιτητο σε καθε φαση συσσωρευσης και επανασυσωρευσης να ξαναμπαινει στο παιχνιδι , σφοδροτερος, στην υπηρεσια της -μεσω της απαγορευσης - αναδιαρθρωσης της σεξουαλικοτητας (στην υπηρεσια της οικονομιας) ..
----

HollowSky είπε...

@ Αγαπητοί LeftG700,

επιτρέψτε μου μερικές ερωτήσεις με την ελπίδα να αντλήσω, εγώ ο καπνισμένος, από την άκαπνη σοφία σας.

1. Οι φωτογραφίες που με παραπέμψατε, απεικονίζουν ένα αποτέλεσμα ή κάτι σαν ... τοπίο;

2. Αν απεικονίζουν ένα αποτέλεσμα, πρόκειται για αποτέλεσμα κοινωνικών δράσεων ή ... φυσικών δυνάμεων;

3. Αν απεικονίζουν αποτέλεσμα κοινωνικών δράσεων, είναι αποτέλεσμα μιας ορισμένης οργάνωσης της κοινωνίας ή ... ενός "ατυχήματος" που συνέβη από απροσεξία;

4. Αν απεικονίζουν αποτέλεσμα μιας ορισμένης οργάνωσης της κοινωνίας, πρόκειται για αποτέλεσμα σχετικό με μια ορισμένη αντίληψη για την κοινωνία ή ... απλώς έτσι κάθισε η μπίλια της ιστορίας;

Περιμένω τις πολύτιμες απαντήσεις σας.

panagiotis είπε...

Φίλε Hollow, εξαιρετικό!

[…]Πρέπει να αντιληφθούμε τον καπιταλισμό ως δημιουργία από τους ανθρώπους των κοινωνικών και γενικότερα ιστορικών συνθηκών οι οποίες δεν ταυτίζονται με την αποστολή και την δράση μιας τάξης, γιατί δημιουργήθηκαν πάνω στην αλλοτριωμένη βάση των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων.
Δεν υπάρχει «κοινωνία αναφοράς», είναι η σχέση του ατόμου και της ανθρώπινης κοινότητας και η σχέση ανθρώπινης κοινότητας και φύσης που βρίσκονται στην καρδιά του μέλλοντός μας. Η σχέση ατόμου κοινότητας που πρέπει να επιλύσει την απορία αιώνων σχετικά με την αντίθεση ατόμου – κοινωνίας και το αδιέξοδο που αντιπροσωπεύει η αντίθεση από την μια πλευρά μιας αφηρημένης καθολικότητας που συνδέεται με τον διαφωτισμό και την γαλλική επανάσταση και από την άλλη την τρέχουσα ανάπτυξη των ιδιαιτεροτήτων. Μια κοινότητα ανθρώπων η οποία δεν θα έχει ανάγκη να παράγει μια ανώτερη αρχή.
Στη σχέση με την εξωτερική φύση πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μια ανθρώπινη ιστορία η οποία τώρα έχει ενσωματωθεί στον τεχνικό κόσμο. Κατανοώντας αυτό σημαίνει την δημιουργία των προϋποθέσεων για μια κριτική που να μπορεί να επικαλεσθεί μια άλλη βάση από την ίδια αποφεύγοντας έτσι μια υπερκριτική στάση για να συλλάβει από όλες τις αιτιοκρατίες της, αυτές που είναι παρούσες για όλους τους ανθρώπους.[…]
Temps critiques

panagiotis είπε...

Ένα σημείο που πρέπει να εστιάσουμε πιστεύω ότι είναι οι αλλαγές που γίνονται στην κοινωνική σχέση και σχετίζονται με το κράτος. Αυτή η διαδικασία κοινωνικοποίησης του κράτους – κρατικοποίησης της κοινωνίας που περιγράφει ως διαδικασία η Arendt σήμερα εκδηλώνονται με συγκεκριμένες πολιτικές και ενσωματώνεται στο τεχνικό σύστημα. Μια διαδικασία αποθεσμοποίησης ενός κράτους που δρα κατά περίπτωση.

Ο Φωτόπουλος δηλώνει ότι δεν πρόκειται να κοπεί το ρεύμα σε κανένα φτωχό. Όλοι γνωρίζουμε βέβαια ότι δεν θα κάνει τίποτα για αυτό, αλλά αναλαμβάνει με μεγάλη προθυμία τον ρόλο να κρίνει ποιος είναι φτωχός και ποιος όχι, ένα ρόλο που μέχρι τώρα τον είχε το κράτος. Σ’ αυτό το παράδειγμα βλέπουμε πολλά στοιχεία αυτής της διαδικασίας κοινωνικοποίησης του κράτους όπως είναι και αυτό της εικονικοποίησης της πολιτικής με τα γνωστά show με τις δήθεν ακτιβίστικες ενέργειες της ΓΕΝΟΠ στα πρωϊνάδικα.

Η κριτική σε αυτή την διαδικασία έχει δυσκολίες και παγίδες (π.χ. την υποστήριξη του θεσμικού ρόλου του κράτους από μεγάλο μέρος της αριστεράς) και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πρακτικές κινήσεις. Το κενό που δημιουργείται στην σχέση των ατόμων με την κοινωνία θα δημιουργήσει εκρηκτικές καταστάσεις.
Σ’ αυτό το παιχνίδι θα παίξουν πολλές κοινωνικές οργανώσεις (ΜΚΟ, δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα κόμματα σε νέο ρόλο, η εκκλησία, ο υπόκοσμος μέχρι και ακτιβιστές, οικολόγοι, Αλλαφούζοι κλπ.) Πρέπει να έχουμε υπ’ όψη ότι οι ανερχόμενες δυνάμεις του παγκόσμιου καπιταλισμού (Κίνα, Ινδία και Βραζιλία) είναι ακριβώς αυτό, αποθεσμοποιημένα κράτη που λειτουργούν σαν ρυθμιστές των σχέσεων και των ισορροπιών ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες και καθορίζουν τα επίπεδα αναδιανομής για την διατήρηση αυτών των ισορροπιών.

Δυστυχώς οι καιροί είναι κρίσιμοι και είμαστε σε νηπιακό στάδιο στο επίπεδο της κριτικής θεωρίας και της πράξης. Θα το παλέψουμε….

HollowSky είπε...

