05 Ιανουαρίου 2009

Δικαιοσύνη!


 Προσπαθώντας να συμμαζέψω κάπως τα πράγματα, ξεκινώ από τις διαπιστώσεις.


α) Η κατά βάση νεολαιίστικη εξέγερση που ακολούθησε το φόνο του μικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έφερε καταρχήν στο προσκήνιο ένα βαρύ δεδομένο, με το οποίο υποχρεώνεται να πορευτεί η κοινωνία μας από εδώ και πέρα: το τέλος του μύθου που ήθελε, σκόπιμα ή από κακογερασμένη μαγκουφιά, τους σημερινούς νέους να είναι κομφορμιστές, πολιτικά αδιάφοροι, χαζοχαρούμενοι καταναλωτές και ψόφιοι γκατζετάκηδες.

β) Την ίδια στιγμή ― δεδομένου ότι η νεολαία είναι το θερμόμετρο μιας κοινωνίας ― έφερε στο προσκήνιο και το, ακόμα βαρύτερο, ενδεχόμενο να τελειώσει παταγωδώς και ο παρόμοιος μύθος περί γενικότερης κοινωνικής απάθειας.

Πάμε τώρα παρακάτω, στις εκτιμήσεις. Από πολλές πλευρές ακούγεται, πως αυτή η εξέγερση ήταν απλώς μια, λίγο-πολύ μηδενιστική, εκτόνωση κυρίως διότι, πέρα από τους βανδαλισμούς, δεν διατύπωσε κανένα συγκεκριμένα αίτημα. Φοβάμαι πως αυτή η άποψη, φανερώνει άγνοια της πραγματικότητας.

1. Είναι αλήθεια πως δεν διατυπώθηκε, έως τώρα, κανένα συγκεκριμένο αίτημα και ότι στο λόγο των διαδηλωτών κυριάρχησαν τα οργισμένα συνθήματα και η γενική προτροπή «όλοι στο δρόμο». Ωστόσο μπορούμε να σκεφτούμε, ότι αυτό συνέβη επειδή όλα αυτά δεν έγιναν π.χ. για «καλύτερα βιβλία», «λιγότερες ώρες μαθήματος» ή «πιο ευάερα σχολεία», δεν έγιναν ούτε με αφορμή ούτε με στόχο συντεχνιακά ζητήματα, αλλά από ένα πολύ βαθύτερο, γενικότερο και ριζικότερο αίτημα.
Το αίτημα για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Που είναι βαθύτερο, γενικότερο και ριζικότερο, επειδή η δικαιοσύνη αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνίας, καλώντας όλα τα υποκείμενα να αναμετρηθούν όχι μόνο με τον απέναντι αλλά και με τον εαυτό τους.

Αν ισχύει αυτό, τότε αυτός ο ξεσηκωμός δεν ήταν καθόλου μια μηδενιστική εκτόνωση αλλά αντίθετα μια πρώτη εξέγερση εναντίον του κυρίαρχου μηδενισμού.

2. Ένας δεύτερος λόγος που δεν διατυπώθηκαν «συγκεκριμένα αιτήματα», λόγος συμπληρωματικός με τον προηγούμενο, βρίσκεται, νομίζω, στην καθολική χρεοκοπία (όχι της πολιτικής προδιάθεσης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά) του πολιτικού λόγου. Και η χρεοκοπία αυτή επέρχεται, αργά η γρήγορα, όταν ο πολιτικός λόγος αφαιρείται από την κοινωνία.

Ο πολιτικός λόγος μπορεί ν’ αφαιρεθεί από τη κοινωνία, από το κοινωνικό σώμα, είτε άμεσα, με την επιβολή τυραννίας, είτε έμμεσα, με την επικράτηση ιδεολογιών που, ακόμα και με δημοκρατικό προσωπείο, ουσιαστικά αρνούνται την πολιτική ελευθερία και είναι ριζικά αντιδημοκρατικές. Τέτοιες ιδεολογίες είδαμε, μεταπολιτευτικά, από τη μια μεριά όλες εκείνες που αποθεώνουν την Ιστορία, τις Παραγωγικές Δυνάμεις, τη Συσσωρευμένη Εργασία, κι από την άλλη εκείνες που αποθεώνουν την Οικονομία, την Ανάπτυξη και τους Νόμους της Αγοράς. Και οι δυο, η καθεμιά με τον τρόπο της, καθιστούν τον πολίτη ένα απλό εκτελεστικό όργανο απρόσωπων δυνάμεων, ακυρώνουν την πολιτική ελευθερία στη ρίζα της κι ανοίγουν τελικά το δρόμο στην ιδιωτεία και σε μηδενιστικές αντιλήψεις, που υποτάσσουν το υποκείμενο στα άλογα «ένστικτα».

Στο προηγούμενο σημείωμά μου («Οδός Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου») έλεγα για την ανάδυση ενός κοινού πένθους, που ακόμα δεν έχει βρει λόγο κοινό. Αυτό είναι, πιστεύω, το μεγάλο στοίχημα των καιρών.

Μπορεί άραγε να γίνει ένα βήμα προς τα εκεί, εάν το αίτημα της δικαιοσύνης αναδειχτεί σαν επίκεντρο του πρόσφατου σεισμού;


48 σχόλια:

stratos είπε...

Γιάννη, δεν ξέρω αν άκουσες για την επίθεση με καλάσνικωφ που έκαναν τα ξημερώματα κάτι κρετίνοι για να σκοτώσουν "μπάτσους", αλλά αυτό αλλάζει τα δεδομένα, εις βάρος του "κινήματος" των νέων.

Μια ζωή θα βρίσκονται κάποια στουρνάρια που θα ακυρώνουν τη δυναμική των κινημάτων με τη βια τους. (Βλέπε, πώς οι "Ερυθρές Ταξιαρχίες" και οι "Μπάαντερ" βύθισαν τα κινήματα του '70, και πώς το παγκόσμιο κίνημα που ξεκίνησε από το Σηάτλ εξανεμίστηκε μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους.)

Τι να πω.

Ανώνυμος είπε...

μπράβο!

υγ διάβασε αν θες κι εδώ...http://myblogdokimastiko.blogspot.com/2009/01/blog-post.html

Ανώνυμος είπε...

δεν θα διαφωνήσω στις βασικές σου διαπιστώσεις, υπάρχει όμως ένας φόβος να εκτονωθεί όλο το πράγμα σε "ταραχές" ενός μήνα. Και όπωσδήποτε, όσο και αν στέρεψε ο καθιερωμένος πολιτικός λόγος, είναι αδύνατο να σταθεί ένα κίνημα αλλαγής της πραγματικότητας χωρίς κάποιο συνεκτικό ιστό, χωρίς προτάγματα, έστω και δειφορετικού τύπου από τις 2 "γερασμένες" πολιτικές φιλοσοφίες...
Πάντως από κάθε πλευρά είναι παρήγορη η εξέγερση και διαβάζοντας τον πρώτο σχολιαστή, καταλαβαίνω πόσο ανησύχησε τα "κέντρα" εξουσίας για να ετοιμάζουν προβοκάτσιες..

Ανώνυμος είπε...

@ stratos
Κρετίνοι ή βαλτοί;
Πολλοί το είχαν σκεφτεί αυτό (με αφορμή ίσως κάτι προηγούμενες σφαίρες), ότι η καλύτερη άμυνα του συστήματος θα ήταν ο σκηνοθετημένος φόνος ενός μπάτσου.
Όπως και νάχει, κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ δυσκολεύονται να κρύψουν τη χαρά τους στις δηλώσεις τους (κι από κοντά και το ΚΚΕ βέβαια). Όσο για τον Καρατζαφέραρο, αυτός πλέει σε πελάγη ευτυχίας.
Στο μεταξύ, τα Εξάρχεια έχουν γίνει απαγορευμένη ζώνη, όλη τη νύχτα οι μπάτσοι κάναν διάφορα και τώρα τη μέρα μπουκάρουν σε διάφορα σπίτια για έρευνα.
Κρίσιμες στιγμές.

Ανώνυμος είπε...

Εχεις δίκιο. Δικαιοσύνη. Αυτό είναι. Αλλά πόσα πράγματα χωράει αυτή η έννοια... Πρέπει να αλλάξουν όλα, ίσως γι' αυτό δεν φάνηκε ένα αίτημα που να ξεχώρισε. Τι ν' αφήσεις και τι να πιάσεις...

manos

Ανώνυμος είπε...

@ hollowsky
Πράγματι δεν προβλήθηκαν συντεχνιακά αιτήματα. (Αυτό μάλλον εννοούν οι άλλοι, όταν γκρινιάζουν για την έλλειψη "συγκεκριμένων" αιτημάτων.)
Αιτήματα ακούστηκαν (π.χ. σε ανακοινώσεις των καταλήψεων) που όμως αφορούσαν το γενικό. Μπορούμε να πούμε ότι το κέντρο βάρους ήταν η δίψα για δικαιοσύνη.
Ακόμα και τα αιτήματα ενάντια στην αστυνομοκρατία (εύλογα, αν πάρουμε υπόψη μας την αφορμή, κι ανεξάρτητα από το ρεαλισμό τους, "να αφοπλιστεί η αστυνομία, να καταργηθούν τα ματ" κλπ) τελικά καταλήγουν εκεί: "Αστυνομία παντού, δικαιοσύνη πουθενά".

HollowSky είπε...

Σάς ευχαριστώ για τις απανωτές απαντήσεις! Εύχομαι καλή χρονιά.

@ stratos,

το άκουσα λίγο μετά που ανέβασα το post. Έχεις δίκιος. Προηγήθηκαν αρκετά "γκρίζα", περίεργα και σκοτεινά μπαμ-μπούμ. Δυστυχώς.

---
@ dianathenes,

το διάβασα. Πολύ καλό, έλειπε αυτή η αυτοκριτική οπτική γωνία.

---
@ Καπιταλκουμούνι,

αν είναι να εκτονωθεί, ας εκτονωθεί. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να επιχειρήσει κανείς να συντηρήσει ετσιθελικά μια τέτοια κατάσταση! Αυτή είναι η ΑΡΡΩΣΤΙΑ όλων των "πρωτοποριών", κομματικών ή μη, σταλινικών ή αντεξουσιαστικών. Συμφωνώ (νομίζω πως είναι καθαρό από τα 2 post μου) ότι χρειάζεται πολιτικός λόγος.

---
@ poetryscale,

αντίθετα από τον αριστερό ή δεξιό ωφελιμισμό, πιστεύω πως θέμα κοινωνικής αλλαγής δεν τίθεται όταν "πέσει πείνα" αλλά όταν διαρραγεί το θεμέλιο της κοινωνίας, που είναι η δικαιοσύνη. Έτσι, το "ν' αλλάξουν όλα" είναι σίγουρα μια ποιητική έκφραση, όμως εκείνο που είναι να αλλάξει, είναι μάλλον ο άξονας αναφοράς, το "παράδειγμα" που συγκροτεί ένα ορισμένο πολιτισμό. Δηλαδή η αντίληψή του (η αντίληψή ΜΑΣ) για το ανθρώπινο και το απάνθρωπο, και για τις μεταξύ τους σχέσεις. Άρα το περί δικαιοσύνης πρότυπο. Βέβαια πράγματι η έννοια της (κοινωνικής) δικαιοσύνης χωράει πολλά, αλλά σίγουρα όχι όλα, όχι λ.χ. πρακτικές αυτοδικίας. Λέω σε μια στιγμή, πως η δικαιοσύνη μάς καλεί να αναμετρηθούμε όχι μόνο με τον απέναντι αλλά και με τον εαυτό μας. Πιστεύω πως εάν κανείς εστιάσει σε αυτήν, θα μπορέσει να βρει ένα καλύτερο πολιτικό λόγο.

---
@ Bukanieros,

κρετίνοι ή βαλτοί δεν έχει, για μένα, ούτε μεγάλη διαφορά, ούτε και πολλή σημασία. Εκείνο που έχει σημασία, είναι η πλήρης απόρριψη πρακτικών αυτοδικίας, με όλες τις ιδεολογικές γαρνιτούρες τους. Διότι δικαιοσύνη δεν θα πει ούτε αντεκδίκηση, ούτε (πολύ περισσότερο) αυτοδικία! Κι εδώ υπάρχει πραγματικά σοβαρό ζήτημα, που έχει να κάνει και με το ότι πολλές φορές είναι ασαφή τα όρια μεταξύ βαλτών και κρετίνων.

Unknown είπε...

Εντάξει, ωραίες οι αναλύσεις και πραγματικά ωραίο το απολογητικό υπόμνημα στο οποίο μας παραπέμπει η @ dianathenes.

Σε όλα όμως υπάρχει ένα λάθος υπόβαθρο.
Η ευχή που εκλαμβάνεται ως πραγματικότητα, ότι οι νέοι κάνανε κίνημα.

Εδώ νομίζω ότι παίζεται όλη η υπόθεση.

Οι νέοι είναι τόσο χωμένοι στον κόσμο των υπολογιστών, των κινητών τηλεφώνων, των κάθε είδους γκάτζετ και γενικότερα του ψηφιακού κόσμου που επιχειρεί να υποκαταστήσει την πραγματικότητα που δεν βγαίνουν από εκεί ούτε με σφαίρες...

Και δεν μιλάω για αυτούς τους ολίγους που για άλλους λόγους υποκινήθηκαν για να κατέβουν στους δρόμους και να κάνουν καταλήψεις. Μιλάω για την πλειονότητα που αν δεν είχαν την υποκίνηση των διάφορων "εθελοντών του διαδικτύου" και αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο δεν επρόκειτο να κουνηθούν ούτε για δεύτερη μέρα μετά τον χαμό του πιτσιρικά. Μιλάω για τα παιδιά της επαρχίας που ούτε κατάλαβαν ούτε θα καταλάβουν τίποτα και όχι για τα παιδιά της Κυψέλης και των Εξαρχείων που είναι δίπλα στα "κέντρα λήψης αποφάσεων".

"Η νέα γενιά προσπαθεί να γεννηθεί. Γιατί δεν την αφήνετε μωρέ;" λέει ο φίλος από το μπλογκ της @ dianathenes

Καλά χαιρετίσματα...

Ποιός να αφήσει ποια παιδιά να γεννηθούν;

Πρώτοι οι μεγάλοι θα πρέπει να διορθωθούν οι ίδιοι, επαναλαμβάνω οι ίδιοι και στην συνέχεια να τραβηχτούν τελείως από τα παιδιά. Όταν λέω τελείως, εννοώ ότι ούτε να τα "βοηθήσουν" να "καταλάβουν" ποιός είναι ο εχθρός. Ας τον βρουν μόνα τους, αν νομίζει κανείς ότι θα τον βρουν. Και αν δεν τον βρουν ας μην τον βρουν. Η ζωή είναι δική τους και αν δεν τον βρουν σήμερα, θα τον βρουν αύριο. Μακρυά όμως οι κάθε είδους συμβουλάτορες...

Όπως για παράδειγμα τα "επαναστατικά" κόμματα της Αριστεράς. Όλοι είναι υπόλογοι και υστερόβουλοι και κανένας τους δεν μπορεί να καθοδηγεί τους νέους.



@ stratos Αν τα κινήματα είναι αυθεντικά δεν ακυρώνονται. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν τα κινεί μια ελάχιστη μειοψηφία...

@ poetryscale ... Πρέπει να αλλάξουν όλα...
Εγώ το είπα και ο hollow sky μου είπε να κόψω κάτι γιατί ... θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα ...

Υποθέτω ότι το ίδιο θα σου απαντήσει και εσένα...



Και γενικά:

Ωραία η γενικότητα Δικαιοσύνη

Ποιός θα την ορίσει και ποιός θα την επιβάλει...


Άντε γεια

HollowSky είπε...

@ Lula,

νομίζω ότι, για να μην πέσεις στο ένα άκρο, τους καπελωτές-συμβουλάτορες (και πολύ καλά κάνεις), πέφτεις στο άλλο, του Πόντιου Πιλάτου (κακώς).

Επιπλέον: θεωρείς, νομίζω, πως ΟΛΑ όσα έγιναν υπήρξαν αποτέλεσμα υποκίνησης. Ακραίο και αυτό.

