25 Φεβρουαρίου 2010

Οι 49 διανοούμενοι και ο απολυμένος Ντίνος Παλαιστίδης

(φιλοξενούμε ευχαρίστως εδώ το παρακάτω κείμενο του φίλου μας Κώστα Δεσποινιάδη)
 
Μα οι κατάλληλοι άνθρωποι πάντοτε βρίσκονται – δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Μανώλης Αναγνωστάκης

Στις 17 Φεβρουαρίου κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο (και δύο μέρες μετά αναδημοσιεύτηκε στην Αυγή) ένα «Κείμενο υποστήριξης των εκδόσεων Άγρα» υπογεγραμμένο από 49 διανοούμενους (πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς, μεταφραστές κ.ά.). Βλέποντας κανείς τον τίτλο του κειμένου, θα υπέθετε εύλογα ότι οι εκδόσεις Άγρα και ο Σταύρος Πετσόπουλος διώκονται για κάποιο βιβλίο που εξέδωσαν, κινδυνεύουν με δίκες και καταδίκες, και –όπως θα ήταν αναμενόμενο σε μια τέτοια περίπτωση- οι διανοούμενοι του τόπου συσπειρώνονται στο πλευρό του εκδότη. Διαβάζοντας όμως το μικρό κείμενο που προηγείται των υπογραφών, διαπιστώνει κανείς ότι η αφορμή είναι άλλη (η απόλυση του βιβλιοϋπαλλήλου των εκδόσεων Άγρα Ντίνου Παλαιστίδη και οι συνακόλουθες κινητοποιήσεις συναδέλφων του για την ανάκληση της απόλυσής του).
Αν μη τι άλλο προκαλεί τουλάχιστον εντύπωση η κινητοποίηση 49 γνωστών διανοουμένων για μια εργασιακής φύσης διαφορά σε μια επιχείρηση, και προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ότι η κινητοποίηση αυτή δεν γίνεται υπέρ του… αντικειμενικά αδυνάτου, του υπαλλήλου, αλλά υπέρ αυτού που απ’ τις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες βρίσκεται στη θέση του ισχυρού, υπέρ αυτού δηλαδή που την επομένη της απόλυσης η ζωή του συνεχίζεται κανονικά και δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα της ανεργίας και το χειροπιαστό και διόλου «θεωρητικό» ζήτημα της επιβίωσης.
Ο γράφων δεν μπορεί φυσικά να μπει στην ουσία της εργασιακής διαφοράς, μιας και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα διαδραματισθέντα στην επιχείρηση, από θέση αρχής όμως, φαντάζομαι, κάθε άνθρωπος που δεν είναι θαυμαστής της Μάργκαρετ Θάτσερ βρίσκεται στο πλευρό του εργαζόμενου και όχι του εργοδότη.
Το κείμενο όμως των 49 διανοουμένων, πέρα από την αρχική έκπληξη, σε μια δεύτερη ανάγνωση προκαλεί το λιγότερο οργή ακόμα και σε έναν «ουδέτερο παρατηρητή», βρίθει λογικών αλμάτων και γεννά ορισμένα ζητήματα πνευματικού ήθους και μερικά, ρητορικά μάλλον, ερωτήματα. Λένε, για παράδειγμα, οι 49 στο κείμενό τους (ολόκληρο υπάρχει πλέον και στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Άγρα και εύκολα μπορεί να το βρει κανείς): Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο έχουμε επί χρόνια συνεργασία με τον Σταύρο Πετσόπουλο και τις Εκδόσεις Άγρα και γνωρίζουμε όχι μόνο τη σπουδαία συμμετοχή τους στα γράμματα αλλά και τις εργασιακές συνθήκες απόλυτου σεβασμού του προσώπου των εργαζομένων και των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τους που από την ίδρυση του εκδοτικού οίκου επικρατούν σ’ αυτόν.
Πρώτον, πώς είναι δυνατόν να ξέρει ένας συγγραφέας ένας μεταφραστής ή ένας καθηγητής Πανεπιστημίου τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται οι πωλητές, οι αποθηκάριοι και οι κούριερ οποιουδήποτε εκδοτικού οίκου; Κατ’ αντιστοιχία, όταν παίρνουμε στα χέρια μας ένα καλοτυπωμένο βιβλίο, οποιουδήποτε εκδότη, ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες δουλεύουν οι γραφίστες στα ατελιέ, οι πιεστές στα τυπογραφεία και οι υπάλληλοι των βιβλιοδετείων; Κατά δεύτερο, τι σχέση έχει η ποιότητα του εκδοτικού προϊόντος με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν οι υπάλληλοι του εκδοτικού οίκου; Με αυτή την «λογική», θα ήταν αυτονόητο ότι οι υπάλληλοι της αυτοκινητοβιομηχανίας Πόρσε, για παράδειγμα, δουλεύουν σε έναν επαγγελματικό παράδεισο και ουδεμία συνδικαλιστική διεκδίκηση εκ μέρους τους θα ήταν επιτρεπτή, εφόσον το προϊόν της εταιρείας τους είναι το καλύτερο της αγοράς. Στην προκειμένη περίπτωση, το κείμενο στήριξης των συναδέλφων του Παλαιστίδη στην Άγρα και η απεργία στην οποία έχουν προχωρήσει με αφορμή την απόλυσή του θα έπρεπε να κάνουν τους υπογράφοντες περισσότερο επιφυλακτικούς.