@ Παναγιώτη,

σωστές παρατηρήσεις. Οπωσδήποτε το κειμενάκι μου, υπερσυμπυκνωμένο, αφήνει πολλά απέξω, μεταξύ των οποίων και το πολιτικό ζήτημα, και αυτό των σχέσεων κράτους-κοινωνίας. Εκείνο που ιδιαίτερα με απασχολεί, όπως ξέρεις, είναι το υποκείμενο που μπορεί να αναλάβει το έργο μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας - ο ανθρωπολογικός του τύπος. Αυτό σχετίζεται και με την θεωρητική υστέρηση, που πολύ καλά επισημαίνεις. Θα το παλέψουμε.

HollowSky είπε...

@ Σχολιαστή,

πολύ καλή η "περίληψη" που έκανες, τη μετέφερα και στο άλλο τσαρδί.

Eriugena είπε...

Θέλετε μια εξομολογητική εικόνα του "κράτους-κοινωνία"; επισκεφτείτε με..και δεν διαφημίζομαι συχνα

Νοσφεράτος είπε...

HollowSky
Βέβαια, όμως, υπάρχουν κάποιοι που έχουν πρόσβαση σε πολύ μεγαλύτερο και θα έλεγα πολύ πιο αποφασιστικό σύνολο πληροφοριών - κι αυτοί δεν είμαστε εγώ κι εσύ...
--------------------------
Μαλλον λοοιπόν εχουμε 2 Πανοπτικά (ισως και 3 , 4 κλ)
Στο1 συμμετεχουνσχεδόν ολοι - εκτος απο τους εντελώς αποκλεισμένους - οι οποιοι παλιμπαιζιζουν σε μια φαντασιωση παιδικής παντοδυναμιας ( ζωντας σε ενα τεραστιο Mατριξ-Πανοπτικό)
-------------------
ΚΑΙ ενα 2ο οπου λίγοι χρησιμοποιουν ολο και πιο αποφασιστικές πληροφοριες
( και ισως 3ο 4ο κλπ)
- Μονο που εχω την εντυπωση οτι και τα πιο πανω επιπεδα λειτουργυν εξισου εκκεντρα .. Οι αποφασεις παιρνονται υπο μορφη Σεναριων και εκει σε ενα πεελωριο παιχνιδι οπου οσο αναεβαινεις πιο άνω βλέπεις οτι ακομα και ο Μγαλος Αλλλος ειναι πολλοι μικροι και επιπλεον γεματοι Τρυπες..
--------------------------
Θυμαμαι ενα Κομικ του Μπιλάλ ..εκεινο με την Ντρουνα .. Η ζωή στα κατω επιπεδα ειναι κολαση ..και υπαρχει παρακτω επισης κολαση .. Οσο ανεβανεις ομως ανακαλυπτεις οτι το τεραστιο Διαστημοπλοι ειναι στην ουσια ακυβενητο....

LeftG700 είπε...

Φίλε izi,


Για να τα λέμε όλα, καθόλου δεν κατάλαβα τι σημαίνει το "παρακαλούμε [...] έξω από εδώ"! Υπάρχει κάποιος κανόνας, κάποια οδηγία έστω, την οποία παραβιάσαμε με τη φωτο-σύνθεση, που λέει κι ο Eriugena;

Και στην τελική: Όλα τα σχόλια εδώ είναι συμπολιτευόμενα και αρκετά μάλιστα και σεντονάτα. Σε πείραξε το ένα (1) δικό μας αντιπολιτευόμενο με τις 39 λεξούλες του; Εκτός κι αν υπολόγισες και το γνωστό ρητό με τις λέξεις που λέει μια εικόνα και τις έβγαλες 5.028! Μα και πάλι! Τι danger είσαι, άμα κωλώνεις σε 5.028 λέξεις!


Τα λέμε (αλλά να καταλαβαινόμαστε κιόλας, έτσι; ;-) )

LeftG700 είπε...

Φίλε HollowSky,


Σόρυ για την "εξαφάνιση", αλλά εκτός διαφόρων θεμάτων τής επικαιρότητας που τρέχουν, έχω και μια ωτίτιδα που με έχει γμσ εδώ και δυο-τρεις μέρες. Θα απαντήσουμε πάντως οπωσδήποτε στα ερωτήματά σου.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Eriugena,


Εσένα, επειδή το σχόλιό σου δεν είναι και τόσο σοβαρό, σε παραπέμπουμε στο παραπάνω σχόλιό μας, προς τον HollowSky. Ισχύει και για σένα. (Και πολύ σου είναι! ;-) )


Τα λέμε

δύτης των νιπτήρων είπε...

Ένα σχολαστικό σχόλιο για τον Νοσφεράτο:

Θυμαμαι ενα Κομικ του Μπιλάλ ..εκεινο με την Ντρουνα .. Η ζωή στα κατω επιπεδα ειναι κολαση ..και υπαρχει παρακτω επισης κολαση .. Οσο ανεβανεις ομως ανακαλυπτεις οτι το τεραστιο Διαστημοπλοι ειναι στην ουσια ακυβενητο....

------------

Η Ντρούνα δεν είναι του Μπιλάλ, και έχω την εντύπωση ότι ούτε το κόμικ που αναφέρεις είναι του Μπιλάλ. Ίσως είναι το "Μαύρο Ινκάλ" (Μέμπιους-Γιοντορόφσκι). :)

LeftG700 είπε...

Φίλε buccaneer's gambit,


Καλά, εσύ έχεις χάσει τη μπάλα τελείως και έχεις την εντύπωση ότι παίζεις βασικός στη Μπάρτσα! Να διαβάσεις τις απαντήσεις μας, όταν τις ποστάρουμε. Ο Θεός είναι μεγάλος και ελπίζουμε να σε βοηθήσει να τις καταλάβεις!... ;-)


Τα λέμε

Νοσφεράτος είπε...

Δυτα ευχαριστω ... Το ειχα διαβασει χρονια πριν ..
θα το ψαξω
(εχω κολησει λόγω της γιορτης των αθανατων η καπως ετσι που νομιζω οτι ειναι του Μπιλάλ η δεν ειναι;

Νοσφεράτος είπε...

Συμβουλές για την ωτιτιδα
( εχω περασει και ξερω τι εστι πόνος ) περνεις λιγο λαδακι το βαζεις σε μπουκαλακι με σταγονες ( εκεινο που σταζει λίγο λίγο) και σιγά σιγά σταζεις τις σταγονιτσες στο αυτί που ποναει...
(αν προσθεσεις και λίγο λεμόνι ακομα καλύτερα)

Νοσφεράτος είπε...

Διευκρινιση (για να μην εχουμε τιποτε ντραβαλα με παιδια που βαζουν δαχτυλα στην πριζα κλπ)
Καλου κακου πατε πρωτα (πριν δοκιμαστε τη συνταγή σε κανένα Ωριλά

Eriugena είπε...