Και καταλήγεις πως "πρέπει ν' αλλάξουν όλα". Ε, δεν φοβάσαι μήπως σε βγάλουν ... "εθελοντή υποκινητή";

Κάπως αντιφατικά όλα αυτά μου φαίνονται.

Συμφωνώ σε αυτό που λες:

"Ωραία η γενικότητα Δικαιοσύνη. Ποιός θα την ορίσει και ποιός θα την επιβάλει...".

Ακριβώς αυτό είναι το θέμα! Αλλά κι εδώ Πόντιος Πιλάτος νομίζω ότι το παίζεις. Διακρίνω δηλαδή μια λίγο αφ' υψηλού απροθυμία ή κάνω λάθος;

Ανώνυμος είπε...

Καλή χρονια!

Για την θεία dianathenes τα σέβη μου-και τα λέμε παρακάτω. Για την θεία Λούλα τώρα που μας λέει πως οι " νέοι είναι τόσο χωμένοι στον κόσμο των υπολογιστών, των κινητών τηλεφώνων, των κάθε είδους γκάτζετ και γενικότερα του ψηφιακού κόσμου που επιχειρεί να υποκαταστήσει την πραγματικότητα που δεν βγαίνουν από εκεί ούτε με σφαίρες..."
Θεία λούλα, φαίνετε ότι υπάρχει πρόβλημα όσον αφορά στην πρόσληψη σου, της πραγματικότητας και να το κοιτάξεις.
Εκδιπλώνοντας την κοινοτοπία του λόγου σου θεία Λούλα μας κάνεις να υποθέσουμε πως κι εσύ με την σειρά σου δεν ξεκωλάς από την τηλεορασή σου και την πραγματικότητά της.

Διότι όταν κάποιος λέει "εάν δεν υπήρχε το διαδίκτυο...", σίγουρα κάτι δεν πάει καλά μ'αυτόν.
Αντε να δούμε τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο και ο "ψηφιακός κόσμος".

Μπορεί να γινόταν ότι έγινε το 68 σε μια πλατεία στο μεξικό θεία Λούλα, μπορεί να γινόταν ότι έγινε σε μια άλλη πλατεία στην Κίνα το 89 θεία μου, μπορει να γινόταν...και ότι και να γινόταν, εσυ θεία θα καθόσουν να κοιτάς.
Φαίνεται θεία Λούλα πως είσαι γνώστης, βαθύτατος μάλιστα, των κινημάτων, και ιδίως των "κινημάτων των νέων", διότι προφανώς (με την θεία Διαναθήνα συμφωνείς εδώ) τα κινήματα , είναι πολλών ειδών σε σχεση πάντα με την ηλικία.

Εχουμε κινήματα νέων, κινήματα ώριμων, ωριμοτέρων και γέρων στην ιστορία των κινημάτων. έτσι και το διαφαινόμενο των αθηνών είναι ένα των νέων, όπως είπε και ο προεδρος.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους νέους μας να εκφραστούν. Να ξεδώσουν βρε αδερφέ. Να βρούν κι αυτά το δρόμο τους. Κι εμείς δεν κάναμε τρέλίτσες στα νιάτα μας, ε θεία? δεν κάναμε?

Η Δικαιωσύνη θεία λούλα δεν είναι γενικότητα, αλλά μάλλον κι αυτό σου διαφεύγει γιατι στην τηλεοράση θεία, στην Μαζική σου Δημοκρατία και τον Καταναλωτικό ολοκληρωτισμό, δεν υπάρχει παρά μόνον η γενικότητα κι έτσι και η δικαιωσύνη και η αδελφωσύνη και η ισότητα και ο σεβασμός αποτελούν απλές γενικότητες.

Μόνον το αποτέλεσμα μετράει για σένα θεία λούλα, κι έτσι κουβέντα να γίνεται η Δημοκρατία είναι μια γενικότητα που γίνεται συγκεκριμένη μόνον όταν μας συμφέρει, η αξιοκρατία του πλούτου επίσης. Κι όταν επισημανθέι, όταν γίνει συγκεκριμένη, βγαίνεις εσύ και οι άλλες θείες και θειοι να υποδείξετε ώς υποκεινούμενο τον πιτσιρικά που φώναξε ότι ο βασιλιάς είναι ξεβράκωτος.
Εσύ θεία μαζι με άλλους θειους και θείες θα τον προπηλακίσετε θα του βουλώσετε το στόμα θα τον συκοφαντίσετε, και θα κάνετε ότι μπορείτε για να συνεχίσετε να ζείτε το παραμύθι της Δημοκρατίας σας.
Λυπάμαι θεία που ήμουν απότομος μαζί σου και η μεγάλη σου καρδια ας με συγχωρέση.
Χολοου συγχαρητήρια για το ποστ. Από τα πιο εύστοχα που έχω διαβάσει τελευταία. Μάλιστα το καλό πράγμα απ'την αρχή φαινεται, δηλαδή στο "Η, κατά βάση νεολαιίστικη, εξέγερση..." το οποίον "κατά βάση" οι θειοι και θείες το περνούν στο ξώφαλτσο γενικά, γιατί βλέπεις συμφέρει να είναι "οι νέοι", αλλά έλα που είναι "κατα βάση" που σημαίνει ότι η καμπάνα χτυπάει και για τον θειο, που σημαίνει πως στις πορείες έχουν κατέβει και κάποιοι θείοι που δεν καθοδηγούν και δεν καθοδηγούνται, και που σημαίνει ότι το παράδειγμα που δείνουν όσο κι αν οι άλλοι θείοι δεν θέλουν να το δουν , γιατί τότε θα πρέπει να κάνουν κι αυτοί κάτι...κτλ κτλ..
Αχ αυτα τα αμυαλα παιδιά, σε τι μπελάδες μας έβαλαν.

Νοιώθω ταλέντο...
Χαιρετώ.

Γιάννης είπε...

hollow sky,
αντικομφορμισμός δεν είναι να εξεγείρεσαι όταν ένας δικός σου, ένας όμοιός σου, δεχθεί επίθεση. είναι όταν ο δεχόμενος επίθεση είναι άσχετος με σένα. βέβαια και στην αναβροχιά καλό είναι το χαλάζι. ας πούμε, γιατί σωστά τα λέει κι αυτός ο "κωνσταντίνος βλήτα", ότι ούτε το ένα αρκεί μα ούτε το άλλο από μόνο του.

η δικαιοσύνη είτε αγκαλιάζει όλους τους τομείς είτε είναι συντεχνιακή. ότι είναι συντεχνιακή, δε σημαίνει πως είναι το αίτημα για δικαιοσύνη στην υπόθεση του φόνου είναι άδικο/παράλογο (αν δεν υπήρχαν διαδηλώσεις, θα αθωωνόταν ήδη από τώρα ο κατηγορούμενος). πέρα από τις καταγγελίες κατά της αστυνομοκρατίας ή του κακού καπιταλισμού πού ήταν η ευρύτερη αντίληψη περί δικαιοσύνης; μακάρι στη συνέχεια να υπάρξει. και συντεχνιακά αιτήματα αλλά και συνένωσή τους (όχι συνάθροιση) με άλλα "συντεχνιακά" αιτήματα.

επίσης νομίζω ότι αλληλοαποκλείεις τις έννοιες: η εξέγερση για χάρη της δικαιοσύνης κάποτε μπορεί να ταυτίζεται με την εξέγερση για χάρη της πείνας: η δικαιοσύνη, λοιπόν, είναι μια γενικότητα (αν αφήσουμε το ποια κριτήρια υιοθετούνται), προσβάλλεται στην τάδε εποχή στον δείνα τομέα (ή τομείς) και ενδεχομένως η προσβολή να οδηγεί σε εξέγερση: όχι υπερ γενικά της δικαιοσύνης, αλλά υπέρ 1,2 κοκ θεμάτων.

επίσης, καλώς ή κακώς είτε πόντιος πιλάτος θα γίνεις είτε επίδοξος καθοδηγητής, όταν πρόκειται για την Δικαιοσύνη (εκτός κι αν μιλάμε για την δικαιοσύνη με την έννοια της απλής εφαρμογής των ισχύοντων νόμων του ισχύοντος καθεστώτος). όχι ότι είναι κακές οι απόπειρες μιας μέσης αντίληψης, αλλά ότι είναι άπειρες (όπως οι αριθμοί μεταξύ του 1 και του 0), οπότε κάθε άνθρωπος έχει και από μία (=φωνή βοώντος εν τω πλήθει), και ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα είτε θα γίνει πίτουρο (από πράκτορες ή σαλταρισμένους) για τις κότες-καθοδηγήτριες είτε θα τα φάει τα πίτουρα (και θα διδάξει το σαβουάρ βιβρ του τρώγειν πίτουρα στους άλλους).



διακρίνω τέλος μία επιθετικότητα προς τον/την λούλα σε ό,τι αφορά την ανάλυση του μεγέθους/ύπαρξης του κινήματος σε όλη τη χώρα. το αποδεικτικό στοιχείο είναι το εξής αποστομωτικό, που κόπυ-πάστα μια ζωή λέγεται: "είστε χαζεμένος τηλεορασάκιας/μπλογκάκιας" (=ζήτω ο ελιτισμός). στην επαρχιακή πόλη όπου διαμένω, μετά από 3-4 μέρες μαθητικών διαδηλώσεων και νερατζιών, καθώς και μια εσπερινή εκδρομή "αναρχικών" γειτονικής πόλης (χάριν των οποίων οι μαγαζάτορες άνοιξαν τα μαγαζιά τεταρτιάτικα και προμηθεύτηκαν τα απαραίτητα σύνεργα αυτοδικίας), τίποτε άλλο έκτοτε (ούτε επεισόδια). βέβαια η αθήνα είναι η ελλάδα και βέβαια θα διαφωνήσω με τον/την λούλα ότι φταίει το δίκτυο ή τα σμσ (όσο κι αν βοηθάνε αρκετά) ούτε ότι υπήρξε υποκίνηση από σκοτεινές δυνάμεις (αυτό το επιχείρημα της συνωμοσίας κάποιου μπαμπούλα μπορεί να λεχθεί τόσο από (ακρο)δεξιά οπτική όσο και από αναρχοειδή, οπότε είναι "για τα μπάζα", όπως συνήθως και οι οπτικές αυτές)

λούλα,
τα πράγματα μπορούν είναι πιο περίπλοκα. μερικά παιδιά βρήκαν τον εχθρό τους στις βιτρίνες, άλλα έξω από τη βουλή ή τη γαδα και άλλα και στα δύο. και, με τα σπασίματα, απέδειξαν περίφημα πόσο καλά αναγνωρίζουν τον εχθρό, εσωτερικό ή εξωτερικό..

κατά τα λοιπά, καλή χρονιά και ας ψάλλουμε όλοι

σήμερα τα φώτα
κι ο διαφωτισμός
και χαρά μεγάλη
και βομβαρδισμός

HollowSky είπε...

@ Γιάννη,

εξαιρετικός ο ψαλμός σου!

Δεν νομίζω πως λέμε πάρα πολύ διαφορετικά πράγματα.(Συμφωνώ άλλωστε και με τον "Κωνσταντίνο Βλήτα", είναι νομίζω εμφανές αυτό.)

Δεν έχω πει κάτι για αντικομφορμισμό, διότι ο αντικομφορμισμός δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει, ούτε και τον θεωρώ αυταξία.

Μακάρι πράγματι στη συνέχεια να εκδηλωθεί μια ευρύτερη αντίληψη περί δικαισύνης. Σε αυτό απευθύνεται όλο το post μου και το ερώτημα με το οποίο κλείνει. Πάντως δεν ήταν απούσα.

Δεν αλληλοαποκλείω τις έννοιες της δικαιοσύνης και της πείνας. Απλώς, διαφωνόντας με τον ωφελιμισμό, διακρίνω ποια εμπεριέχει την άλλη, ειδικά μάλιστα σε συνάρτηση με το θέμα κοινωνική αλλαγή.

Ασφαλώς μεταξύ Πόντιου Πιλάτου και Καθοδηγητή-Καπελωτή, επίδοξου ή μη, υπάρχουν ενδιάμεσες στάσεις (αυτό είπα στον/την Lula, επισημαίνοντάς του/της ότι διαλέγει ακραίες τοποθετήσεις). Ωστόσο αυτές δεν είναι άπειρες με την έννοια τουλάχιστον που το θέτεις, και που μου φαίνεται λίγο ισοπεδωτική, δηλαδή ότι τελικώς είτε Πόντιος Πιλάτος θα γίνεις, είτε Καπελωτής στο θέμα Δικαιοσύνη. Χωρίς κανένα από τα δυο να παίρνει την ποντιοπιλατική στάση, το υποκείμενο λ.χ. που θεσμίζει μια δημοκρατική κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να ταυτίζεται, ποιοτικά, με το υποκείμενο που αντιλαμβάνεται το δίκαιο φασιστικά. Ούτε το υποκείμενο που θεσμίζει ολιγαρχική τάξη Δικαίου είναι το ίδιο με αυτό που θεσμίζει λ.χ. αριστοκρατική.

Ανώνυμος είπε...

If we want things to stay as they are, things will have to change.

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά και καλά σε όλους και όλες!

Hollow sky καλά τα λές. Όντως η πρόσφατη κοινωνική αναταραχή (ή εξέγερση, αν αυτό προτιμάει κανείς)δεν στερούνταν αιτημάτων. Το κυρίαρχο αίτημα ήταν, τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγω, ότι χρειάζεται μία ριζική αλλαγή στην νοοτροπία της αστυνομίας και γενικότερα στην στάση της αστυνομίας απέναντι στους πολίτες. Αυτό που τα παιδιά δεν θίξανε, ή, αν θέλουμε να 'μαστε ακριβείς το θίξανε κάποια από αυτά (και όχι μόνο τα πολιτικοποιήμενα) αλλά ακροθιγώς, ήταν το ΠΩΣ θα επέλθει αυτή η αλλαγή νοοτροπίας και η γενικότερη αλλαγή της στάσης της αστυνομίας.

Δυστυχώς έχει περάσει ένας μήνας αφ'ότου ξεκίνησαν οι ταραχές αλλά ακόμα δεν έχω ακούσει κάποιες στοιχειώδως σοβαρές προτάσεις σχετικά με το τι πρέπει να γίνει ώστε να εκδημοκρατιστεί η αστυνομία και να πάψει να φέρεται σαν στρατός κατοχής. Η αριστερά δε, με ολα αυτά που γίνονται, βρήκε την ευκαιρία και έχει μιλήσει για οτιδήποτε εκτός από το τι πρέπει να γίνει για να αποκτήσουμε μία αστυνομία η οποία όντως θα μας προστατεύει από το έγκλημα αντί να είναι αυτή η ίδια που διαπράττει εγκλήματα (και εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στον Αλέξη, υπάρχει ένας πολύ μακρύς κατάλογος εγκλημάτων της τα τελευταία 30 χρόνια).

Ο Συνασπισμός πρότεινε, μαζί με κάποιους μαθητές, τον αφοπλισμό της αστυνομίας αλλά αυτό απέχει πολύ από το να το θεωρώ σοβαρή πρόταση προς συζήτηση, μάλλον πιο πολύ με ψηφοθηρηκό πυροτέχνημα της κακιάς συμφοράς μοιάζει.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο όλοι εμείς, που τρέφουμε ένα έντονο ενδιαφέρον για αυτό που έγινε τον Δεκέμβρη, έχουμε να προτείνουμε κάτι ώστε να εκδημοκρατιστεί αυτός ο στρατός κατοχής που λέγεται ελληνική αστυνομία.

Χαίρομαι πάντως φίλε hollow sky που δεν τρώς το κουτόχορτο που σερβίρει η αριστερά, αυτές τις στιγμές που προσπαθεί να καπελώσει το σύμπαν ολόκληρο και να πνίξει μέσα στον αποξηραμένο λόγο της ότι ζωντανό είχε μέσα του ο ξεσηκωμός των παιδιών.

Γιάννης

Γνωμοδότης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
stratos είπε...