Βρε το λέφτι!
Αφού πρώτα μας λέει λίγο ως πολύ ψιλοχασίκλες, μετά επικαλείται την σοβαρότητα. Γιατί βρε παιδί, γιατί;
σνιφ..
Αλλά εγώ θα επιμείνω στον αγώνα μου για την αναμόρφωση της αριστεράς..
λύγμ..
Το πρόβλημα είναι μεγάλο φίλοι μου.
Μυρίζει εξουσία..και δεν μπορώ να παρακολουθήσω τέτοια προβλήματα.
Η νηφαλιότητητα είναι για άλλους καιρούς. Τώρα μυρίζει κυριαρχία.
Που όμως;
Στο κωλοχώρι μέσα στο κωλοχώρι, ήτοι στην αριστερα(που λες..) και σε γειτονικούς χώρους..
Το θέμα είναι να "εξαφανίσουμε" "οπορτουνιστές ιδεαλιστες σταλινικους αναρχοφασίστες"...διαλέχτεεε.
Φαντάσου να τους πάρει(να μας παρει) πρέφα ο λαός, τι σούργελα είναι όλοι(δε μιλώ σε σένα αποκλειστικώς λέφτι). Πολύ γέλιο

katabran είπε...

«Βούρλα, ακούτε τη σιωπή; Είναι ο ήχος του μέλλοντος!»
...
με τη φράση αυτή τελειώνει μια ιστορία που αφηγήθηκε ο Μενελίκ Α', γιος του Σολομώντα και της βασίλισσας του Σαβά, για τον οποίο έλεγαν ότι κυβερνάει τη χώρα του απ' το σημείο όπου καταλήγουν όλοι οι δρόμοι κι όλες οι σκάλες...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ετικέτες