@loula
μου γράφεις: "Αν τα κινήματα είναι αυθεντικά δεν ακυρώνονται. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν τα κινεί μια ελάχιστη μειοψηφία."
- Όμως, όλα τα κινήματα, και τα "αυθεντικά" (ποιά είναι αυτά;), δεν ξεκινούν αρχικά από μια ελάχιστη μειοψηφία;
Και εδώ είναι το θέμα: ότι τη δυναμική των κινημάτων μπορεί να την αναστείλουν οι δολοφονικές κινήσεις κάποιων κρετίνων (και όχι βαλτών - κρετίνοι είναι σκέτο), εμποδίζοντας τη γενίκευση των κινημάτων.
Το ότι οι δολοφονικές κινήσεις έχουν αυτό το ανασταλτικό αποτέλεσμα δεν σημαίνει ότι είναι στημένες - δεν είναι τόσο έξυπνοι, ούτε τόσο ριψοκίνδυνοι οι υπάλληλοι των καθεστώτων.

@Χόλλοου
Δεν είναι το ίδιο κρετίνος και βαλτός "τρομοκράτης", μπορεί στην τελική να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο.
Κάποια στιγμή πρέπει να δούμε καθαρά πώς ξεπηδάνε τέτοια φρούτα από τον μπαχτσέ των κινημάτων, τέτοιες κολοκύθες - σαν καρκινώματα - και ποιά βλακεία τις εκτρέφει.
Παρεπιπτόντως, δεν νομίζω ότι είναι η αυτοδικία η τροφή τους, (άσε, που δεν είμαι κατά της αυτοδικίας γενικά).

Όπως βλέπεις, μετά τα καλάσνικοφ η συζήτηση μοιραία φεύγει από το "κίνημα των νέων" και πάει αλλού. Ιδού το αποτέλεσμα.

Μόνο μια παρατήρηση για το "κίνημα των νέων" (και αυτό πάει και για την Ντιάνα). Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου ακόμη νέο και κατεβαίνω στους δρόμους όταν υπάρχει λόγος και δη πολιτικός, (αυτός ο λόγος μάλιστα είναι το ζητούμενο μου). Δεν αισθάνομαι καμμία διαφοροποίηση απο αυτούς τους νέους που όλοι τους σχολιάζουν έχοντας παραιτηθεί απο τη νεότητά τους.

HollowSky είπε...

@ Απογοητευμένε,

ο όρος "στρατός κατοχής" είναι πάρα πολύ τραβηγμένος. Τώρα, πολλές επιμέρους σκέψεις μπορούν να γίνουν (από τις πιο απλές, όπως λ.χ. γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου οι διαδηλώσεις δεν αντιμετωπίζονται με αντλίες νερού, αλλά με τόνους χημικών που πνίγουν ολόκληρες γειτονιές, έως πιο σύνθετες). Για μένα υπάρχει θέμα γενικότερης αλλαγής, αλλαγής "παραδείγματος". Δεν σώζεται με μπαλώματα το πράγμα.

---
@ Strato,

πάνε παραπάνω από 25 χρόνια που πρωτοέγραψα κάποια πράγματα για το συγκεκριμένο φαινόμενο. Είχα πει και έχω ξαναπεί για την αρρώστια της "πρωτοπορίας", για το αποτέλεσμα να θεωρείται έτσι η ανθρώπινη ιστορία ζήτημα μάχης μεταξύ ζορό-ράμπο, πράγμα που μόνο τρομαγμένους θεατές ή αποβλακωμένους θαυμαστές αλλά πάντως όχι δημιουργικούς πολίτες μπορεί να παράξει, κ.ο.κ. Ε, βαρέθηκα πια. Και πιστεύω ότι, αν ανοίξουμε το πλάνο και πάψουμε (έστω κι από θέση αντιπαράθεσης) να εστιάζουμε σε αυτό το φαινόμενο, τότε μπορεί να μαραθεί μέσα στην απαξία. Διότι να
εξαλειφθεί αποκλείεται. Θα έλεγα μάλιστα, ότι στη λογική της εξάλειψης του αντιπάλου κινούνται και οι κρετίνοι, βαλτοί και μη. Γι' αυτό και εστιάζουν, τελικά, ο ένας στον άλλον ξεχνώντας ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος (αλλά τι λέω; αυτόν τον θεωρούνε γήπεδό τους!). Μακρυά από μένα.

Γνωμοδότης είπε...

Τώρα, πολλές επιμέρους σκέψεις μπορούν να γίνουν (από τις πιο απλές, όπως λ.χ. γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου οι διαδηλώσεις δεν αντιμετωπίζονται με αντλίες νερού, αλλά με τόνους χημικών που πνίγουν ολόκληρες γειτονιές,

Μάλλον δεν ισχύει αυτό:

π.χ.:

Riot police in Paris fired tear gas into crowds which gathered after Nicolas Sarkozy's presidential election victory.

= = =

Hours before a curfew begins for minors, police in Lyon fire teargas to disperse rioters on Place Bellecour in the first rioting in a major city centre.

= = =

Mr Sarkozy pledges "zero tolerance" of rioting and sends police reinforcements to Clichy-sous-Bois. A junior minister in charge of equal opportunities, Azouz Begag, condemns the use of the word "rabble". A tear gas grenade, like those used by riot police, explodes at a Clichy-sous-Bois mosque, provoking further anger.

(όλα από διαφορετικές περιπτώσεις και ημερομηνίες).

ή:

Police in St Gallen, Swit-zerland said they used tear gas to separate a group of Swiss fans fighting with Turkish supporters. Around 50 Swiss extremists were rampaging after the game and provoking Turkish fans, police said. When security officers tried to stop them, the Swiss started throwing bottles and stones at them.

= = = =

RIOT police used tear gas and water cannon to quell violent Left-wing protests against the largest neo-Nazi demonstration in Berlin since the Second World War yesterday when 3,500 members of the extreme-Right National Democratic Party tried to march through a Jewish quarter of Berlin.

= = = =

In Genoa, 20,000 Italian Carabinieri used tanks, tear gas, water cannon, clubs, and plastic, rubber and live bullets killing one person and injuring hundreds. (...)

Medics were attacked for helping wounded demonstrators and ambulances had tear gas thrown into them.

Γιάννης είπε...

hollow sky,
είχες πει ότι, αντίθετα από ό,τι πιστεύεται, οι νέοι δεν είναι κονφορμιστές: προφανώς θεωρώντας το καλό. αυτό ίσως δε συνεπάγεται ότι τον θεωρείς αυταξία, αλλά δεν συνεπάγεται το "είναι κάτι που με ενδιαφέρει"

για το θέμα της δικαιοσύνης, αυτό που είπα ήταν ότι οι εξεγέρσεις δεν γίνονται στο όνομα της αφηρημένης δικαιοσύνης (π.χ. εδώ επρόκειτο για την απαίτηση για απόδοση δικαιοσύνης σε φόνο) ή για αλλαγή της αφηρημένης δικαιοσύνης, αλλά για έναν φόνο, επειδή ο κόσμος πεινάει κοκ.. ασφαλώς αυτά είναι παραβίαση του περί δικαίου αισθήματος, αλλά η εξέγερση δεν γίνεται στο όνομά του αισθήματος αυτού, αλλά στο όνομα συγκεκριμένων απαιτήσεων/καταστάσεων, κι αυτό είναι ωφελισμισμός. τώρα, αν εξεγερθείς επειδή πεινάνε τα παιδιά της αιθιοπίας ή της γάζας (κι όχι επειδή σκοτώσαν έναν δικόν σου), είναι το αίσθημα περί δικαίου κι όχι ο (άμεσος=για σένα) ωφελιμισμός. όχι ότι είναι κακός ο ωφελιμισμός τού να εξεγερθείς επειδή σκοτώθηκε κάποιος δικός σου.

για το θέμα του πιλάτου, ασφαλώς οι άπειρες δεν είναι άπειρες κυριολεκτικά. είναι τόσες πολλές, ώστε να μη βγαίνει συμπέρασμα και συνεννόηση στο πού βρίσκεται η χρυσή τομή.
πόντιος πιλάτος θα/μπορείς να γίνεις, αν είσαι αρκετά μακριά από τον χορό ή αρκετά δυνατός μέσα στον χορό. αλλιώς τελικά είτε πίτουρο είτε κότα θα καταλήξεις, αν είσαι άτυχος ή τυχερός βρισκόμενος μέσα στο κοτέτσι. και φυσικά, ως προς το αποτέλεσμά τους και τη συλλογιστική τους είναι τελείως διαφορετική μια αντίληψη για το δίκαιο σε μια αμεσοδημοκρατική κοινωνία από αυτήν σε μια φασιστική. η κοινότητα των αντιλήψεων είναι απλώς η αρχή τους: το αδικαιολόγητο, πέραν του λόγου (δηλ.: το ζήτημα "γούστου") των απαρχών της σκέψης που θα οδηγήσει σε κάθε μία από τις διαφορετικές αυτές επιλογές.

για την εκδήλωση ενός ευρύτερου αιτήματος δικαιοσύνης, που θα ήταν και το καλλίτερο (ή το κεντρικό ζήτημα, για εμένα), ασφαλώς δεν θα έπρεπε κανείς να μεμφθεί 15χρονα, επειδή δεν μπορούν να συνενώσουν όλα τα αιτήματα μαζί με το δικό τους. αλλά οι υπόλοιποι, που εκστασιάζονται με τα παιδάκια ενώ δεν θα έδιναν δεκάρα για τους σκοτωμένους στα ολυμπιακά έργα δε δίνουν "το καλό παράδειγμα" για την αποφυγή της εκτροπής προς το καθαρά συντεχνιακό πνεύμα.



stratos,
ε πάντοτε τα κινήματα ξεκινούν ως μειονότητα. και το 1821 από μια μειονότητα πολεμιστών ξεκίνησε. κρίσιμο για την εξάπλωση/αποδοχή είναι αν υπάρχει η συμπάθεια ή αντιπάθεια όσων δεν συμμετέχουν άμεσα σε μια εξέγερση.

κι εδώ αναγκαστικά έρχονται οι ράμπο-πρωτοπόροι.

Γιάννης είπε...

hollow sky,
τι εννοείς με το δημιουργικούς πολίτες (σε αντίθεση προς το δίπολο ελίτ πρωτοπόρων-μάζα (ηλιθίων/οπαδών)) και πώς πιστεύεις ότι αυτοί δημιουργούνται;

HollowSky είπε...

@ Γνωμοδότη,

σ' ευχαριστώ για τη διόρθωση.

---

@ Γιάννη,

με ενδιαφέρει να μην είναι κάποιος κομφορμιστής. Δεν με ενδιαφέρει να είναι αντικομφορμιστής.

Μπορεί σε κάθε ξεσηκωμό οι αφορμές να είναι συγκεκριμένες, όμως δεν είναι αυτές που φουντώνουν τα κοινωνικά ρεύματα: π.χ. η γαλλική επανάσταση έγινε στο όνομα ενός αφηρημένου τρίπτυχου ("ελευθερία-ισότητα-αδερφοσύνη/δικαιοσύνη"). Η παραβίαση ενός κοινού αισθήματος περί δικαιοσύνης δηλαδή είναι ισχυρότερη από κάθε επιμέρους αφορμή. Ο καθοριστικός παράγοντας, ίσως, εν μέσω πολλών αφορμών και αιτίων.

Οπωσδήποτε, όπως καταλαβαίνω κι από την τελευταία παράγραφο του σχολίου σου, είναι σημαντικό που συμφωνούμε στην κρισιμότητα της εκδήλωσης ενός ευρύτερου αιτήματος δικαιοσύνης.

Το ερώτημά σου, τι εννοώ ως δημιουργικούς πολίτες και πώς αυτοί δημιουργούνται, είναι σημαντικό αλλά θα μου επιτρέψεις να μην σου απαντήσω τώρα. Είναι αρκετά μεγάλο για τις αντοχές μου αυτή τη στιγμή. Πιστεύω πάντως (βλ. και αυτό που έγραψα στο post περί χρεοκοπίας του πολιτικού λόγου εξαιτίας της αφαίρεσής του από το κοινωνικό σώμα) πως η πολιτική ελευθερία, δηλαδή η πληρέστερη δυνατή δημοκρατία, μπορεί να φτιάξει τέτοιους πολίτες.

Ανώνυμος είπε...

@Hollow sky

Ο όρος στρατός κατοχής είναι όντως υπερβολικός αλλά τον χρησιμοποίιησα σκόπιμα, μέσω αυτής της υπερβολής θέλω να καταδείξω την εχθρότητα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ αστυνομίας και μιας σημαντικού αριθμητικά τμήματος πολιτών, κυρίως νέων. Τηρουμένων των αναλογιών, το τονίζω αυτό, η αστυνομία αντιμετωπίζεται από πολλούς σαν στρατός κατοχής. Και για όλη αυτή την εχθρότητα την κύρια ευθύνη την φέρει η ίδια η αστυνομία.


Κατά την γνώμη μου δεν είναι ακριβώς "μπάλωμα" μία μεταρρύθμιση της αστυνομίας προκειμένου να καταστεί πιο δημοκρατική. Βασικά δεν διαφωνώ καθόλου με αυτό που λές περι αλλαγής "παραδείγματος", απλά θεωρώ ότι από κάπου πρέπει να αρχίσει αυτή η ευρύτερη κοινωνική αλλαγή και εκτιμώ ότι ένας εκδημοκρατισμός της αστυνομίας αυτή την στιγμή είναι κάτι που μάλλον επείγει, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι ο καταλύτης για όλο αυτό το τεράστιο ξέσπασμα οργής που είδαμε τον Δεκέμβριο, ήταν μία πράξη της, μία πράξη ωμής, βάρβαρης αστυνομικής αυθεραισίας.

Ανώνυμος είπε...

@ holloysky & Απογοητευμένος

Για το αν στέκει ο όρος "στρατός κατοχής" ρωτήστε και τους Λευκιμιώτες
(που ήταν μέχρι πρόσφατα ανυποψίαστοι για το φαινόμενο αλλά τώρα πια το έχουν γνωρίσει καλά). Μπορούμε επίσης να ρωτήσουμε τους Τσιγγάνους, τους μετανάστες στην Πέτρου Ράλλη, τους Κρητικούς που συναντάνε Ειδικούς Φρουρούς, κ.ά.
Είναι, συμφωνώ, υπερβολή να πούμε ότι αυτό ισχύει παντού και πάντα, δηλ. σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας, για ολόκληρη την αστυνομία, κλπ. - αλλά για πολλές περιπτώσεις, και ειδικά για τους πράσινους των ΜΑΤ, είναι καλοδιαλεγμένη έκφραση.

Γενικότερα τώρα, η αντίθεση στην αστυνομοκρατία ήταν το πιο φανερό και το πιο κοινό "αίτημα" των ξεσηκωμένων του Δεκέμβρη. (Δεν είναι βέβαια μόνο ελληνικό φαινόμενο, η αστυνομοκρατία που έχει γιγαντωθεί και έχει -τουλάχιστον- θολώσει τη διάκριση ανάμεσα σε "δημοκρατικό" και "ολοκληρωτικό" καθεστώς...)
Κάνω την υπόθεση (σωστή ή όχι) ότι η αντίθεση αυτή συνδυάζεται με το γενικότερο αίτημα περί δικαιοσύνης.

Στο κάτω-κάτω, τη συγκρότηση ενός πολιτικού λόγου δεν τη δυσκολεύουν μόνο οι ιδεολογικές αστυνομίες (όπως καλά λες παραπάνω Χόλοου). Θέλω να πω, ο πολιτικός λόγος σημαίνει και πράξη (πώς αλλιώς;) και στην παραμικρή ενέργεια, ακόμα και μη βίαιη, μη παράνομη κλπ., βρίσκει μπροστά του αστυνομική βία. Για τον άχρηστο και αδιάκοπο πετροπόλεμο (που κουβεντιάζαμε τις προάλλες) δε φταίνε μόνο οι θερμόαιμοι.

HollowSky είπε...

@ Bukaniero,

θα έλεγα, δεδομένων των γενικότερων περιστάσεων, ότι υπήρξε μια αντίθεση όχι απλά στην αστυνομοκρατία αλλά πιο γενικά σε αυτό που λέγανε οι παλιοί "φαυλοκρατία".

Θεωρώ κρίσιμο να ξεφύγει το όλο πράγμα από την "αντιαστυνομική" λογική, γιατί αυτή περιορίζει και σιγά-σιγά παγιδεύει τις συνειδήσεις σε μια "στρατιωτική" - και όχι πολιτική - αντίληψη, που αποτελεί φαύλο κύκλο και από την οποία κιόλας τρέφονται και τα φαινόμενα ζορό vs ράμπο. Θα έλεγα μάλιστα πως είναι προς συμφέρον των ισχυρών ένας τέτοιος περιορισμός και μια τέτοια παγίδευση.

Unknown είπε...

Για να μην μπερδεύεστε είναι ο Λούλα και όχι η θεία Λούλα.


Στο "μπάνιο" του @ Leopard έχω να πω μόνο ότι ό,τι και να λέει για θείες Λούλες, εμένα αυτό που μου δείχνει είναι μια αρτηριοσκλήρωση και μια σιγουριά ότι αυτός και όσοι συμφωνούν μαζί του γνωρίζουν ενώ οι άλλοι είναι για πέταμα και για απαξίωση και για να επαναλάβω τα λόγια του, "...φαίνετε ότι υπάρχει πρόβλημα όσον αφορά στην πρόσληψη του, της πραγματικότητας και καλό θα ήταν να το κοιτάξει...

Έστω ότι εγώ έχω μια άλλη άποψη γιατί δεν την μελετάει και να κρατήσει τα θετικά της. Εδώ συζητάμε (νομίζω) δεν κάνουμε μπράντεφερ...


Κατά τα άλλα.

Φυσικά, δεν διαφωνώ ότι υπήρξαν και κάποιοι νέοι, επιμένω ελάχιστοι, που έδρασαν αυτοβούλως επαναστατικά απέναντι στην σάπια κοινωνία. Βαρέθηκα όμως την καραμέλα που κάποιοι πιπιλίζουν συνέχεια ότι οι νέοι ξεσηκώθηκαν.
Οι περισσότεροι από αυτούς που λένε ότι οι νέοι ξεσηκώθηκαν είτε θα θέλανε να είχαν ξεσηκωθεί οι νέοι είτε συνειδητά ο καθένας για τον λόγο του καπηλεύεται το γεγονός είτε τέλος δεν έχουν συνείδηση της κατάστασης.

Όταν λέω ότι τα αυθεντικά κινήματα δεν ακυρώνονται εννοώ τα κινήματα τα οποία ανταποκρίνονται σε μια πραγματικότητα που αφορά την πλειονότητα των πολιτών και όχι στους ευσεβείς πόθους μιας μειοψηφίας.
Εν προκειμένω, αν οι κίνηση των νέων ανταποκρινόταν στην πλειονότητα, δεν θα μπορούσε να ακυρωθεί, περίπτωση που προς το παρόν δεν δείχνει για τέτοια.

@ hollow sky

Νομίζω ότι και εσύ και ο Leopard εξηγείτε αυθαίρετα τα λόγια μου, αφήνοντας την (πλούσια) φαντασία σας να τρέχει.

Έτσι, θα ήθελα να μου πεις, πώς κατάλαβες ότι η θέση μου είναι θέση Πόντιου Πιλάτου;
Εγώ θεωρώ ότι θέση Πόντιου Πιλάτου είναι μάλλον το να κάθεσαι να συζητάς τα πράγματα αντί να δρας. Είναι δηλαδή τόση η σαπίλα και τόσες οι περιπτώσεις που πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, ώστε δεν χρειάζεται να κάθεσαι να συζητάς για το τι και πώς. Απλώς δράσε...

Όταν έφτιαξα τον κατάλογο για το τι πρέπει να αλλάξει κατά την άποψή μου, δεν εννοούσα ότι άντε τώρα να αλλάξουν όλα. Χαζός είμαι; Απλώς ήθελα να τα σημειώσω. Εσύ διαφωνείς ότι πρέπει να αλλάξουν όλα εκείνα; Όχι. Απλώς διαφωνείς με τον τρόπο που πρότεινα. Με το Όλα τώρα.

Και φυσικά δεν φοβάμαι για το μήπως με βγάλουν ... "εθελοντή υποκινητή"; Να με βγάλουν ποιοι; Για γίνε πιο συγκεκριμένος.

Επίσης στο “Διακρίνω δηλαδή μια λίγο αφ' υψηλού απροθυμία ή κάνω λάθος;”
Απροθυμία σε τί; Για γίνε πιο συγκεκριμένος.

Και επιμένω ότι πρέπει να αλλάξουν όλα μόνο που θεωρώ ότι ο τρόπος είναι έργα συγκεκριμένα και όχι λόγια και γενικότητες.


Εγώ αυτό κάνω. (και όχι πολυθρόνες και τιβι που φαντάζεται ο Leopard).


Και κάτι ακόμη που έχει και σχέση με το του Leopard περί Μεξικού και πλατειών. Πράγματι θεωρώ ότι η έλευση του διαδικτύου ωθεί (και εν πολλοίς πετυχαίνει) τους περισσότερους νέους και μεγαλύτερους ασχολούμενους, στο να θεωρούν την ζωή ψηφιακή υπόθεση. Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ ότι η προσπάθεια αλλαγής πρέπει να γίνεται στο πεδίο και όχι στην οθόνη.



Και

@ Leopard

Στην ιστορία σου για το παιδάκι που φώναξε ο βασιλιάς είναι γυμνός, νομίζω ότι στην περίπτωσή μας αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί είναι όχι η αποκάλυψη του μικρού αλλά η στραβομάρα όλων των άλλων.

HollowSky είπε...

@ Lula,

Πρώτον. Λέγοντάς σου ότι, κατά την γνώμη μου, "για να μην πέσεις στο ένα άκρο, τους καπελωτές-συμβουλάτορες (και πολύ καλά κάνεις), πέφτεις στο άλλο, του Πόντιου Πιλάτου (κακώς)", είχα υπόψη μου την εξής πρότασή σου:

"Πρώτοι οι μεγάλοι θα πρέπει να διορθωθούν οι ίδιοι, επαναλαμβάνω οι ίδιοι και στην συνέχεια να τραβηχτούν τελείως από τα παιδιά. Όταν λέω τελείως, εννοώ ότι ούτε να τα 'βοηθήσουν' να 'καταλάβουν' ποιός είναι ο εχθρός. Ας τον βρουν μόνα τους, αν νομίζει κανείς ότι θα τον βρουν. Και αν δεν τον βρουν ας μην τον βρουν. Η ζωή είναι δική τους και αν δεν τον βρουν σήμερα, θα τον βρουν αύριο. Μακρυά όμως οι κάθε είδους συμβουλάτορες...".

Δεν ξέρω αν έχεις παιδί, αλλά υποθέτω ότι αν έχεις ή αν είχες, και είχες ΣΧΕΣΗ μαζί του, θα του έδινες μερικές βασικές συμβουλές και καταρχήν τη θεμελιωδέστερη, ότι δηλαδή υπάρχει θέμα διάκρισης καλού και κακού, και θέμα απόφασης και επιλογής πάνω σε αυτό! Μπροστά ακριβώς σε τούτο το κρίσιμο γεγονός ο Πόντιος Πιλάτος προτίμησε να ... πλύνει τα χέρια του - και γι' αυτό, με αυτά που έγραψες παραπάνω, θεώρησα τη θέση σου ποντιοπιλατική (το ένα άκρο δηλαδή, με το άλλο να είναι του συμβουλάτορα-καπελλωτή). Και έτσι είναι. Τελεία.

Αν τώρα ήθελες να πεις κάτι άλλο, να το ακούσω.

Δεύτερον. Το "απλώς δράσε" και το "μην κάθεσαι να συζητάς τα πράγματα αντί να δρας", που πρεσβεύεις, με βρίσκει τόσο χοντρά αντίθετο, όσο και το "μη δρας, απλώς κάτσε και συζήτα"! Αλλά μιλάμε για ΧΟΝΤΡΑ αντίθετο!

Διότι, φίλε μου, αυτά τα δυο συνθήματα ("απλώς δράσε" και "μην κάθεσαι να συζητάς τα πράγματα αντί να δρας"), δηλαδή ο καθαγιασμός της δράσης, συνοψίζουν ακριβώς το υπεραπλουστευτικό ιδεολόγημα που πουλάνε οι ΥΠΟΚΙΝΗΤΕΣ στον κόσμο! Για να βαστάνε, βέβαια, τη σκέψη των πραγμάτων για πάρτη τους!

Για να μην πολυλογώ, δεν θεωρώ τον άνθρωπο ένα ά-λογο ζώον ώστε να του προτείνω να μη σκέφτεται και να μην συζητάει τα πράγματα.

Τρίτον. Το "να αλλάξουν όλα" δεν μου λέει τίποτα. Άλλωστε δεν μπορεί κανείς να υποστηρίζει ότι πρέπει ν' αλλάξουν "όλα" και ταυτόχρονα να φτιάχνει κατάλογο του τι πρέπει ν' αλλάξει! Διότι πολύ απλά, το "όλα" είναι όλα ενώ ο όποιος κατάλογος έχει αρχή και τέλος. Εκτός κι αν το "ν' αλλάξουν όλα" το λες ποιητική αδεία... Αλλά τότε δηλώνω αναρμόδιος.

Αυτό που λέω εγώ, είναι ότι χρειάζεται αλλαγή "παραδείγματος". Το "παράδειγμα" δεν είναι "όλα".

Τέταρτο. "Να σε βγάλουν εθελοντή υποκινητή" ποιοί; Μα οι αναγνώστες σου! Σε αυτούς δεν λες "πρέπει να αλλάξουν όλα"; Αυτό το "πρέπει να ..." δεν είναι μια συμβουλή, που απευθύνεις στο κοινό;

Πέμπτο. "Αφ' υψηλού απροθυμία" στο να συζητήσεις διεξοδικότερα το θέμα δικαιοσύνη - αυτό διέκρινα, όπως σου επσήμανα, στη φράση σου "Ωραία η γενικότητα Δικαιοσύνη. Ποιός θα την ορίσει και ποιός θα την επιβάλει..." - την οποία έκλεινες με ένα βιαστικό "Άντε γεια".

Δίκιο δεν είχα;

Unknown είπε...

@ hollow sky

Εντάξει:
1......Και έτσι είναι. Τελεία....

Τι λες ρε @ hollow sky σοβαρά; who are you να μ' ουμε...

Να που δεν είναι έτσι όπως τα λες:

Δεν μιλάμε για μωρά παιδάκια, του δημοτικού έστω, που τους δίνουμε τις απλές κατευθύνσεις περί καλού και κακού. Εδώ έχουμε παιδιά του Γυμνασίου του Λυκείου και Φοιτητές οι οποίοι έχουν πάρει από πολλά χρόνια τις βασικές ιδέες από το παράδειγμα ζωής των γονιών τους.
"Δεν ξέρω αν έχεις ή είχες παιδιά" αλλά δεν νομίζω ότι θα τους μίλαγες για το καλό και το κακό όταν θα βρίσκονταν στις επάλξεις του αγώνα, σε μια κατάληψη ή σε μια διαδήλωση επάνω. Τότε θα ήσουν πράγματι υποκινητής...... Για το καλό ή το κακό το δικό σου... Και ποιος εγγυάται ότι εσύ γνωρίζεις ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό; Επιμένω λοιπόν και εγώ ότι το συνετό και μη εγωιστικό και μη ξερολικό, θα είναι να το βουλώσουν οι ξερόλες και να αφήσουν τα παιδιά να πουν αν έχουν κάτι να πουν, στήνοντας “ευήκοον ους” ώστε ίσως μάθουν και αυτοί κάτι.

Μήπως έχω δίκιο;

2.Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές μιλάω αφαιρετικά γιατί θεωρώ ότι μερικά πράγματα είναι τόσο προφανή που δεν χρειάζεται να τα αναφέρω. Φαίνεται ότι δεν πρέπει να το θεωρώ δεδομένο και θα προσπαθήσω να το διορθώσω.
Δηλαδή:

3.Το “απλώς δράσε” το είπα με το εξής σκεπτικό. Αφού είναι τόσα πολλά τα πεδία που πρέπει να αλλάξουν σε αυτή την κοινωνία που ζούμε, όπως κάποια από αυτά που αναφέρθηκαν στον κατάλογο που έγραψα και που δεν είναι πλήρης, θα μπορούσε ο καθένας να αρχίσει να δουλεύει αμέσως επάνω σε αυτές τις αλλαγές χωρίς να χρειάζεται να αναλώσει ώρες μελέτης και συζητήσεων για να τις εντοπίσει. Πώς με κατακρίνεις για το ότι εγώ σαν υποκινητής θέλω να βαστάω την σκέψη για την πάρτη μου, όταν στον κατάλογο που έγραψα τελείωνα με την φράση προς τα παιδιά:
.....”Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει.
Είστε πιο έξυπνοι από αυτούς.”....

Για εξήγησέ μου που βλέπεις ότι με αφορά η υπόμνησή σου σχετικά με τα ιδεολογήματα που πουλάνε οι ΥΠΟΚΙΝΗΤΕΣ στον κόσμο; ... και θέλουν να κρατάνε την σκέψη για την πάρτη τους ...

Μου φαίνεται ότι είτε δεν προσέχεις αυτά που γράφω είτε κάπου έχεις μπλέξει στην λογική προσέγγιση...

Όσο για την θεωρία σου περί ανθρώπων και α-λόγων, διαισθάνομαι ότι θα είσαι υπερήφανος για την λογική του ανθρώπου. Φυσικά, δεν έχει κανείς παρά να κοιτάξει λίγο γύρω του, για να βεβαιωθεί για το πόσο λογικό ζώο είναι ο άνθρωπος. Τα καταφέρνει τέλεια, με την Φύση, με τους συνανθρώπους του, με την κοινωνία... Τέλεια. Σταματάω όμως εδώ μιμούμενός σε στο .....για να μην πολυλογώ....

4.Το λογοπαίγνιό σου για το "να αλλάξουν όλα" το αντιπαρέρχομαι.

5.....Αυτό που λέω εγώ, είναι ότι χρειάζεται αλλαγή "παραδείγματος"...
Εδώ, ειλικρινά σου λέω δεν καταλαβαίνω την χρήση της λέξης "παραδείγματος" . Είμαι παλιός βλέπεις και τότε την λέξη την χρησιμοποιούσαμε όταν θέλαμε να δείξουμε πώς εφαρμόζεται κάποιος κανόνας. Εσύ τι ακριβώς εννοείς;
6...........Τέταρτο. "Να σε βγάλουν εθελοντή υποκινητή" ποιοί; Μα οι αναγνώστες σου! Σε αυτούς δεν λες "πρέπει να αλλάξουν όλα"; Αυτό το "πρέπει να ..." δεν είναι μια συμβουλή, που απευθύνεις στο κοινό; .....

Πάλι απρόσεχτος είσαι... Αυτό το έγραψα επειδή το είπε ο @ poetryscale και ήθελα να αναφερθώ σε αυτό...

Σε κάθε περίπτωση όμως, επειδή είμαι και εγώ “ποιητής” θα έλεγα ότι πράγματι είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν που εύκολα θα μπορούσε κανείς να πει την φράση “... να αλλάξουν όλα...” αντί να πει βέβαια να αλλάξουν τα 98,9333 %, όπως θα έλεγε ένας ακριβολόγος τεχνοκράτης...