1000 ρέγγες (7) 1100 (1) 1789 (2) 1837 (1) 1846 (1) 1848 (1) 1850 (1) 1871 (1) 1900 (2) 1907 (1) 190cm (4) 1917 (12) 1919 (1) 1936 (2) 1939 (1) 1940 (1) 1943 (2) 1944 (1) 1946 (1) 1947 (1) 1950 (2) 1952 (1) 1957 (1) 1965 (3) 1967 (1) 1968 (5) 1969 (1) 1978 (2) 1980 (1) 1983 (1) 2003 (1) 2006 (1) 2008 (9) 2015 (1) Α. Μπορντίγκα/A. Bordiga (1) Α. Σβιατόγκορ/А. Святогор (1) Α.Ι. (7) Α.Κέννυ/A. Kenny (1) Α.Κοντ/A.Comte (1) Α.Ντ.Μονκρετιέν/A.de Montchretien (1) αγάπη (5) Αγγλία (3) Αγία Πετρούπολη (1) Αδάμ Σμιθ/Adam Smith (9) Αθήνα (13) Αιδ. Μπίλι/Rev Billy (1) Άινσταϊν (1) Αισχύλος (1) Άκης Πάνου (1) Ακρόπολη (2) Αλαίν Καγιέ/Alain Caillé (1) Άλαν Τιούρινγκ/Alan Turing (2) Άλασνταιρ Μακιντάιρ/Alasdair MacIntyre (1) Αλβέρτος ο Μέγας (1) Αλέκα Παπαρήγα (1) Αλέξανδρος Κοζέβ/Alexandre Kojève (2) Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1) Αλέξανδρος Σμέμαν/Александр Шмеман (1) Αλέξανδρος Σοκούροφ/Алекса́ндр Соку́ров (1) Αλέξανδρος Τομπάζης (1) Αλέξανδρος Τρόκκι/Alexander Trocchi (1) Αλεξάντερ Μπέρκμαν/Александр Беркман (3) Αλέξης Ασλάνογλου (2) Αλέξης Καλοφωλιάς (1) Αλέξης ντε Τοκβίλ/Alexis deTocqueville (3) αλήθεια (27) Αληthεια (2) Αλκιβιάδης (1) αλλοτρίωση (61) Αλμπέρ Καμύ/Albert Camus (2) Άλμπερτ Σπέερ/Albert Speer (2) Άλμπερτ Φίνεϊ/Albert Finney (1) Αλμπέρτο Καβαλκάντι/Alberto Cavalcanti (2) Άλμπρεχτ Ντύρερ/Albrecht Duhrer (1) Άλντους Χάξλεϊ/Aldus Haxley (1) Αλταμίρα (6) Αλφειός (1) Αναξίμανδρος (1) ανάπτυξη (17) αναρχισμός (11) Ανδρέας Εμπειρίκος (1) Ανδρέας Παπανδρέου (1) ανθρώπινα πιράνχας (33) ανθρωπολογία (3) Άννα Άρεντ/Hannah Arendt (8) Άννα Ιβάνοβνα Μπελιάι/Анна Ивановна Беляй (1) Άννα Κοκκίνου (1) Ανρί Ντεμπριγιώ/Henry Debrillaut (1) Ανρί Λεφέβρ/Henri Lefebre (4) Ανρί Μισώ/Henry Michaux (2) Άνσελμ Γιάπε/Anselm Jappe (1) Άνταμ Κέρτις/Adam Curtis (1) Αντίνοος (1) Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ/Antoine de Saint-Exupéry (1) Αντρέ Κερτέζ/André Kertész (1) Αντρέ Ορλεάν/André Orléan (5) Άντυ Γουώρχολ/Andy Warhol (2) Αντώνης Κουτρουμπής (1) αξία (13) Άρβο Περτ/Arvo Pärt (2) Αργυριάδης-Καλούμενος-Μπάτσης (1) Άρης Αλεξάνδρου (3) Άρης Κωνσταντινίδης (1) Άρης Μπερλής (1) Άρθουρ Λένινγκ/Arthur Lehning (1) Αρθούρος Σοπενχάουερ/Arthur Schopenhauer (3) Αριστοτέλης (14) Άσγκερ Γιόρν/Asger Jorn (22) Άυν Ραντ/Ayn Rand (3) Αφρική (2) Β. Γκ. Ζέμπαλντ/W. G. Sebald (2) Β.Α. Μότσαρτ/W.A/ Mozart (1) Βαγγέλης Αρτέμης (2) Βαλεντίν Βολόσινοφ/Валенти́н Воло́шинов (1) Βάλτερ Μπένγιαμιν/Walter Benjamin (6) Βανς Πάκαρντ/Vance Packard (2) Βασίλης Ηλιακόπουλος (2) Βασίλης Στρατιώτης (1) Βενετιά (1) Βενσάν Ντεκόμπ/Vincent (1) Βενσάν Ντεκόμπ/Vincent Descombes (17) Βέρνερ Χέρτσογκ/Werner Herzog (1) Βερολίνο (3) βία (20) Βιετνάμ (2) Βίκτωρ Μπούλλα/Виктор Буллаa (1) Βίκτωρ Ουγκώ/Victor Hugo (1) Βίκτωρ Σερζ/Ви́ктор Киба́льчич (1) Βίκτωρ Σκλόφκσι/Ви́ктор Шкло́вский (3) Βίκτωρ Φρανκλ/Victor Frankl (2) Βίλεμ Φλούσερ/Vilem Flusser (1) Βίνσεντ Μπράουν/Vincent Browne (1) βιοτεχνολογία (6) Βλαδίμιρος Λένιν/Влади́мир Ле́нин (6) Βλαντίμιρ Μαγιακόφκι/Влади́мир Маяко́вский (2) βοηθήματα μνήμης (11) Γαλλία (8) Γένεσις (1) Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος (4) Γερμανία (9) Γιάννηδες (1) Γιάννης Γρηγοριάδης (9) Γιάννης Ισιδώρου (4) Γιάννης Κάτρης (1) Γιάννης Πεδιώτης (3) Γιάννης Ρίτσος (3) Γιάννης Σκαρίμπας (3) Γιάννης Τσέγκος (1) Γιόζεφ Μπλοχ/Joseph Bloch (1) Γιόζεφ Ντίτζγκεν/Josef Dietzgen (1) γιορτή (18) Γιούργκεν Χάμπερμας/Jurgen Habermas (2) Γιόχαν Γκριμονπρέ/Johan Grimonprez (1) Γιόχαν Χουιζίνγκα/Johan Huizinga (3) Γιώργος Γαϊτάνος (1) Γιώργος Μακρής (1) Γιώργος Νικολαΐδης (1) Γιώργος Σεφέρης (2) Γιώργος Χαντζής (1) Γκ. Κ. Τσέστερτον/G.K. Chesterton (5) Γκ. Ράιλ/G. Ryle (1) Γκαίτε/Goethe (1) Γκέοργκ Ζίμελ/Georg Simmel (4) Γκετζ Άλυ/Götz Aly (1) Γκι Αμπέιγ/Guy Abeille (1) Γκίλμπερτ Ράιλ/Gilbert Ryle (2) Γκιόργκι Λίγκετι/György Ligeti (1) Γκιόργκι Λούκατς/György Lukács (4) Γκουίντο Καβαλκάντι/Guido Cavalcanti (1) Γκυ Ντεμπόρ/Guy Debord (23) Γκύντερ Άντερς/Günther Anders (9) γλώσσα (21) Γουάλας Στήβενς/Wallace Stevens (1) Γουδή (1) Γουίλιαμ Ήγγλετον/William Eggleton (1) Γουίλιαμ Μπάροους/William Burroughs (2) Γουίλιαμ Σαίξπηρ/William Shakespeare (3) Γούντι Άλλεν/Woody Allen (1) Γρηγόρης Βαλτινός (1) Δανία του Βορρά (2) Δανία του Νότου (5) Δελφοί (1) Δέσποινα Ζευκιλή (1) Δημήτρης Δημητριάδης (1) Δημήτρης Καραγιάννης (1) Δημήτρις Βεργέτης (1) δημιουργικότητα (8) Διεθνής (1) δικαιοσύνη (12) δοκιμασίες (3) Δουβλίνο (1) Δραπετσώνα (1) δυσφορία (30) Ε. Άνσκομπ/E. Anscombe (4) Ε. Βιλ/E. Will (1) Έ. Λ. Μάστερς / Ε. L. Masters (1) Ε.