Εννοείται ότι μετά το λάθος σου αυτό, όσα αναφέρεις στο “Τρίτο.” και στο “Τέταρτο.” θεωρώ ότι απευθύνονται στον @ poetryscale. Αυτόν να πεις “εθελοντή υποκινητή”.
Αν και δεν καταλαβαίνω και τι ακριβώς εννοείς με την φράση σου αυτή. (Θέλω να πω ότι χρειάζεται συζήτηση). Δηλαδή αν πει κάποιος “Παιδιά πάμε για μπάνιο” κινδυνεύει να τον χαρακτηρίσεις “εθελοντή υποκινητή”;
7........"Αφ' υψηλού απροθυμία" στο να συζητήσεις διεξοδικότερα το θέμα δικαιοσύνη ....
Πάλι δεν θυμάσαι τα γραφόμενά μου. Επαναλαμβάνω λοιπόν. Δυσκολεύομαι να συζητήσω τα πάρα πολλά θέματα που ανακύπτουν ακόμη και από ένα και μόνο σχόλιο καμιά φορά. Βλέπεις οι συμμετέχοντες θεωρούν πολλά ως δεδομένα και ίσως να είναι για αυτούς και τους κολλητούς τους, δεν είναι όμως και για τους απλούς πολίτες... Επίσης, όπως ελπίζω ότι έχεις αντιληφθεί, οι φαντασίες οργιάζουν και πολλές φορές φανταζόμαστε ότι κάτι είπε ο άλλος που ούτε καν το είχε σκεφτεί και πολλές φορές απαντάμε με υπονοούμενα και με εισαγωγικά και όλα αυτά πρέπει να ξεκαθαρίζονται για να γίνεται η συζήτηση εποικοδομητική. Αλλιώς συζητάμε για να γίνεται πλάκα και για να ικανοποιείται το μυαλουδάκι μας...


Δηλαδή, αν όλοι συζητήσουμε το θέμα δικαιοσύνη, μέσα, να το συζητήσουμε αλλιώς για μένα το πράγμα έτσι όπως γίνεται είναι πολύπλοκο και δεν θα επιχειρήσω να μπω στη συζήτηση...

....Βιαστικό “άντε γεια”... Ναι πράγματι, είχε τελειώσει ο χρόνος που αφιερώνω για συζήτηση στο ίντερνετ... Είχα και να δουλέψω και το έκλεισα γρήγορα.... Για να μην αισθάνεσαι όμως άσχημα, σου λέω ότι για χάρη σου, κάθομαι αργά σήμερα και γράφω αυτό το σχόλιο και αμέσως μετά από αυτό πάω για ύπνο...


Για το ...”Δίκιο δεν είχα;”... Απάντησε μόνος σου.


Σε φιλώ


Ο “Λούλα”

Ανώνυμος είπε...

Τι λέγαμε για στρατό κατοχής;

Ανώνυμος είπε...

Σωστός Μπουκανιέρο!

Πάνω που η κουβέντα περι αστυνομίας (βλέπε στρατός κατοχής, έστω λίγο παρατράβηγμένο αλλά έχει μια ποιητική ομορφιά) ,είχε αρχίσει να ξεθωριάζει να που την επανέφερες στο προσκήνιο.

Τα παλικάρια δώσανε το ρεσιτάλ τους χθές ρίχνοντας ξύλο επι δικαίων και αδίκων (όπως κάνουνε τα τελευταία 30 χρόνια άλλωστε).

Φοβάμαι όμως ότι χάνεται η δυνατότητα να επέλθει ένας εκδημοκρατισμός ΚΑΙ κατά συνέπεια να αλλάξουν στάση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

Όπως και να 'χει θα δούμε...

HollowSky είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
HollowSky είπε...

@ Bukaniero,

άποψή μου είναι, ότι ο υποβιβασμός των κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων σε μια στενή αντιπαράθεση με τις αστυνομικές δυνάμεις αποτελεί στόχο των ισχυρών, ώστε να εκφυλιστεί σε πετροπόλεμο το όποιο κοινωνικό κίνημα και να καταντήσει η ιστορία σε ένα θεαματικό (και εύκολα ελέγξιμο) ματς μεταξύ ζορό-ράμπο. Το παιχνίδι αυτό το έχουμε παρακολουθήσει, νομίζω, εδώ και 30τόσα χρόνια.

Θεωρώ λοιπόν ότι χρειάζεται απεγκλωβισμός από αυτό. Ξεκόλλημα από όλη αυτή τη λογική. Δεν είναι αυτή η βασική αντίθεση, ούτε κι η όποια αστυνομοκρατία είναι το κύριο πρόβλημα.

---

@ Lula,

1. Δεν χρειάζεται να το βουλώσει κανένας, ξερόλας ή μη. Και οι νέοι μάς μιλάνε, πολύ καθαρά ώστε να μη χρειάζεται ιδιαίτερα "ευήκοον ους" για να τους ακούσουμε, αλλά κι εμείς οι πουρέϊτζερς τούς μιλάμε με βάση την παραπάνω πείρα μας της ζωής. Αυτό είναι το φυσικό, όταν και όπου υπάρχει ΣΧΕΣΗ. Αν είναι να καταργήσουμε τη σχέση προκειμένου να μην υπάρχουν εγωισμοί, κλαφ'τα Χαράμπαλε.

3. Για ν' αλλάξουμε το οτιδήποτε στη ζωή, χρειάζεται και δράση και ώρες σκέψης, μελέτης και συζήτησης.

Δεν σε κατέκρινα ως "υποκινητή". Είπα μόνο, ότι το εγκώμιο της καθαρής δράσης και η ταυτόχρονη υποτίμηση της σκέψης και της συζήτησης αποτελούν προσφιλές ιδεολόγημα των υποκινητών. Αυτό δεν σημαίνει πως όποιος ασπάζεται αυτό το ιδεολόγημα, είναι και ο ίδιος υποκινητής.

Το αντίθετο του ά-λογος δεν είναι λογικός αλλά έλλογος. Ο λόγος δεν είναι μόνο λογική.

5. Ο όρος "παράδειγμα" έχει πάρει και μια άλλη έννοια από τότε που (απ' όσο ξέρω τουλάχιστον) τον χρησιμοποίησε ο Κuhn στο βιβλίο του για τη "Δομή των επιστημονικών επαναστάσεων". Εννοεί περίπου το "μοντέλο" ή το "πρότυπο" που συνέχει αφηρημένα ένα σύνολο επιμέρους ιδεών. Με αυτή την έννοια (βάζοντας συνήθως τη λέξη σε εισαγωγικά για να την ξεχωρίσουν από την κλασική της έννοια) μιλάνε και για πολιτισμικό "παράδειγμα". Σε αυτό αναφερόμουν.
Με την αλλαγή "παραδείγματος" δεν αλλάζουν "όλα" αλλά ο τρόπος με τον οποίο συνέχονται, συνδέονται, ιεραρχούνται, αξιολογούνται ως επιμέρους στοιχεία ενός συνόλου. Στη συνέχεια βέβαια, μπορεί να αλλάξουν και αυτά καθεαυτά.

Π.χ. τεχνικά μέσα και τεχνική σκέψη υπήρχαν και στον Μεσαίωνα. Όμως η θέση τους μέσα στο σύνολο δεν ήταν κυρίαρχη. Όταν άλλαξε το "παράδειγμα" και περάσαμε στη Νεοτερικότητα, πέρασαν σε κυριαρχική θέση. Από εδώ φτάσαμε στην τεχνοκρατία, την αποθέωση της τεχνικής, κ.ο.κ.

7. Η δυσκολία να συζητηθούν όλα τα θέματα μέσα στο χώρο των μπλογκοσχολίων είναι κοινή για όλους μας. Προσπαθώ κι εγώ να μην το ξεχειλώνω. Άλλωστε δεν αισθάνομαι ούτε ότι μπορώ, ούτε κι ότι χρειάζεται, να τα πω "όλα" με τη μια. Προσπαθώ λ.χ. να είμαι πρώτα-πρώτα σαφής κι ας πω μόνο το 1/100 από όσα έχω στην κεφάλα μου.

Έχεις δίκιο, ότι το θέμα "δικαιοσύνη" είναι περίπλοκο και δύσκολο να συζητηθεί. Καμιά φορά όμως μετράει μόνο η πρόθεση. Άλλα είναι δηλαδή να πεις, "είναι πολύπλοκο αλλά ας το προσπαθήσουμε" και άλλο, "είναι πολύπλοκο, ας το παρατήσουμε".

Εκτιμώ ότι αφιερώνεις ώρα από το χρόνο σου σε τούτη τη συζήτηση και σου ζητώ συγγνώμη αν σε παρεξήγησα.

Ανώνυμος είπε...

@ hollow sky

Eαν,αναφερόμενος στον υποβιβασμό των ευρύτερων κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων σε μια στενή αντιπαράθεση με τις αστυνομικές δυνάμεις, εννοείς τον πετροπόλεμο τότε ναι, συμφωνούμε απόλυτα. Αυτή η λογική "κλέφτες και αστυνόμοι" όντως ευνοεί αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Εαν όμως με αυτό που λές στρέφεσαι και εναντίον κάθε απόπειρας να διατυπωθούν πρακτικές προτάσεις, οι οποίες ενδεχομένως θα οδηγούσαν σε μία αστυνομία η οποία δεν θα κατέφευγε με το παραμικρό στη βία, στην υπερβολική βία αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, τότε διαφωνώ κάθετα. Και η αστυνομοκρατία είναι επίσης ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ πρόβλημα (ούτε το μεγαλύτερο, ούτε το μοναδικό, συμφωνώ, αλλά παρόλα αυτά σημαντικό). Ο άτυχος ο Αλεξάκος άλλωστε το ξέρει πόσο σημαντικό είναι καλύτερα και από τους δύο μας…

Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να βάζεις σε αντιπαράθεση το αιτημα για εκδημοκρατισμό της αστυνομίας με το αίτημα για ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές και συγκεκριμένα το αίτημα εναντίον της φαυλοκρατίας.

Αυτό που εσυ φίλε χόλλοου ονομάζεις φαυλοκρατία εγω προτιμώ να το ονομάζω κλίμα γενικευμένης διαφθοράς και αυθαιρεσίας. Όντως, δεν τέθηκε ως αίτημα η αλλαγή αυτού του κλίματος κατά την διάρκεια των πρόσφατων ταραχών, αλλά πολλόι καταλήξαμε στο συμπέρασμα (και ορθά πιστεύω) ότι αυτο το κλίμα διάχυτης ανομίας ήταν το υπόστρωμα το οποίο ευθύνεται για την έκταση και την βιαιότητα που είχαν οι ταραχές του Δεκέμβρίου. Χωρίς αυτό το υπόστρωμα της διάχυτης ανομίας τόσο η έκταση όσο και η βιαιότητα των ταραχών θα ήταν αρκετά πιο περιορισμένες.
Για όλη αυτή την αυθαιρεσία υπεύθυνοι πιστεύω πως είναι (σε πολύ μεγάλο βαθμό τουλάχιστον) οι πολιτικοί μας. Και δεν αναφέρομαι σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα, αναφέρομαι στο πολιτικό σύστημα Συνολικά. Μία ιδέα η οποία ενδεχομένως θα βοήθαγε σημαντικά ώστε να σπάσει αυτό το κλίμα της διάχυτης αυθαιρεσίας είναι να καταργηθεί πλήρως ο τρισάθλιος νόμος περι ευθύνης υπουργών. Με την κατάργησή του ασφαλώς και δεν θα αλλάξουν τα πάντα από την μια μέρα στην άλλη ως δια μαγείας αλλά πιστεύω πως είναι ένα πρώτο βήμα, και αρκετά σημαντικό, προς την ορθή κατεύθυνση.

Γνωμοδότης είπε...

Hollow sky έφα:

αποψή μου είναι, ότι ο υποβιβασμός των κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων σε μια στενή αντιπαράθεση με τις αστυνομικές δυνάμεις αποτελεί στόχο των ισχυρών, ώστε να εκφυλιστεί σε πετροπόλεμο το όποιο κοινωνικό κίνημα και να καταντήσει η ιστορία σε ένα θεαματικό (και εύκολα ελέγξιμο) ματς μεταξύ ζορό-ράμπο. Το παιχνίδι αυτό το έχουμε παρακολουθήσει, νομίζω, εδώ και 30τόσα χρόνια.

Θεωρώ λοιπόν ότι χρειάζεται απεγκλωβισμός από αυτό. Ξεκόλλημα από όλη αυτή τη λογική. Δεν είναι αυτή η βασική αντίθεση, ούτε κι η όποια αστυνομοκρατία είναι το κύριο πρόβλημα.


Όπως το έθεσε ο Λένυ ο βρωμόστομος:

That's another big problem. People can't separate the authority and the people who have the authority vested in them. 

I think you see that a lot in the demonstrations. 

Cause actually the people are demonstrating not against Vietnam -- they're demonstrating against the police department. 

Actually, against policemen. 

Because they have that concept -- that the law and the law enforcement are one.

HollowSky είπε...

@ Απογοητευμένε,

το πρώτο εννοώ, όχι το δεύτερο. Γενικά δεν είμαι τού "ή όλα να αλλάξουν ή τίποτα". Δέχομαι και την ανάγκη για επιμέρους μεταρρυθμίσεις. Όμως, όπως το λες, υπάρχει διάχυτη ανομία και, όπως επίσης το λες, το πρόβλημα είναι στο ίδιο το σύστημα - στο ότι π.χ., όπως το λέει εύστοχα ο Θόδωρος Ζιάκας στο βιβλίο του "Ο σύγχρονος μηδενισμός" (το διάβασα αυτές τις μέρες), ο λαός έχει περιοριστεί στη θέση του διαιτητή, ανά 4 χρόνια, στον αγώνα μεταξύ ολιγαρχικών κομματικών φατριών για τη νομή της εξουσίας.

---

@ Γνωμοδότη,

αυτά του Λένι υπάρχουν στο διαδίκτυο; Πού τα βρίσκουμε;

Γνωμοδότης είπε...

Εγώ τα βρήκα εδώ: http://carver.law.cuny.edu/materials/lenny_bruce.html.

Είναι απομαγνητοφώνηση από νούμερο του μάλλον.

Ανώνυμος είπε...

Ο hollow sky έχει 100000000% δίκιο. Το παιχνίδι-παγίδα το έχουμε δει άπειρες φορές.

Δείτε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ αυτό για να καταλάβετε:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_21/12/2008_296927

Ανώνυμος είπε...

Δεν ανοίγει αυτό το url της Kαθημερινής, το ξαναδίνετε αν γίνεται;

Ανώνυμος είπε...

Εμένα δεν μου παρουσιάζει τέτοιο πρόβλημα. Τελοσπάντων, παραθέτω αυτούσιο το άρθρο από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/12.

Το Προσωπο: Φραντσέσκο Κοσίγκα
Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Πρώην πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, πρώην πρωθυπουργός και ισόβιος γερουσιαστής σήμερα, ο 81χρονος Φραντσέσκο Κοσίγκα έχει μακρά πείρα από τη διαχείριση ανώμαλων καταστάσεων. Ο Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός ήταν υπουργός Εσωτερικών την περίοδο της απαγωγής και εκτέλεσης του Αλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες – μιας από τις πιο σκοτεινές σελίδες του «αντάρτικου των πόλεων», που θεωρήθηκε ευρέως «καραμπινάτη» πολιτική προβοκάτσια στη χώρα με το ισχυρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα της Δύσης.

Το 1990, ο πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι προκάλεσε παγκόσμιο σάλο αποκαλύπτοντας την ύπαρξη της μυστικής, παραστρατιωτικής οργάνωσης «Γκλάντιο» (Ξίφος). Επρόκειτο για το ιταλικό παρακλάδι συνωμοτικού δικτύου του ΝΑΤΟ, που λειτουργούσε σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών (το ελληνικό του τμήμα ονομαζόταν «Κόκκινη Προβιά») με υποτιθέμενο στόχο την ανάπτυξη αντάρτικου πίσω από τις γραμμές του εχθρού σε περίπτωση κομμουνιστικής εισβολής. Στην Ιταλία, η «Γκλάντιο» είχε διασυνδέσεις με τη μασονική στοά Ρ–2 και με το νεοφασιστικό κόμμα. Ο Κοσίγκα παραδέχθηκε την ανάμειξή του στην «Γκλάντιο», αλλά αρνήθηκε να παραιτηθεί από την προεδρία.

Στις 23 Οκτωβρίου, εν μέσω μαζικών κινητοποιήσεων της νεολαίας, ο Κοσίγκα έδωσε συνέντευξη σε τρεις ιταλικές εφημερίδες προσφέροντας την πολύτιμη τεχνογνωσία του:

«Ο Μαρόνι (υπουργός Εσωτερικών) θα έπρεπε να κάνει ό,τι είχα κάνει εγώ». Πάει να πει; «Κατ’ αρχήν, αφήνεις κατά μέρος τους μαθητές, γιατί, σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν ένα παιδάκι σκοτωνόταν ή τραυματιζόταν σοβαρά». Ενώ τους φοιτητές; «Τους αφήνεις να κάνουν ό,τι θέλουν. Αποσύρονται οι δυνάμεις της αστυνομίας από τους δρόμους και τα πανεπιστήμια, μέσα στο κίνημα εισδύουν προβοκάτορες έτοιμοι για όλα και αφήνεις καμιά δεκαριά μέρες τους διαδηλωτές να λεηλατήσουν τα μαγαζιά, να κάψουν τα αυτοκίνητα, να περάσουν διά πυρός και σιδήρου την πόλη». Και μετά; «Μετά, ενισχυμένος από τη λαϊκή συναίνεση, ο ήχος των σειρήνων των ασθενοφόρων θα πρέπει να υπερκαλύψει εκείνον των περιπολικών». Με την έννοια ότι… «Με την έννοια ότι οι δυνάμεις της τάξεως δεν θα πρέπει να δείξουν έλεος και θα πρέπει να τους στείλουν όλους στο νοσοκομείο».

Οπως σχολίαζε ο Ρούσσος Βρανάς, στα ΝΕΑ: «Το σενάριο Κοσίγκα ήταν ακριβώς εκείνο που εφαρμόστηκε στις διαδηλώσεις κατά της συνόδου κορυφής των οκτώ πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου στη Γένοβα, το 2001. Η ιταλική αστυνομία τοποθετούσε βομβιστικό υλικό στα καταλύματα που χρησιμοποιούσαν οι διαδηλωτές και κατόπιν έκανε επιδρομές και σάπιζε στο ξύλο τους “τρομοκράτες”. Α, και η σφαίρα του καραμπινιέρου που σκότωσε τότε τον 23χρονο διαδηλωτή Κάρλο Τζουλιάνι είχε εξοστρακιστεί κι αυτή».

Ανώνυμος είπε...

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=28/12/2008&id=10422&pageNo=8&direction=1

το τρελό γέλιο,
και ένα σχόλιο εδώ

http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=&a=%3F%3F%3F%3F%25&id=84302380

Είναι τα πράγματα κάπως επικύνδινα με όλους αυτούς τελικά?
Για πείτε τι νομίζετε

Ανώνυμος είπε...

Ποιοί είναι αυτοί που [ξανα]κάνουν τον "μηδενισμό" τον [νέο]μπαμπούλα των μαζών , που μιλάνε για φαύλους, για "ταυτότητα ενάντια στην διαφορά", για την κοινωνία των προσώπων, για εθνοσυνελεύσεις, πεφωτισμένους, αυθεντίες κτλ.?
Ποιο το κίνητρο τους? Ποια είναι η θέση τους μέσα στην "μηχανή"?
Ποια εκλαικευτική μέθοδο ακολουθούν στην επιχειρηματολογία τους?
Τελικά αυτή η σκιαμαχία τι υποτίθεται ότι "καθυστερεί"? Τι προσπαθεί δήθεν να εμποδίσει? Σε τι ενδίδει? Σε ποιες μαζικές ψυχοπαθολογίες απευθυνονται?
Ποιός είναι τελικά ο νέος σκοταδισμός, που κυρήσσουν? Γιατί? Ποιοί επωφελούνται? Ποιοι "αγοράζουν"?

Ένα θρίλερ απίστευτης έντασης.

Σύντομα στους κινηματογράφους της γειτονιάς σας.

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε,

απ' όσο ξέρω,ο όρος "μηδενιστής" πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1862, σε μια μεταξύ τυρού και αχλαδίου συζήτηση στο "Πατέρας και Γιός" του Τουργκένιεφ.

Όμως πρώτος μέγας θεωρητικός ανατόμος και λυσσώδης πολέμιος του Μηδενισμού υπήρξε ο Φρήντριχ ΝΙΤΣΕ (που το 1862 ήταν μόλις 14 χρόνων).

Ο οποίος Νίτσε θεώρησε το μηδενισμό σαν μια ασθένεια της θέλησης - της θέλησης για ισχύ -, την οποία απέδωσε στην επικράτηση του χριστιανισμού στην Ευρώπη και όλων των "παρακλαδιών" του (στα οποία συγκαταλλέγει τους δημοκράτες, τους αναρχικούς και τους σοσιαλιστές).

Αυτό διότι, σύμφωνα με το Νίτσε, μέσω του χριστιανισμού εισήλθε στην Ευρώπη η ιδεολογική κάλυψη και τελική επικράτηση των "μνησίκακων" αδύναμων σε βάρος των ισχυρών, με αποτέλεσμα την ασθένεια της θέλησης για ισχύ, κ.τ.λ.

Επομένως, αυτοί που [ξανα]κάνουν τον "μηδενισμό" τον [νέο]μπαμπούλα των μαζών πρέπει να είναι προφανώς οι σύγχρονοι Νιτσεϊκοί λυσσώδεις πολέμιοι των χριστιανικών, της δημοκρατικών, των αναρχικών και των σοσιαλιστικών ιδεών.

Θρίλερ στ' αλήθεια!

Δεν ήξερα όμως ότι παίζουνε τέτοιες ταινιάρες στα σινεμά της γειτονιάς!

Η ανθρωπότητα μπορεί να ελπίζει λοιπόν.

Ανώνυμος είπε...

Α, δεν θα αποκαλύψουμε και το τέλος-και για να πω την αλήθεια και να μην κάνω τον έξυπνο δεν το ξέρω. Και μεις εδώ μόνο το τρειλερ έχουμε δει. Πάντως πράγματι είσαι κοντά.

Από όσο έχω καταλάβει είναι σίγουρα πολέμιοι των χριστιανικών, των δημοκρατικών, των αναρχικών και των σοσιαλιστικών ιδεών ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, όχι των δικών τους, που είναι κι αυτές χριστιανο-δημοκρατικές με αναρχοσοσιαλιστικο αλατοπίπερο.
Έχω κάνει κράτηση θέσης εδώ και χρόνια. Θα ενημερώσω όταν δω εκτεταμένα αποσπάσματα (βλέπεις δεν σε αφήνουν να το δεις ολόκληρο-είναι έτσι η διανομή...)

Ανώνυμος είπε...

Εσύ confused εμένα! Αφού οι εν λόγω νιτσεϊκοί είναι fans της θέλησης για ισχύ, τότενες πώς γίνεται να 'ναι κι οι δικές τους ιδέες "χριστιανο-δημοκρατικές με αναρχοσοσιαλιστικο αλατοπίπερο";

Τι σόι Νιτσεράδα είν' αυτή;

Βρε, μήπως απλά κρύβουν τη θέλησή τους για ισχύ κάτω από χριστιανο-δημοκρατο-αναρχο-κλπ ιδέες για ... ξεκάρφωμα;

Φuckin' διανομή! Δεν μας αφήνεις να δούμε το τέλος!

Ανώνυμος είπε...

Εσύ confused μόνος σου! Και απαντάς και μόνος σου.

Βρε, μήπως απλά κρύβουν τη θέλησή τους για ισχύ κάτω από χριστιανο-δημοκρατο-αναρχο-κλπ ιδέες για ... ξεκάρφωμα;

Αλλά άστο τράβηξες χειρόφρενο στην ισιάδα και ντεραπάρησες.
Βρε αν θες να κρύψεις την θέλησή σου για ισχύ, στην έρημο της χριστιανο-δημοκρατο-αναρχο-σο... κτλ, θα την κρύψεις.
Δεν κρύβουν τίποτα σε σχέση με την ισχύ.
Το θρίλερ δεν παίζεται εκεί , το θρίλερ παίζεται στο αν το θύμα τελικά θα βρει τον τρόπο να ξεγλιστρήσει από τον αρπακτικό διώκτη ο οποίος έχασε την ασημένια μάσκα του (βλ. πολυσύνθετα παραπάνω) και φαίνεται η παραμόρφωσή του και το σάπιο κρέας του. Αν αυτός θα πέσει ουρλιάζοντας στον γκρεμό.
Αχ και να ταν έτσι η ζωή?

Ανώνυμος είπε...

ψευδοανώνυμο παιδί,

τώρα με καταμπουρδούκλωσες και δε με σώζει μήτε το τετακέ, στο οποίο είμαι φτου μου φτου μου άσος.

Λες δηλάδεον: "Βρε αν θες να κρύψεις την θέλησή σου για ισχύ, στην έρημο της χριστιανο-δημοκρατο-αναρχο-σο... κτλ, θα την κρύψεις."

- Μα ωρέ συ, μήτε ο Χιτλέρος μήτε κι ο Σταλίνιος την καμουφλάρανε ούτοπως! Ζντόνγκ!

Ι δον'τ ουνδεστάνδ.

Περχάπς Ι μιζουδερστανδ ιου.

Ασημένιες μάσκες, σάπια κρέατα και γκρεμοί θα τυραννάνε πια τα όνειρά μου ώσπου τουλάχιστο να καταλάβω το χρησμό σου!

Φιλάκια,

:-) :ο :-)))

Ανώνυμος είπε...

το σάπιο κρέας (τρέμετε χασάπηδες)
η μάσκα (η ταινία)και
ο γκρεμός (: ελληνιστί "ο κατήφορος")

η έρημος και οι ανένταχτοι κομμουνισταί μοναχοί της

οι διώκτες και τα αθώα θύματα

Ανώνυμος είπε...

Είπατε Μηδενισμός;

"Το αληθινό πρόβλημα των φιλελεύθερων καπιταλιστικών κοινωνιών βρίσκεται στον κυρίαρχο σε αυτές μηδενισμό. Είναι ένας μηδενισμός αντίθετος από εκείνον που κατήγγειλε ο Νίτσε. Δεν είναι πια μια κριτική απόρριψη των κατεστημένων αξιών, αλλά η αποσύνθεσή τους μέσα σε μια παθητική αδιαφορία. Ίσως αντί για μηδενισμό θα έπρεπε να μιλάμε για ηδονισμό. Διότι ο χαρακτήρας του μηδενιστή είναι τραγικός ενώ ο ηδονιστής είναι παραιτημένος. Ο σύγχρονος ηδονισμός είναι διαφορετικός από τον επικούρειο. Δεν τολμάει ν' αντιμετωπίσει το θάνατο καταπρόσωπο. Δεν είναι σωφρωσύνη αλλά παραίτηση. Στο ένα άκρο του είναι κάτι σαν λαιμαργία, μια άπληστη αναζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. Στο άλλο άκρο το είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και το θάνατο. Παρά τη λατρεία των σπορ και της υγείας, η συμπεριφορά των δυτικών λαών μαρτυράει μια μείωση της ζωτικής ορμής. Ο ηδονισμός μας είναι ένας ηδονισμός κατάλληλος για ρομπότ και φαντάσματα." (Octavio Pas, 1983)

... νεοσκοταδιστής κι ο Οκτάβιος;

Ανώνυμος είπε...