Ε. Κάμινγκς/E.E. Cummings (1) Ε.Χ. Γονατάς (1) Έζρα Πάουντ/Ezdra Pound (1) εικονική δημόσια σφαίρα (5) εικονογραφημένα κείμενα (10) εκπομπές (58) Ελβετία (1) Έλεν Κέλλερ/Helen Keller (1) Ελένη Ηλιοπούλου (1) Ελένη Μπέλλου (1) Ελευθερία (42) Ελευθεριακός (1) Ελίας Κανέττι/Elias Canetti (1) Εμίλ Μπενβενίστ/Emile Beneveniste (1) Εμίλ Ντυρκέμ/Emile Durkheim (1) Εμίλ Σιοράν/Emil Cioran (1) Έμιλυ Ντίκινσον/Emily Dickinson (2) Εμμανουήλ Καντ/Emmanuel Kant (2) Εμμανουήλ Λεβινάς/Emmanuel Levinas (3) Εμμανουήλ Μουνιέ/Emmanuel Mounier (1) Έντσο Τραβέρσο/Enzo Traverso (1) εξατομίκευση (46) εξέγερση (10) εξουσία (38) επανάσταση (25) επαναστατικός χαρτοπολτός (4) επιβίωση (5) επιστήμη (23) Έρασμος/Erasmus (1) εργασία (23) Ερίκ Σατί/Eric Satie (1) Έρικ Χομπσμπάουμ/Eric Hobsbaum (1) Έρνεστ Γκέλνερ/Ernest Gellner (1) Ερνστ Γιούνγκερ/Ernst Junger (2) Ερνστ Κασσίρερ/Ernst Cassirer (3) Ερνστ Μπλοχ/Ernst Bloch (1) ΕΡΩΔΙΟΣ (1) ΕΣΗΕΑ (2) ΕΣΣΔ (1) Ετιέν Ντε λα Μποεσί/Etien De la Boetie (1) Ευγένιος Ενρικέζ/Eugène Enriquez (1) Ευγένιος Ζαμιάτιν/Евге́ний Замя́тинn (1) Ευγένιος Ιονέσκο/Eugene Ionesco (1) ευρωπαϊκή προοπτική (49) ευτυχία (11) Ζ.-Ζ. Ρουσσώ/J.-J. Rousseau (1) Ζ.-Π. Βουαγιέ/J.-P. Voyer (5) Ζ.-Π. Ντιτέιγ/J.-P. Duteuil (1) Ζ.-Π. Ντυπουΐ/J.-P. Dupuy (1) Ζ.-Π. Σαρτρ/J.-P. Sartre (2) Ζακ Ελλύλ/Jacques Ellul (29) Ζακ Λακάν/Jacques Lacan (6) Ζακ Μπουβρές/Jacques Bouveresse (2) Ζακ Ντεριντά/Jacques Derrida (2) Ζακ Πρεβέρ/Jacques Prévert (2) Ζακ Σαπίρ/Jacques Sapir (2) Ζαν Ιτάρ/Jean Itard (1) Ζαν Μορώ/Jeanne Moreau (1) Ζαν Μπωντριγιάρ/Jean Baudrillard (1) Ζαν-Λυκ Γκοντάρ/Jean Luc Godard (3) Ζαν-Πιέρ Βερνάν/Jean Pierre Vernant (1) Ζαπατίστας (1) Ζάχα Χαντίντ/Zahā Ḥadīd (1) Ζάχος Παπαζαχαρίου (1) Ζεράρ Νταβί/Gerard Davy (1) Ζερμαίν Γκρηρ/Germaine Greer (1) Ζήσης Κοτιώνης (2) Ζήσης Σαρίκας (5) Ζιλ Ντελέζ/Gilles Deleuze (2) Ζιλ Ντωβέ/Gilles Dauve (1) Ζορ Βον/Zohr Vaughan (1) Ζύγκμουντ Μπάουμαν/Zygmunt Bauman (3) Ζυλ Ντωβέ/Gilles Dauvé (3) ζωή (46) Ζωρζ Μπατάιγ/Georges Bataille (1) ηθική (34) ΗΠΑ (19) Θανάσης Σβώλος (1) Θάτσερ/Thatcher (1) θέαμα/spectacle (14) Θένια Κουτρουμπή (1) Θεολόγος Βοσταντζόγλου (1) Θεός (16) Θεοφάνης Μελάς (2) Θεσσαλονίκη (2) Θήοντορ Ρόζακ/Theodore Roszak (1) θλίψη (12) Θοδωρής Χιώτης (1) Θόδωρος Ζιάκας (1) Θουκυδίδης (2) Ι.Θ. Κακριδής (1) Ίαν Χάκινγκ/Ian Hacking (3) Ιβάν Παβλόφ/Ива́н Па́влов (1) Ιβάν Τουργκένιεφ/Иван Тургенев (1) Ίγγα Κρεστενσεν/Inger Christensen (1) ιδρύματα τέχνης (7) ικέτες και ξένιοι (6) Ιλιάδα (1) Ιράν (1) Ισαάκ Μπ. Σίνγκερ/Isaac B. Singer (1) Ισπανία (1) Ισπαχάν (1) ιστορία (41) ισχύς (22) Ιχάμπ Χασσάν/Ihab Hassan (1) Ιωάννα Τσιβάκου (1) Ιωάννης ο Θεολόγος (1) Ιωσήφ Στάλιν/Ио́сиф Ста́лин (2) Κ.Π. Καβάφης (3) Κ.Σ. Λιούις/C.S. Lewis (4) Κάθλην Ρέιν/Kathleen Raine (1) καλλιτέχνες (24) Καλοκαίρι (8) Κάρελ Φουνκ/Karel Funk (1) Κάρεν Κίλιμνικ/Karen Kilimnik (1) Καρλ Γκέοργκ Μπύχνερ/Karl Georg Büchner (1) Καρλ Κορς/Karl Korsch (3) Καρλ Κράους/Karl Kraus (3) Καρλ Μαρξ/Karl Marx (33) Καρλ Πολάνυι/Karl Polanyi (2) Καρλ Σμιτ/Karl Schmidt (1) Καρλομάγνος (1) Κάρολος Δαρβίνος/Charles Darwin (1) Καρτέσιος/Descartes (7) Καταστασιακή Διεθνής/Internationale Situationniste (9) καταστασιακοί/situationnistes (20) Κατερίνα Αθανασίου (1) Κατερίνα Ηλιοπούλου (8) Κέβιν Κέλι/Kevin Kelly (2) Κεν Λόουτς/Ken Loach (1) Κεν Ρόμπινσον/Ken Robinson (1) Κένεθ Γκέργκεν/Kenneth Gergen (1) κενό (18) κεφαλαιοκρατία (38) Κίνα (1) Κλάους Κάρστενσον/Claus Carstensen (1) Κλερ Οζιάς/Claire Auzias (1) Κλωντ Λεβί-Στρώς/Claude Lévi-Strauss (4) Κομμούνα (1) κομμουνισμός (10) Κόνσταντ/Constant Niewenhuys (1) Κοπεγχάγη (1) Κόρα Ντάιαμοντ/Cora Diamond (1) Κορνήλιος Καστοριάδης (10) Κουρτ Βάιλ/Kurt Weil (1) Κουρτ Σβίττερς/Kurt Schwitters (1) κράτος (14) κρίση (33) Κριστιάν Ντελακαμπάιν/Christiane Delacampaigne (1) Κριστίν Λαγκάρντ/Christine Laguarde (1) Κριστόφ Κισλόφσκι/Krzysztof Kieslowski (1) Κρίστοφερ Λας/Christopher Lasch (4) Κροστάνδη (1) κυριαρχία (13) Κωνσταντίνος Καραμανλής (1) Κωνσταντίνος Ματσούκας (1) Κώστας Βάρναλης (1) Κώστας Δεσποινιάδης (4) Κώστας Κολημένος (1) Κώστας Παπαϊωάννου (7) Κώστας Χριστοδούλου (1) Κωστής Βελόνης (1) Κωστής Παπαγιώργης (2) Λ. Βίττγκενσταϊν/L. Wittgenstein (17) Λα Μετρί/ La Mettrie (1) Λάζαρος Αρσενίου (3) Λάκι Λουτσιάνο/Lucky Luciano (1) Λάμπρος Κωνσταντάρας (1) Λάο Τσε/老子 (1) Λαρς φον Τρίερ/Lars von Trier (1) λενινισμός (6) Λεξικό Κριαρά (1) Λεξικό Liddell-Scott (2) Λέο Στράους/Leo Strauss (1) Λεόν Βαλράς/Léon Walras (2) Λέσχη Φιλελεύθερης Ανάγνωσης (1) Λετονία (1) Λετριστές/Lettristes (1) Λέων Σεστώφ/Лев Шесто́в (2) Λέων Τρότσκι/Лев Тро́цкий (3) Λιούις Μάμφορντ/Lewis Mumford (10) λογική (3) Λογιόλα/Loyola (1) Λόγος (26) λογοτεχνία (25) Λονδίνο (3) Λουί Αραγκόν/Louis Aragon (1) Λουί Μαλ/Louis Mal (1) Λουΐ ντε Σαιν Ζυστ/Louis de Saint Juste (1) Λουί Ντυμόν/Louis Dumont (7) Λουίς Αλτουσέρ/Louis Althusser (1) Λουίς Μπουνιουέλ/Louis Buñuel (3) Λουσιέν Μαλζόν/Lucien Malson (1) Λουσίντα και Ντέιβις Μάτλοκ/L & D Matlock (1) Λυγκέας (2) Λωτρεαμόν/Lautréamont (7) Μ. Γκωσέ/M. Gauchet (1) Μάης '68 (1) Μάικ Κέλυ/Mike Kelley (1) Μάικλ Χάρντ/Michael Hardt (1) Μάκης Μηλάτος (1) Μακιαβέλλι/Machiavelli (4) Μάλκολμ Λόουρι/Malcolm Lowry (1) Μάλκολμ Χ/Malcolm X (1) μανιφέστα (65) Μανόλης Λαμπρίδης (1) Μανώλης Αναγνωστάκης (3) Μαξ Βέμπερ/Max Weber (2) Μαξ Ήστμαν/Max Eastman (1) Μαρακές (1) Μάρθα Γκέλχορν/Martha Gellhorn (1) Μαρί ντε Ενζέλ/Marie de Hennezel (1) Μαρίνα Τσβετάγιεβα/Мари́на Цвета́ева (3) Μάρσαλ Σάλινς/Marshall Sahlins (5) Μαρσέλ Μαριέν/Marcel Mariën (1) Μαρσέλ Μως/Marcel Mauss (1) Μαρσέλ Ντυσάν/Marcel Duchamp (1) Μάρτζορι Πέρλοφ/Marjorie Perloff (1) Μάρτζορι Ρόουλινγκ/Marjorie Rowling (1) Μάρτιν Λούθερ Κινγκ/M.L. King (1) Μάρτιν Μπούμπερ/Martin Buber (1) Μάρτιν Χάιντεγγερ/Martin Heidegger (5) μελαγχολία (5) Μελούνα (1) Μέριλυν (1) Μεσαίωνας (7) Μέση Ανατολή (1) μεταμοντέρνο (10) μεταμορφωτική δύναμη (34) μηδέν (11) μηδενισμός (35) Μηνάς Εμμανουήλ (1) Μίλτος Θεοδοσίου (2) Μίλτος Σαχτούρης (2) Μίλτων Φρίντμαν/Milton Friedmann (1) Μιριέλ Μπαρμπερί/Muriel Barbery (1) Μισέλ Αλιετά/Michel Aglietta (1) Μισέλ Ουελμπέκ/Michel Houellebecq (3) Μισέλ Πικολί/Michel Piccoli (1) Μισέλ Σερ/Michel Serres (1) Μισέλ Τουρνιέ/Michel Tournier (2) Μισέλ Φουκώ/Michel Foucault (12) ΜΙΤ (1) Μίχαελ Λέβι/Michael Loewy (2) Μιχαήλ Θερβάντες/Miguel Cervantes (1) Μιχαήλ Μπακούνιν/Михаил Бакунин (2) Μιχαήλ Μπαχτίν/Михаи́л Бахти́н (1) Μιχαηλάγγελος Αντονιόνι/Michelangelo Antonioni (2) Μιχάλης Πάγκαλος (1) Μόμπυ Ντικ (1) Μόρις Ντρούρι/Maurice Drury (1) μουσική (36) Μουσταφά Καγιάτι/Mustafa Khayati (1) μοφερισμός/mofferism (6) Μπαρούχ Σπινόζα/Baruch Spinoza (1) Μπάρυ Άνσγουωρθ/Barry Unsworth (1) Μπέλα Ταρ/Béla Tarr (1) Μπέρναρντ Μάντεβιλ/Bernard Mandeville (1) Μπέρτολντ Μπρεχτ/Bertold Brecht (3) Μπίφο Μπεράρντι/Bifo Berardi (2) Μπλεζ Πασκάλ/Blaise Pascal (1) Μπομπ Ντύλαν/Bon Dylan (1) Μπρέτον Γουντς (1) Μπριζίτ Μπαρντό/Brigitte Bardot (2) Μύκονος (1) μυστικισμός (1) Μωρίς Μερλώ-Ποντύ/Maurice Merleau-Ponty (2) Ν.Α. Μπερντγιάεφ/ Н/ А. Бердя́ев (1) Ν.Γ. Πεντζίκης (1) Ναζίμ Χικμέτ (1) ναζιστοφασισμός (29) ναρκισσισμός (10) Νασρεντίν Χότζας (1) ναυαγοί (2) Νέα Ζηλανδία (1) Νέα Υόρκη (2) Νεάντερταλ (1) νεοφιλελευθερισμός (12) Νίκος Εγγονόπουλος (3) Νίκος Ζαχαριάδης (2) Νίκος Καρούζος (4) Νίκος Μπελογιάννης (1) Νίκος Σκοπλάκης (1) Νίκος Buccanier Κούρκουλος (7) Νόαμ Τσόμσκι/Noam Chomsky (1) Νόρμπερτ Ελίας/Norbert Elias (1) νους (24) Νούτσιο Όρντινε/Nuccio Ordine (1) Ντ. Ουίγκινς/D. Wiggins (2) Ντ. Χάνκοκ/D. Hancock (1) Ντέιβιντ Λυντς/David Lynch (3) Ντέιβιντ Μπομ/David Bohm (1) Ντέιβιντ Ρικάρντο/David Ricardo (4) Ντέιβιντ Χιούμ/David Hume (4) Ντέσμοντ Μόρις/Desmont Morris (1) Ντμίτρι Πρίγκοφ/Дми́трий При́гов (1) Ντον Ντελίλο/Don Delillo (2) Ντόναλντ Γουίνικοτ/Donald Winnicott (2) Ντονέλα Μήντοους/Donella Meadows (1) Ξενοδοχείο των Ξένων (2) Ξενοφών (3) ξεψάρωμα (3) Ο. Σ. Βίκτορ/H. St Victor (1) Οδύσσεια (2) οικονομία (52) Οκτάβιο Πας/Octavio Paz (2) Όλγα Γερογιαννάκη (1) όλεθρος (29) Όμηρος (1) ομιλίες (13) ΟΟΣΑ (1) Ορφέας Απέργης (2) Όσκαρ Ουάιλντ/Oskar Wilde (2) Ουίσταν Ώντεν/Wystan Auden (3) Ουόλτ Ουΐτμαν/Walt Whitman (1) Π.