ok telika tin vrika -auti pu egine kai akomi ginetai londino-

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ετικέτες

1000 ρέγγες (7) 1100 (1) 1789 (2) 1837 (1) 1846 (1) 1848 (1) 1850 (1) 1871 (1) 1900 (2) 1907 (1) 190cm (4) 1917 (12) 1919 (1) 1936 (2) 1939 (1) 1940 (1) 1943 (2) 1944 (1) 1946 (1) 1947 (1) 1950 (2) 1952 (1) 1957 (1) 1965 (3) 1967 (1) 1968 (5) 1969 (1) 1978 (2) 1980 (1) 1983 (1) 2003 (1) 2006 (1) 2008 (9) 2015 (1) Α. Μπορντίγκα/A. Bordiga (1) Α. Σβιατόγκορ/А. Святогор (1) Α.Ι. (7) Α.Κέννυ/A. Kenny (1) Α.Κοντ/A.Comte (1) Α.Ντ.Μονκρετιέν/A.de Montchretien (1) αγάπη (5) Αγγλία (3) Αγία Πετρούπολη (1) Αδάμ Σμιθ/Adam Smith (9) Αθήνα (13) Αιδ. Μπίλι/Rev Billy (1) Άινσταϊν (1) Αισχύλος (1) Άκης Πάνου (1) Ακρόπολη (2) Αλαίν Καγιέ/Alain Caillé (1) Άλαν Τιούρινγκ/Alan Turing (2) Άλασνταιρ Μακιντάιρ/Alasdair MacIntyre (1) Αλβέρτος ο Μέγας (1) Αλέκα Παπαρήγα (1) Αλέξανδρος Κοζέβ/Alexandre Kojève (2) Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1) Αλέξανδρος Σμέμαν/Александр Шмеман (1) Αλέξανδρος Σοκούροφ/Алекса́ндр Соку́ров (1) Αλέξανδρος Τομπάζης (1) Αλέξανδρος Τρόκκι/Alexander Trocchi (1) Αλεξάντερ Μπέρκμαν/Александр Беркман (3) Αλέξης Ασλάνογλου (2) Αλέξης Καλοφωλιάς (1) Αλέξης ντε Τοκβίλ/Alexis deTocqueville (3) αλήθεια (27) Αληthεια (2) Αλκιβιάδης (1) αλλοτρίωση (61) Αλμπέρ Καμύ/Albert Camus (2) Άλμπερτ Σπέερ/Albert Speer (2) Άλμπερτ Φίνεϊ/Albert Finney (1) Αλμπέρτο Καβαλκάντι/Alberto Cavalcanti (2) Άλμπρεχτ Ντύρερ/Albrecht Duhrer (1) Άλντους Χάξλεϊ/Aldus Haxley (1) Αλταμίρα (6) Αλφειός (1) Αναξίμανδρος (1) ανάπτυξη (17) αναρχισμός (10) Ανδρέας Εμπειρίκος (1) Ανδρέας Παπανδρέου (1) ανθρώπινα πιράνχας (32) ανθρωπολογία (1) Άννα Άρεντ/Hannah Arendt (8) Άννα Ιβάνοβνα Μπελιάι/Анна Ивановна Беляй (1) Άννα Κοκκίνου (1) Ανρί Ντεμπριγιώ/Henry Debrillaut (1) Ανρί Λεφέβρ/Henri Lefebre (4) Ανρί Μισώ/Henry Michaux (2) Άνσελμ Γιάπε/Anselm Jappe (1) Άνταμ Κέρτις/Adam Curtis (1) Αντίνοος (1) Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ/Antoine de Saint-Exupéry (1) Αντρέ Κερτέζ/André Kertész (1) Αντρέ Ορλεάν/André Orléan (5) Άντυ Γουώρχολ/Andy Warhol (2) Αντώνης Κουτρουμπής (1) αξία (13) Άρβο Περτ/Arvo Pärt (2) Αργυριάδης-Καλούμενος-Μπάτσης (1) Άρης Αλεξάνδρου (3) Άρης Κωνσταντινίδης (1) Άρης Μπερλής (1) Άρθουρ Λένινγκ/Arthur Lehning (1) Αρθούρος Σοπενχάουερ/Arthur Schopenhauer (3) Αριστοτέλης (14) Άσγκερ Γιόρν/Asger Jorn (21) Άυν Ραντ/Ayn Rand (3) Αφρική (2) Β. Γκ. Ζέμπαλντ/W. G. Sebald (2) Β.Α. Μότσαρτ/W.A/ Mozart (1) Βαγγέλης Αρτέμης (2) Βαλεντίν Βολόσινοφ/Валенти́н Воло́шинов (1) Βάλτερ Μπένγιαμιν/Walter Benjamin (6) Βανς Πάκαρντ/Vance Packard (2) Βασίλης Ηλιακόπουλος (2) Βασίλης Στρατιώτης (1) Βενετιά (1) Βενσάν Ντεκόμπ/Vincent (1) Βενσάν Ντεκόμπ/Vincent Descombes (16) Βέρνερ Χέρτσογκ/Werner Herzog (1) Βερολίνο (3) βία (20) Βιετνάμ (2) Βίκτωρ Μπούλλα/Виктор Буллаa (1) Βίκτωρ Ουγκώ/Victor Hugo (1) Βίκτωρ Σερζ/Ви́ктор Киба́льчич (1) Βίκτωρ Σκλόφκσι/Ви́ктор Шкло́вский (3) Βίκτωρ Φρανκλ/Victor Frankl (2) Βίλεμ Φλούσερ/Vilem Flusser (1) Βίνσεντ Μπράουν/Vincent Browne (1) βιοτεχνολογία (6) Βλαδίμιρος Λένιν/Влади́мир Ле́нин (6) Βλαντίμιρ Μαγιακόφκι/Влади́мир Маяко́вский (2) βοηθήματα μνήμης (11) Γαλλία (8) Γένεσις (1) Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος (4) Γερμανία (9) Γιάννηδες (1) Γιάννης Γρηγοριάδης (9) Γιάννης Ισιδώρου (4) Γιάννης Κάτρης (1) Γιάννης Πεδιώτης (3) Γιάννης Ρίτσος (3) Γιάννης Σκαρίμπας (3) Γιάννης Τσέγκος (1) Γιόζεφ Μπλοχ/Joseph Bloch (1) Γιόζεφ Ντίτζγκεν/Josef Dietzgen (1) γιορτή (18) Γιούργκεν Χάμπερμας/Jurgen Habermas (2) Γιόχαν Γκριμονπρέ/Johan Grimonprez (1) Γιόχαν Χουιζίνγκα/Johan Huizinga (3) Γιώργος Γαϊτάνος (1) Γιώργος Μακρής (1) Γιώργος Νικολαΐδης (1) Γιώργος Σεφέρης (2) Γιώργος Χαντζής (1) Γκ. Κ. Τσέστερτον/G.K. Chesterton (5) Γκ. Ράιλ/G. Ryle (1) Γκαίτε/Goethe (1) Γκέοργκ Ζίμελ/Georg Simmel (4) Γκετζ Άλυ/Götz Aly (1) Γκι Αμπέιγ/Guy Abeille (1) Γκίλμπερτ Ράιλ/Gilbert Ryle (2) Γκιόργκι Λίγκετι/György Ligeti (1) Γκιόργκι Λούκατς/György Lukács (4) Γκουίντο Καβαλκάντι/Guido Cavalcanti (1) Γκυ Ντεμπόρ/Guy Debord (23) Γκύντερ Άντερς/Günther Anders (9) γλώσσα (21) Γουάλας Στήβενς/Wallace Stevens (1) Γουδή (1) Γουίλιαμ Ήγγλετον/William Eggleton (1) Γουίλιαμ Μπάροους/William Burroughs (2) Γουίλιαμ Σαίξπηρ/William Shakespeare (3) Γούντι Άλλεν/Woody Allen (1) Γρηγόρης Βαλτινός (1) Δανία του Βορρά (2) Δανία του Νότου (5) Δελφοί (1) Δέσποινα Ζευκιλή (1) Δημήτρης Δημητριάδης (1) Δημήτρης Καραγιάννης (1) Δημήτρις Βεργέτης (1) δημιουργικότητα (8) Διεθνής (1) δικαιοσύνη (12) δοκιμασίες (3) Δουβλίνο (1) Δραπετσώνα (1) δυσφορία (30) Ε. Άνσκομπ/E. Anscombe (4) Ε. Βιλ/E. Will (1) Έ. Λ. Μάστερς / Ε. L. Masters (1) Ε.Ε. Κάμινγκς/E.E. Cummings (1) Ε.Χ. Γονατάς (1) Έζρα Πάουντ/Ezdra Pound (1) εικονική δημόσια σφαίρα (5) εικονογραφημένα κείμενα (10) εκπομπές (58) Ελβετία (1) Έλεν Κέλλερ/Helen Keller (1) Ελένη Ηλιοπούλου (1) Ελένη Μπέλλου (1) Ελευθερία (42) Ελευθεριακός (1) Ελίας Κανέττι/Elias Canetti (1) Εμίλ Μπενβενίστ/Emile Beneveniste (1) Εμίλ Ντυρκέμ/Emile Durkheim (1) Εμίλ Σιοράν/Emil Cioran (1) Έμιλυ Ντίκινσον/Emily Dickinson (2) Εμμανουήλ Καντ/Emmanuel Kant (2) Εμμανουήλ Λεβινάς/Emmanuel Levinas (3) Εμμανουήλ Μουνιέ/Emmanuel Mounier (1) Έντσο Τραβέρσο/Enzo Traverso (1) εξατομίκευση (45) εξέγερση (10) εξουσία (38) επανάσταση (25) επαναστατικός χαρτοπολτός (4) επιβίωση (5) επιστήμη (23) Έρασμος/Erasmus (1) εργασία (23) Ερίκ Σατί/Eric Satie (1) Έρικ Χομπσμπάουμ/Eric Hobsbaum (1) Έρνεστ Γκέλνερ/Ernest Gellner (1) Ερνστ Γιούνγκερ/Ernst Junger (2) Ερνστ Κασσίρερ/Ernst Cassirer (3) Ερνστ Μπλοχ/Ernst Bloch (1) ΕΡΩΔΙΟΣ (1) ΕΣΗΕΑ (2) ΕΣΣΔ (1) Ετιέν Ντε λα Μποεσί/Etien De la Boetie (1) Ευγένιος Ενρικέζ/Eugène Enriquez (1) Ευγένιος Ζαμιάτιν/Евге́ний Замя́тинn (1) Ευγένιος Ιονέσκο/Eugene Ionesco (1) ευρωπαϊκή προοπτική (49) ευτυχία (11) Ζ.-Ζ. Ρουσσώ/J.-J. Rousseau (1) Ζ.-Π. Βουαγιέ/J.-P. Voyer (5) Ζ.-Π. Ντιτέιγ/J.-P. Duteuil (1) Ζ.-Π. Ντυπουΐ/J.-P. Dupuy (1) Ζ.-Π. Σαρτρ/J.-P. Sartre (2) Ζακ Ελλύλ/Jacques Ellul (29) Ζακ Λακάν/Jacques Lacan (6) Ζακ Μπουβρές/Jacques Bouveresse (2) Ζακ Ντεριντά/Jacques Derrida (2) Ζακ Πρεβέρ/Jacques Prévert (2) Ζακ Σαπίρ/Jacques Sapir (2) Ζαν Ιτάρ/Jean Itard (1) Ζαν Μορώ/Jeanne Moreau (1) Ζαν Μπωντριγιάρ/Jean Baudrillard (1) Ζαν-Λυκ Γκοντάρ/Jean Luc Godard (3) Ζαν-Πιέρ Βερνάν/Jean Pierre Vernant (1) Ζαπατίστας (1) Ζάχα Χαντίντ/Zahā Ḥadīd (1) Ζάχος Παπαζαχαρίου (1) Ζεράρ Νταβί/Gerard Davy (1) Ζερμαίν Γκρηρ/Germaine Greer (1) Ζήσης Κοτιώνης (2) Ζήσης Σαρίκας (5) Ζιλ Ντελέζ/Gilles Deleuze (2) Ζιλ Ντωβέ/Gilles Dauve (1) Ζορ Βον/Zohr Vaughan (1) Ζύγκμουντ Μπάουμαν/Zygmunt Bauman (3) Ζυλ Ντωβέ/Gilles Dauvé (3) ζωή (45) Ζωρζ Μπατάιγ/Georges Bataille (1) ηθική (34) ΗΠΑ (19) Θανάσης Σβώλος (1) Θάτσερ/Thatcher (1) θέαμα/spectacle (13) Θένια Κουτρουμπή (1) Θεολόγος Βοσταντζόγλου (1) Θεός (16) Θεοφάνης Μελάς (2) Θεσσαλονίκη (2) Θήοντορ Ρόζακ/Theodore Roszak (1) θλίψη (12) Θοδωρής Χιώτης (1) Θόδωρος Ζιάκας (1) Θουκυδίδης (2) Ι.Θ. Κακριδής (1) Ίαν Χάκινγκ/Ian Hacking (2) Ιβάν Παβλόφ/Ива́н Па́влов (1) Ιβάν Τουργκένιεφ/Иван Тургенев (1) Ίγγα Κρεστενσεν/Inger Christensen (1) ιδρύματα τέχνης (7) ικέτες και ξένιοι (6) Ιλιάδα (1) Ιράν (1) Ισαάκ Μπ. Σίνγκερ/Isaac B. Singer (1) Ισπανία (1) Ισπαχάν (1) ιστορία (41) ισχύς (22) Ιχάμπ Χασσάν/Ihab Hassan (1) Ιωάννα Τσιβάκου (1) Ιωάννης ο Θεολόγος (1) Ιωσήφ Στάλιν/Ио́сиф Ста́лин (2) Κ.Π. Καβάφης (3) Κ.Σ. Λιούις/C.S. Lewis (4) Κάθλην Ρέιν/Kathleen Raine (1) καλλιτέχνες (24) Καλοκαίρι (8) Κάρελ Φουνκ/Karel Funk (1) Κάρεν Κίλιμνικ/Karen Kilimnik (1) Καρλ Γκέοργκ Μπύχνερ/Karl Georg Büchner (1) Καρλ Κορς/Karl Korsch (3) Καρλ Κράους/Karl Kraus (3) Καρλ Μαρξ/Karl Marx (33) Καρλ Πολάνυι/Karl Polanyi (2) Καρλ Σμιτ/Karl Schmidt (1) Καρλομάγνος (1) Κάρολος Δαρβίνος/Charles Darwin (1) Καρτέσιος/Descartes (7) Καταστασιακή Διεθνής/Internationale Situationniste (9) καταστασιακοί/situationnistes (20) Κατερίνα Αθανασίου (1) Κατερίνα Ηλιοπούλου (8) Κέβιν Κέλι/Kevin Kelly (2) Κεν Λόουτς/Ken Loach (1) Κεν Ρόμπινσον/Ken Robinson (1) Κένεθ Γκέργκεν/Kenneth Gergen (1) κενό (18) κεφαλαιοκρατία (37) Κίνα (1) Κλάους Κάρστενσον/Claus Carstensen (1) Κλερ Οζιάς/Claire Auzias (1) Κλωντ Λεβί-Στρώς/Claude Lévi-Strauss (4) Κομμούνα (1) κομμουνισμός (10) Κόνσταντ/Constant Niewenhuys (1) Κοπεγχάγη (1) Κόρα Ντάιαμοντ/Cora Diamond (1) Κορνήλιος Καστοριάδης (9) Κουρτ Βάιλ/Kurt Weil (1) Κουρτ Σβίττερς/Kurt Schwitters (1) κράτος (14) κρίση (32) Κριστιάν Ντελακαμπάιν/Christiane Delacampaigne (1) Κριστίν Λαγκάρντ/Christine Laguarde (1) Κριστόφ Κισλόφσκι/Krzysztof Kieslowski (1) Κρίστοφερ Λας/Christopher Lasch (4) Κροστάνδη (1) κυριαρχία (13) Κωνσταντίνος Καραμανλής (1) Κωνσταντίνος Ματσούκας (1) Κώστας Βάρναλης (1) Κώστας Δεσποινιάδης (4) Κώστας Κολημένος (1) Κώστας Παπαϊωάννου (7) Κώστας Χριστοδούλου (1) Κωστής Βελόνης (1) Κωστής Παπαγιώργης (2) Λ. Βίττγκενσταϊν/L. Wittgenstein (17) Λα Μετρί/ La Mettrie (1) Λάζαρος Αρσενίου (3) Λάκι Λουτσιάνο/Lucky Luciano (1) Λάμπρος Κωνσταντάρας (1) Λάο Τσε/老子 (1) Λαρς φον Τρίερ/Lars von Trier (1) λενινισμός (6) Λεξικό Κριαρά (1) Λεξικό Liddell-Scott (2) Λέο Στράους/Leo Strauss (1) Λεόν Βαλράς/Léon Walras (2) Λέσχη Φιλελεύθερης Ανάγνωσης (1) Λετονία (1) Λετριστές/Lettristes (1) Λέων Σεστώφ/Лев Шесто́в (2) Λέων Τρότσκι/Лев Тро́цкий (3) Λιούις Μάμφορντ/Lewis Mumford (10) λογική (3) Λογιόλα/Loyola (1) Λόγος (26) λογοτεχνία (25) Λονδίνο (3) Λουί Αραγκόν/Louis Aragon (1) Λουί Μαλ/Louis Mal (1) Λουΐ ντε Σαιν Ζυστ/Louis de Saint Juste (1) Λουί Ντυμόν/Louis Dumont (6) Λουίς Αλτουσέρ/Louis Althusser (1) Λουίς Μπουνιουέλ/Louis Buñuel (3) Λουσιέν Μαλζόν/Lucien Malson (1) Λουσίντα και Ντέιβις Μάτλοκ/L & D Matlock (1) Λυγκέας (2) Λωτρεαμόν/Lautréamont (7) Μ. Γκωσέ/M. Gauchet (1) Μάης '68 (1) Μάικ Κέλυ/Mike Kelley (1) Μάικλ Χάρντ/Michael Hardt (1) Μάκης Μηλάτος (1) Μακιαβέλλι/Machiavelli (4) Μάλκολμ Λόουρι/Malcolm Lowry (1) Μάλκολμ Χ/Malcolm X (1) μανιφέστα (65) Μανόλης Λαμπρίδης (1) Μανώλης Αναγνωστάκης (3) Μαξ Βέμπερ/Max Weber (2) Μαξ Ήστμαν/Max Eastman (1) Μαρακές (1) Μάρθα Γκέλχορν/Martha Gellhorn (1) Μαρί ντε Ενζέλ/Marie de Hennezel (1) Μαρίνα Τσβετάγιεβα/Мари́на Цвета́ева (3) Μάρσαλ Σάλινς/Marshall Sahlins (5) Μαρσέλ Μαριέν/Marcel Mariën (1) Μαρσέλ Μως/Marcel Mauss (1) Μαρσέλ Ντυσάν/Marcel Duchamp (1) Μάρτζορι Πέρλοφ/Marjorie Perloff (1) Μάρτζορι Ρόουλινγκ/Marjorie Rowling (1) Μάρτιν Λούθερ Κινγκ/M.L. King (1) Μάρτιν Μπούμπερ/Martin Buber (1) Μάρτιν Χάιντεγγερ/Martin Heidegger (5) μελαγχολία (5) Μελούνα (1) Μέριλυν (1) Μεσαίωνας (7) Μέση Ανατολή (1) μεταμοντέρνο (10) μεταμορφωτική δύναμη (34) μηδέν (11) μηδενισμός (35) Μηνάς Εμμανουήλ (1) Μίλτος Θεοδοσίου (2) Μίλτος Σαχτούρης (2) Μίλτων Φρίντμαν/Milton Friedmann (1) Μιριέλ Μπαρμπερί/Muriel Barbery (1) Μισέλ Αλιετά/Michel Aglietta (1) Μισέλ Ουελμπέκ/Michel Houellebecq (3) Μισέλ Πικολί/Michel Piccoli (1) Μισέλ Σερ/Michel Serres (1) Μισέλ Τουρνιέ/Michel Tournier (2) Μισέλ Φουκώ/Michel Foucault (11) ΜΙΤ (1) Μίχαελ Λέβι/Michael Loewy (2) Μιχαήλ Θερβάντες/Miguel Cervantes (1) Μιχαήλ Μπακούνιν/Михаил Бакунин (2) Μιχαήλ Μπαχτίν/Михаи́л Бахти́н (1) Μιχαηλάγγελος Αντονιόνι/Michelangelo Antonioni (2) Μιχάλης Πάγκαλος (1) Μόμπυ Ντικ (1) Μόρις Ντρούρι/Maurice Drury (1) μουσική (36) Μουσταφά Καγιάτι/Mustafa Khayati (1) μοφερισμός/mofferism (6) Μπαρούχ Σπινόζα/Baruch Spinoza (1) Μπάρυ Άνσγουωρθ/Barry Unsworth (1) Μπέλα Ταρ/Béla Tarr (1) Μπέρναρντ Μάντεβιλ/Bernard Mandeville (1) Μπέρτολντ Μπρεχτ/Bertold Brecht (3) Μπίφο Μπεράρντι/Bifo Berardi (2) Μπλεζ Πασκάλ/Blaise Pascal (1) Μπομπ Ντύλαν/Bon Dylan (1) Μπρέτον Γουντς (1) Μπριζίτ Μπαρντό/Brigitte Bardot (2) Μύκονος (1) μυστικισμός (1) Μωρίς Μερλώ-Ποντύ/Maurice Merleau-Ponty (2) Ν.Α. Μπερντγιάεφ/ Н/ А. Бердя́ев (1) Ν.Γ. Πεντζίκης (1) ναζιστοφασισμός (29) ναρκισσισμός (10) Νασρεντίν Χότζας (1) ναυαγοί (2) Νέα Ζηλανδία (1) Νέα Υόρκη (2) Νεάντερταλ (1) νεοφιλελευθερισμός (12) Νίκος Εγγονόπουλος (3) Νίκος Ζαχαριάδης (2) Νίκος Καρούζος (4) Νίκος Μπελογιάννης (1) Νίκος Σκοπλάκης (1) Νίκος Buccanier Κούρκουλος (6) Νόαμ Τσόμσκι/Noam Chomsky (1) Νόρμπερτ Ελίας/Norbert Elias (1) νους (24) Νούτσιο Όρντινε/Nuccio Ordine (1) Ντ. Ουίγκινς/D. Wiggins (2) Ντ. Χάνκοκ/D. Hancock (1) Ντέιβιντ Λυντς/David Lynch (3) Ντέιβιντ Μπομ/David Bohm (1) Ντέιβιντ Ρικάρντο/David Ricardo (4) Ντέιβιντ Χιούμ/David Hume (4) Ντέσμοντ Μόρις/Desmont Morris (1) Ντμίτρι Πρίγκοφ/Дми́трий При́гов (1) Ντον Ντελίλο/Don Delillo (2) Ντόναλντ Γουίνικοτ/Donald Winnicott (2) Ντονέλα Μήντοους/Donella Meadows (1) Ξενοδοχείο των Ξένων (2) Ξενοφών (3) ξεψάρωμα (3) Ο. Σ. Βίκτορ/H. St Victor (1) Οδύσσεια (2) οικονομία (52) Οκτάβιο Πας/Octavio Paz (2) Όλγα Γερογιαννάκη (1) όλεθρος (29) Όμηρος (1) ομιλίες (13) ΟΟΣΑ (1) Ορφέας Απέργης (2) Όσκαρ Ουάιλντ/Oskar Wilde (2) Ουίσταν Ώντεν/Wystan Auden (3) Ουόλτ Ουΐτμαν/Walt Whitman (1) Π.Α.Ρενουάρ/P.A.Renoir (1) Π.Μ.Σ. Χάκερ/P.M.S. Hacker (6) παιδεία (7) παιχνίδι (7) Παναγιώτης Κονδύλης (10) Παπάγος (1) παπαρολογία (7) παράδοση (4) παραμύθιασμα (2) Παρίσι (1) Πάρνηθα (1) Πασκάλ Ενζέλ/Pascal Engel (1) Πάσχος Μανδραβέλης (3) Πέδρο Ματέο/Pedro Mateo (1) Πέπη Ρηγοπούλου (1) περιπέτεια (3) Πέτρος Αρτάνης (1) Πέτρος Κορνήλιος/Pierre Corneille (1) Πέτρος Παπαθανασίου (1) Πήτερ Γκητς/P.T. Geach (2) Πήτερ Κρηφτ/Peter Kreeft (1) Πήτερ Μπρουκ/Peter Brook (1) Πήτερ Ουίντς/Peter Winch (2) Πήτερ Ουότκινς/Peter Watkins (1) Πιέρ Μανάν/Pierre Manent (1) Πιέρ Μπουρντιέ/Pierre Bourdieu (1) Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν/Pierre-Joseph Proudhon (1) Πλαστήρας (2) Πλάτωνας (4) πλουραλισμός (1) ποίηση (67) πολεμικά κείμενα (11) πόλεμος (26) πόλη (25) πολιτική (47) Ποτάμι (1) προαίρεση (1) προεκλογικά μηνύματα (9) προλεταριάτο (47) Προμηθέας (1) προπαγάνδα (57) Πωλ Βιριλιό/Paul Virilio (1) Πωλ Βαλερύ/Paul Valery (1) Πωλ Ζοριόν/Paul Jorion (1) Πωλ Ζωγραφάκης (1) Πωλ Λαφάργκ/Paul Lafargue (2) Πωλ Ρικέρ/Paul Ricoeur (2) Ρ. ΜακΝαμάρα/R. MacNamara (3) Ραούλ Βανεγκέμ/Raoul Vaneigem (6) Ραούλ Σουρίτα/Raul Zurita (1) Ρας Ρίις/Rush Rhees (1) Ράσελ Τζάκομπι/Russel Jacobi (3) Ρέι Μπράντμπερι/Ray Bradbury (1) Ρέιμοντ Κάρβερ/Raymond Carver (1) Ρενέ Ζιράρ/René Girard (10) Ρενέ Κλερ/ René Clair (1) Ρισελιέ/Richelieu (1) Ρίτα Γκαβέρα (1) Ρίτσαρντ Κόμπντεν/Richard Cobden (1) Ρίτσαρντ Μοράν/Richard Moran (1) Ρίτσαρντ Ρόρτι/Richard Rorty (7) Ροβεσπιέρος (1) Ρόζα Λούξεμπουργκ/Rosa Luxembourg (3) Ρόζενταλ-Γιούντιν (1) ρομαντισμός (4) Ρομπέρ Αντέλμ/Robert Antelme (1) Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ/Robert Oppenheimer (1) Ρόμπερτ Ρέντφορντ/Robert Redford (1) Ρόμπερτ Φρανκ/Robert Frank (1) Ρόμπερτ Χας/Robert Hass (2) Ρομπέρτο Χουαρόθ/Roberto Juarroz (1) Ρουμανία (1) Ρωσία (3) Σ. Μπενβενούτο/S. Benvenuto (1) Σ. Πιρόν/S. Piron (1) Σαίξπηρ/Shakespeare (1) Σαν Φρανσίσκο (1) σαπουνόφουσκες (10) Σαρλ Μπωντλέρ/Charles Baudeilaire (1) Σαρλ Μπωντλέρ/Charles Baudeilaire (1) Σαρλ Πεγκί/Charles Péguy (1) Σαρλ Φουριέ/Charles Fourier (1) Σβετλάνα Αλεξίεβιτς/Светлана Алексиевич (1) Σέρεν Κίρκεγκωρ/Søren Kierkegaard (5) Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλου (1) Σέσιλ ντε Μιλ/Cecil DeMille (1) σθένος (4) Σιμόν Βέιλ/Simone Weil (6) Σιμόν Λέις/Simon Leys (1) σινεμά (44) Σίνεντ Ο'Κόνορ/Sinead O'Connor (1) Σίντνεϊ Λιουμέτ/Sidney Lumet (1) Σίσυφος (1) σκεπτικισμός (6) Σκιπίων ο Αφρικανός (1) σκουπιδοντενεκέδες (1) Σλαβόι Ζίζεκ/Slavoj Žižek (4) Σόνια (1) σοσιαλδημοκρατία (7) Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα (1) Σουηδία (3) Σουν Τζου/ 孫子 (1) σουρεαλισμός (7) σοφία (6) Σπύρος Κυριαζόπουλος (7) σταλινισμός (14) Σταμάτης Γονίδης (1) Σταμάτης Πολενάκης (1) Στάνλεϊ Κάβελ/Stanley Cavell (2) Στάνλεϊ Κιούμπρικ/Stanley Kubrick (1) Στάντις Λώουντερ/Standish Lawder (2) Στέλιος Κούλογλου (1) Στέλιος Ράμφος (1) Στεφάν Λαβινιότ/Stéphane Lavignotte (1) Στέφανος Λουπάσκο/Stephan Lupasco (4) Στέφανoς Ροζάνης (8) Στήβεν Πίνκερ/Steven Pinker (2) στρατόπεδα εργασίας (10) στρατόπερα αναψυχής (1) Σύλβια Πλαθ/Sylvia Plath (1) Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου (3) Σύνταγμα (1) σχετικισμός (2) Σωκράτης (4) σώμα (3) Τ.Κ.Παπατσώνης (2) Τ.Σ. Έλλιοτ/T.S. Elliot (3) Τάκης Μίχας (2) Ταλίν (1) Τάλκοτ Πάρσονς/Talcott Parsons (1) Τάσος Λάγγης (2) Τέοντορ Αντόρνο/Theodor Adorno (1) τέχνη (71) τεχνικό σύστημα (40) τεχνοκρατία (28) τεχνολογικός μεσσιανισμός (41) τεχνοσάχλα (16) Τζ. Μπένθαμ/J. Bentham (1) Τζ. Ρ. Σάουλ/J. R. Saul (8) Τζ. Σενμπάουμσφελντ/G. Schönbaumsfeld (1) Τζ. Στ. Μιλλ/J. St. Mill (1) Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν/J.R.R. Tolkien (1) Τζακ Α. Γκόλντστοουν/Jack A. Goldstone (1) Τζέημς Μπάλντουιν/James Baldwin (1) Τζέφρεϊ Χερφ/Jeffrey Herf (1) Τζον Γκρέι/John Gray (1) Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ/John K. Galbraith (1) Τζον Λοκ/John Locke (3) Τζον Μ. Κούτσι/John M. Coetzee (2) Τζον Ρωλς/John Rawls (2) Τζον Σερλ/John Searle (6) Τζον Στάινμπεκ/John Steinbeck (1) Τζον Φ. Κέννεντυ/John F. Kennedy (3) Τζον Φόουλς/John Fowles (1) Τζον Χιούστον/John Houston (1) Τζον Ώστιν/John Austin (1) Τζορτζ Όργουελ/George Orwell (4) Τζορτζ Στάινερ/George Steiner (2) Τζόρτζιο Αγκάμπεν/Giorgio Agamben (4) Τζουζέπε Πίνοτ-Γκαλίτσιο/Giuseppe Pinot-Gallizio (1) Τζούλια Κρίστεβα/Julia Cristeva (1) Τομά Λεπετιέ/Thomas Lepeltier (1) Τομάς Ιμπάνιεθ/Tomás Ibáñez (1) Τόμας Πίντσον/ Thomas Pynchon (1) Τόμας Ρηντ/Thomas Reid (2) Τόμας Χομπς/Thomas Hobbes (4) Τόνι Νέγκρι/Toni Negri (2) Τόνι Σουάρτζ/Tony Schwartz (1) τραγωδία (10) Τρανσχιουμανισμός (1) Τριλεκτική (11) Τριστάν Τζαρά/Tristan Tzara (1) Τρόικα (21) Τσαρλς Ντέιβενπορτ/Charles Davenport (1) Τσαρλς Ράιτ Μιλλς/Charles Wright Mills (1) Τσαρλς Σ. Περς/Charles S. Peirce (1) Τσαρλς Τέιλορ/Charles Taylor (1) Τσαρλς Φορτ/Charles Fort (1) τυραννία (14) Υβ Λε Μανάκ/Yves Le Manach (9) Υβ Μισώ/Yves Michaud (1) υλισμός (13) υπαρξισμός (3) υποκείμενο (29) υπομονή (2) Φ. Ε. Ρεϊνάλ/F. E. Reynal (1) Φ. Σελίν/. Céline (1) Φ.Ντ. Πητ/F.D.Peat (1) Φαινομενολογία (1) Φελίξ Γκουαταρί/Félix Guattari (1) Φερνάντο Αρρραμπάλ/Fernando Arrabal (1) Φερνάντο Πεσσόα/Fernando Pessoa (2) Φθινόπωρο (1) Φίγκαρο (1) Φίλιπ Λάρκιν/Philip Larkin (1) Φιλοσοφία (76) Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι/Фёдор Достоевский (5) Φλαν Ο' Μπράϊαν/Flann O' Brien (1) Φουκουσίμα (3) Φρ. Ένγκελς/Fr. Engels (7) Φρ. Νίτσε/Fr. Nietsche (11) Φρ. Σιμιάν/Fr. Simiand (1) Φρ. Φουρκέ/Fr. Fourquet (1) Φράνσις Μπέικον/Francis Bacon (1) Φρανσουά Γκρουά/François Grua (1) Φρανσουά Καραντέκ/François Caradec (1) Φρανσουά Λυοτάρ/François Lyotard (1) Φρανσουά Φουρκέ/François Fourquet (1) Φραντς Κάφκα/Frantz Kafka (2) Φρέντερικ Τέιλορ/Frederick Taylor (1) Φρέντερικ Τζέιμσον/Frederick Jameson (1) Φρήντριχ Γιάκομπι/Friedrich Jacobi (1) Φρήντριχ Έμπερτ/Fredrich Ebert (1) Φρήντριχ Μουρνάου/Friedrich Murnau (1) Φρήντριχ Χάγιεκ/Friedriech Hayek (2) Φριτς Λάιστ/Fritz Leist (1) φρμκ (13) Φρόιντ/Freud (5) Φώτης Τερζάκης (1) Χ. Λ. Μπόρχες/J. L. Borges (2) Χ. Μ. Εντσενσμπέργκερ/H. M. Enzensberger (1) Χάιμε Σεμπρούν/Jaime Semprun (1) χαρά (5) Χάρβαρντ (1) Χάρης Βλαβιανός (1) Χάρι Χόλε (1) Χάρυ Γκουγκενχάιμ/Harry Guggenheim (1) Χάρυ Φράνκφουρτ/Harry Frankfurt (1) Χέγκελ/Hegel (12) Χέερτ Μακ/Geert Mak (3) Χένρικ Ίψεν/H. Ibsen (1) Χέρμαν Μέλβιλ/Herman Melville (1) Χέρμπερτ Μαρκούζε/Herbert Marcuse (2) Χιλή (1) Χίλντε ντε Μπράιν/Hilde de Bruijn (1) χιούμορ (29) Χιροσίμα (4) Χλόη Κολλύρη (1) Χουάλ Βίβες/Juan Vives (1) χρήμα (13) χρήμα και μαγεία (21) Χρήστος Βακαλόπουλος (1) Χριστός (3) χρόνος (10) ψυχή (12) ωφελιμισμός (13) A.I. (6) Ange S. Vlachos (1) Bar Beduin (1) Beatnics (1) beton7 (12) BHL (2) Biennale (2) Bloomberg (1) Bob Dylan (1) Bob Marley (1) Bodies (3) Bruce Springsteen (1) Cinemarian (3) CNN (1) dada (2) dangerfew (77) David Bowie (1) DAVOS (2) Descombes (1) DOCUMENTA (1) Einsatzgruppe D (1) EMAF (1) Frank Zappa (3) Gaston Bachelard/Γκαστόν Μπασλάρ (1) Happyfew (5) HighSpeedAcces (1) Hippies (1) Hollowsky (161) Iggy Pop (1) Il Consigliere (3) intothepill (2) izi (230) Janitoring (1) Jazz (2) Jeffrey Lee Pierce (1) Jimmy Cliff (1) Joe Strummer (1) Johnny Cash (2) Keith Richards (1) La Tribune (1) Malaguena (1) Mark Twain (1) Miles Davis (2) Monty Python (1) Muppet Show (1) nem68 (1) Nick Cave (1) Nosotros (1) psonia (4) RadioBubble (61) Renty (3) Ringo Star (1) RSA (1) Salon De Vortex (5) Scott Asheton (1) Serajevomag (1) sexbox (2) socialmedia (2) Tales from the Crypt (1) TESTS! (6) TwixtLab (1) UNICEF (1) urban hacking (13) Wall Street Journal (1) wobblies (2) Zακ Μπουβρές/Jacques Bouveresse (1) Zabriskie Point (1) zi (1) Zoviets (1)