Α.Ρενουάρ/P.A.Renoir (1) Π.Μ.Σ. Χάκερ/P.M.S. Hacker (6) παιδεία (7) παιχνίδι (7) Παναγιώτης Κονδύλης (10) Παπάγος (1) παπαρολογία (7) παράδοση (4) παραμύθιασμα (2) Παρίσι (1) Πάρνηθα (1) Πασκάλ Ενζέλ/Pascal Engel (1) Πάσχος Μανδραβέλης (3) Πέδρο Ματέο/Pedro Mateo (1) Πέπη Ρηγοπούλου (1) περιπέτεια (3) Πέτρος Αρτάνης (1) Πέτρος Κορνήλιος/Pierre Corneille (1) Πέτρος Παπαθανασίου (1) Πήτερ Γκητς/P.T. Geach (2) Πήτερ Κρηφτ/Peter Kreeft (1) Πήτερ Μπρουκ/Peter Brook (1) Πήτερ Ουίντς/Peter Winch (2) Πήτερ Ουότκινς/Peter Watkins (1) Πιέρ Μανάν/Pierre Manent (1) Πιέρ Μπουρντιέ/Pierre Bourdieu (1) Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν/Pierre-Joseph Proudhon (1) Πλαστήρας (2) Πλάτωνας (4) πλουραλισμός (1) ποίηση (68) πολεμικά κείμενα (11) πόλεμος (26) πόλη (25) πολιτική (49) Ποτάμι (1) προαίρεση (1) προεκλογικά μηνύματα (9) προλεταριάτο (47) Προμηθέας (1) προπαγάνδα (57) Πωλ Βιριλιό/Paul Virilio (1) Πωλ Βαλερύ/Paul Valery (1) Πωλ Ζοριόν/Paul Jorion (1) Πωλ Ζωγραφάκης (1) Πωλ Λαφάργκ/Paul Lafargue (2) Πωλ Ρικέρ/Paul Ricoeur (2) Ρ. ΜακΝαμάρα/R. MacNamara (3) Ραούλ Βανεγκέμ/Raoul Vaneigem (6) Ραούλ Σουρίτα/Raul Zurita (1) Ρας Ρίις/Rush Rhees (1) Ράσελ Τζάκομπι/Russel Jacobi (3) Ρέι Μπράντμπερι/Ray Bradbury (1) Ρέιμοντ Κάρβερ/Raymond Carver (1) Ρενέ Ζιράρ/René Girard (10) Ρενέ Κλερ/ René Clair (1) Ρισελιέ/Richelieu (1) Ρίτα Γκαβέρα (1) Ρίτσαρντ Κόμπντεν/Richard Cobden (1) Ρίτσαρντ Μοράν/Richard Moran (1) Ρίτσαρντ Ρόρτι/Richard Rorty (7) Ροβεσπιέρος (1) Ρόζα Λούξεμπουργκ/Rosa Luxembourg (3) Ρόζενταλ-Γιούντιν (1) ρομαντισμός (4) Ρομπέρ Αντέλμ/Robert Antelme (1) Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ/Robert Oppenheimer (1) Ρόμπερτ Ρέντφορντ/Robert Redford (1) Ρόμπερτ Φρανκ/Robert Frank (1) Ρόμπερτ Χας/Robert Hass (2) Ρομπέρτο Χουαρόθ/Roberto Juarroz (1) Ρουμανία (1) Ρωσία (3) Σ. Μπενβενούτο/S. Benvenuto (1) Σ. Πιρόν/S. Piron (1) Σαίξπηρ/Shakespeare (1) Σαν Φρανσίσκο (1) σαπουνόφουσκες (10) Σαρλ Μπωντλέρ/Charles Baudeilaire (1) Σαρλ Μπωντλέρ/Charles Baudeilaire (1) Σαρλ Πεγκί/Charles Péguy (1) Σαρλ Φουριέ/Charles Fourier (1) Σβετλάνα Αλεξίεβιτς/Светлана Алексиевич (1) Σέρεν Κίρκεγκωρ/Søren Kierkegaard (5) Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλου (1) Σέσιλ ντε Μιλ/Cecil DeMille (1) σθένος (4) Σιμόν Βέιλ/Simone Weil (6) Σιμόν Λέις/Simon Leys (1) σινεμά (44) Σίνεντ Ο'Κόνορ/Sinead O'Connor (1) Σίντνεϊ Λιουμέτ/Sidney Lumet (1) Σίσυφος (1) σκεπτικισμός (6) Σκιπίων ο Αφρικανός (1) σκουπιδοντενεκέδες (1) Σλαβόι Ζίζεκ/Slavoj Žižek (4) Σόνια (1) σοσιαλδημοκρατία (7) Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα (1) Σουηδία (3) Σουν Τζου/ 孫子 (1) σουρεαλισμός (7) σοφία (6) Σπύρος Κυριαζόπουλος (7) σταλινισμός (14) Σταμάτης Γονίδης (1) Σταμάτης Πολενάκης (1) Στάνλεϊ Κάβελ/Stanley Cavell (2) Στάνλεϊ Κιούμπρικ/Stanley Kubrick (1) Στάντις Λώουντερ/Standish Lawder (2) Στέλιος Κούλογλου (1) Στέλιος Ράμφος (1) Στεφάν Λαβινιότ/Stéphane Lavignotte (1) Στέφανος Λουπάσκο/Stephan Lupasco (4) Στέφανoς Ροζάνης (8) Στήβεν Πίνκερ/Steven Pinker (2) στρατόπεδα εργασίας (10) στρατόπερα αναψυχής (1) Σύλβια Πλαθ/Sylvia Plath (1) Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου (3) Σύνταγμα (1) σχετικισμός (2) Σωκράτης (4) σώμα (3) Τ.Κ.Παπατσώνης (2) Τ.Σ. Έλλιοτ/T.S. Elliot (3) Τάκης Μίχας (2) Ταλίν (1) Τάλκοτ Πάρσονς/Talcott Parsons (1) Τάσος Λάγγης (2) Τέοντορ Αντόρνο/Theodor Adorno (1) τέχνη (71) τεχνικό σύστημα (40) τεχνοκρατία (28) τεχνολογικός μεσσιανισμός (41) τεχνοσάχλα (16) Τζ. Μπένθαμ/J. Bentham (1) Τζ. Ρ. Σάουλ/J. R. Saul (8) Τζ. Σενμπάουμσφελντ/G. Schönbaumsfeld (1) Τζ. Στ. Μιλλ/J. St. Mill (1) Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν/J.R.R. Tolkien (1) Τζακ Α. Γκόλντστοουν/Jack A. Goldstone (1) Τζέημς Μπάλντουιν/James Baldwin (1) Τζέφρεϊ Χερφ/Jeffrey Herf (1) Τζον Γκρέι/John Gray (1) Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ/John K. Galbraith (1) Τζον Λοκ/John Locke (3) Τζον Μ. Κούτσι/John M. Coetzee (2) Τζον Ρωλς/John Rawls (2) Τζον Σερλ/John Searle (6) Τζον Στάινμπεκ/John Steinbeck (1) Τζον Φ. Κέννεντυ/John F. Kennedy (3) Τζον Φόουλς/John Fowles (1) Τζον Χιούστον/John Houston (1) Τζον Ώστιν/John Austin (1) Τζορτζ Όργουελ/George Orwell (4) Τζορτζ Στάινερ/George Steiner (2) Τζόρτζιο Αγκάμπεν/Giorgio Agamben (4) Τζουζέπε Πίνοτ-Γκαλίτσιο/Giuseppe Pinot-Gallizio (1) Τζούλια Κρίστεβα/Julia Cristeva (1) Τομά Λεπετιέ/Thomas Lepeltier (1) Τομάς Ιμπάνιεθ/Tomás Ibáñez (1) Τόμας Πίντσον/ Thomas Pynchon (1) Τόμας Ρηντ/Thomas Reid (2) Τόμας Χομπς/Thomas Hobbes (4) Τόνι Νέγκρι/Toni Negri (2) Τόνι Σουάρτζ/Tony Schwartz (1) τραγωδία (10) Τρανσχιουμανισμός (1) Τριλεκτική (11) Τριστάν Τζαρά/Tristan Tzara (1) Τρόικα (21) Τσαρλς Ντέιβενπορτ/Charles Davenport (1) Τσαρλς Ράιτ Μιλλς/Charles Wright Mills (1) Τσαρλς Σ. Περς/Charles S. Peirce (1) Τσαρλς Τέιλορ/Charles Taylor (1) Τσαρλς Φορτ/Charles Fort (1) τυραννία (14) Υβ Λε Μανάκ/Yves Le Manach (9) Υβ Μισώ/Yves Michaud (1) υλισμός (13) υπαρξισμός (3) υποκείμενο (29) υπομονή (2) Φ. Ε. Ρεϊνάλ/F. E. Reynal (1) Φ. Σελίν/. Céline (1) Φ.Ντ. Πητ/F.D.Peat (1) Φαινομενολογία (1) Φελίξ Γκουαταρί/Félix Guattari (1) Φερνάντο Αρρραμπάλ/Fernando Arrabal (1) Φερνάντο Πεσσόα/Fernando Pessoa (2) Φθινόπωρο (1) Φίγκαρο (1) Φίλιπ Λάρκιν/Philip Larkin (1) Φιλοσοφία (77) Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι/Фёдор Достоевский (5) Φλαν Ο' Μπράϊαν/Flann O' Brien (1) Φουκουσίμα (3) Φρ. Ένγκελς/Fr. Engels (7) Φρ. Νίτσε/Fr. Nietsche (11) Φρ. Σιμιάν/Fr. Simiand (1) Φρ. Φουρκέ/Fr. Fourquet (1) Φράνσις Μπέικον/Francis Bacon (1) Φρανσουά Γκρουά/François Grua (1) Φρανσουά Καραντέκ/François Caradec (1) Φρανσουά Λυοτάρ/François Lyotard (1) Φρανσουά Φουρκέ/François Fourquet (1) Φραντς Κάφκα/Frantz Kafka (2) Φρέντερικ Τέιλορ/Frederick Taylor (1) Φρέντερικ Τζέιμσον/Frederick Jameson (1) Φρήντριχ Γιάκομπι/Friedrich Jacobi (1) Φρήντριχ Έμπερτ/Fredrich Ebert (1) Φρήντριχ Μουρνάου/Friedrich Murnau (1) Φρήντριχ Χάγιεκ/Friedriech Hayek (2) Φριτς Λάιστ/Fritz Leist (1) φρμκ (13) Φρόιντ/Freud (5) Φώτης Τερζάκης (1) Χ. Λ. Μπόρχες/J. L. Borges (2) Χ. Μ. Εντσενσμπέργκερ/H. M. Enzensberger (1) Χάιμε Σεμπρούν/Jaime Semprun (1) χαρά (5) Χάρβαρντ (1) Χάρης Βλαβιανός (1) Χάρι Χόλε (1) Χάρυ Γκουγκενχάιμ/Harry Guggenheim (1) Χάρυ Φράνκφουρτ/Harry Frankfurt (1) Χέγκελ/Hegel (12) Χέερτ Μακ/Geert Mak (3) Χένρικ Ίψεν/H. Ibsen (1) Χέρμαν Μέλβιλ/Herman Melville (1) Χέρμπερτ Μαρκούζε/Herbert Marcuse (2) Χιλή (1) Χίλντε ντε Μπράιν/Hilde de Bruijn (1) χιούμορ (29) Χιροσίμα (4) Χλόη Κολλύρη (1) Χουάλ Βίβες/Juan Vives (1) χρήμα (14) χρήμα και μαγεία (21) Χρήστος Βακαλόπουλος (1) Χριστός (3) χρόνος (10) ψυχή (12) ωφελιμισμός (13) A.I. (6) Ange S. Vlachos (1) Bar Beduin (1) Beatnics (1) beton7 (12) BHL (2) Biennale (2) Bloomberg (1) Bob Dylan (1) Bob Marley (1) Bodies (3) Bruce Springsteen (1) Cinemarian (3) CNN (1) dada (2) dangerfew (77) David Bowie (1) DAVOS (2) Descombes (1) DOCUMENTA (1) Einsatzgruppe D (1) EMAF (1) Frank Zappa (3) Gaston Bachelard/Γκαστόν Μπασλάρ (1) Happyfew (5) HighSpeedAcces (1) Hippies (1) Hollowsky (163) Iggy Pop (1) Il Consigliere (3) intothepill (2) izi (231) Janitoring (1) Jazz (2) Jeffrey Lee Pierce (1) Jimmy Cliff (1) Joe Strummer (1) Johnny Cash (2) Keith Richards (1) La Tribune (1) Malaguena (1) Mark Twain (1) Miles Davis (2) Monty Python (1) Muppet Show (1) nem68 (1) Nick Cave (1) Nosotros (1) psonia (4) RadioBubble (61) Renty (3) Ringo Star (1) RSA (1) Salon De Vortex (5) Scott Asheton (1) Serajevomag (1) sexbox (2) socialmedia (2) Tales from the Crypt (1) TESTS! (6) TwixtLab (1) UNICEF (1) urban hacking (13) Wall Street Journal (1) wobblies (2) Zακ Μπουβρές/Jacques Bouveresse (1) Zabriskie Point (1) zi (1) Zoviets (1)