Συνεχίζουν οι 49 διανοούμενοι στο κείμενό τους: Τις τελευταίες μέρες με οργή και θλίψη διαπιστώνουμε ότι με αφορμή την απόλυση εργαζομένου από τον εκδοτικό οίκο, υπό συνθήκες που ασφαλώς θα κριθούν από τα δικαστήρια, ο εκδοτικός οίκος επιχειρείται να εμφανιστεί ως διώκτης των συνδικαλιστικών ελευθεριών που εκφοβίζει και απολύει εργαζόμενους. Τίποτα δεν είναι αναληθέστερο από τους παραπάνω ισχυρισμούς και γι’ αυτό αισθανόμαστε την ανάγκη να προβούμε σε δημόσια δήλωση για να προστατέψουμε τις Εκδόσεις Άγρα από τη συκοφάντηση και το διασυρμό. Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Καταρχάς γιατί αποτελεί «συκοφάντηση και διασυρμό» η όλη κινητοποίηση, τη στιγμή που η επιθεώρηση εργασίας σε πρώτη φάση γνωμοδότησε υπέρ του εργαζομένου; Επιπλέον, από πότε το κατοχυρωμένο δικαίωμα στη απεργία συνιστά σπίλωση για το κύρος μιας επιχείρησης; Άραγε οι υπογράφοντες δεν διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα στην απεργία ή στην προσφυγή στην επιθεώρηση εργασίας; Όσοι απ’ τους υπογράφοντες είναι εκλεγμένοι σε συνδικαλιστικά όργανα του επαγγελματικού τους κλάδου, θεωρούν ότι η απεργία συκοφαντεί και διασύρει τον εκάστοτε εργοδότη; Δέχονται μήπως οι, στην πλειονότητά τους, δημόσιοι υπάλληλοι που υπογράφουν να παραχωρήσουν τη μόνιμη και εξασφαλισμένη από το κράτος εργασιακή τους θέση; (Εργασιακή θέση που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι εξασφαλισμένη ακόμα και όταν κάποιος παραμένει επί 30 χρόνια καθηγητής πανεπιστημίου δίχως να έχει δημοσιεύσει ούτε ένα επιστημονικό έργο).
Δεν θα επεκταθώ σε άλλα «προβληματικά», τουλάχιστον, σημεία της επιστολής (μερικά θέτουν εξόφθαλμα υπό αμφισβήτηση την ειλικρίνεια ορισμένων εκ των συντακτών και προσβάλουν τη νοημοσύνη μας· πώς μπορεί, για παράδειγμα να ξέρει κάποιος τι συνέβαινε στον εκδοτικό οίκο από την ίδρυσή του, το 1979, όταν τότε ήταν μαθητής. Ή πώς μπορεί να ξέρει κάποιος τι συνέβαινε στα 30 χρόνια λειτουργίας του οίκου όταν έχει γνωρίσει τον εκδότη μόλις πρόπερσι; Για να μην αναφερθώ και σ’ αυτούς που ζουν 500 χιλιόμετρα μακριά από την έδρα των εκδόσεων…) και θα αναφερθώ σε ορισμένα ζητήματα πνευματικού ήθους που ανακύπτουν από την ασυνήθιστη αυτή κίνηση των 49.
Ιστορικά, η συλλογή υπογραφών έχει χρησιμοποιηθεί ως μια συμβολική κίνηση υποστήριξης κάποιου αδυνάτου, κάποιου διωκόμενου ή κάποιου που βρίσκεται στην φυλακή ή γενικότερα κινδυνεύει. Η χρησιμοποίηση του μέσου αυτού για την υπεράσπιση ενός εργοδότη αν μη τι άλλο το ακυρώνει και διαστρεβλώνει την ιστορικότητα αυτής της πρακτικής. Επιπλέον, η κίνηση αυτή των 49 έρχεται να προστεθεί σε πρόσφατες συλλογικές τοποθετήσεις διανοουμένων κατά τον περσινό Δεκέμβρη που όλες είχαν αντιδραστικό πρόσημο, για να το πω όσο πιο κομψά μπορώ. Κάποτε αναφερόμασταν με θλίψη στη σιωπή των διανοουμένων. Φοβάμαι ότι δεν είναι μακριά ο καιρός που θα παρακαλάμε να μην πάρουν θέση.
Σε ιστορικές στιγμές κρίσης και κοινωνικής έντασης όπως αυτή που διανύουμε η θέση που παίρνει ο καθένας είναι κρίσιμη και ενδεικτική. Από την εποχή του Σωκράτη έχει οριστεί με τον πλέον εύγλωττο τρόπο ο ρόλος του καλώς εννοούμενου διανοούμενου. Είναι αυτός που σαν την αλογόμυγα ξυπνά το ράθυμο άλογο της Πόλης και για «ανταμοιβή» τον ποτίζουν κώνειο ή τον ρίχνουν στην πυρά. Δυστυχώς, εδώ και καιρό βλέπαμε διανοούμενους να διαγκωνίζονται ποιος θα πρωτομπεί σε κρατικές επιτροπές και think tanks, ποιος θα ελιχθεί με ρασπουτινική δεξιοτεχνία στο ακαδημαϊκό κατεστημένο και ποιος θα εξασφαλίσει από νωρίς την κρατικοδίαιτη σταδιοδρομία του, προωθώντας ταυτόχρονα όσους περισσότερους μπορεί από το περιβάλλον του. Η επιστολή που υπογράφουν οι 49 διανοούμενοι υπέρ των εκδόσεων Άγρα, φοβάμαι ότι εγκαινιάζει μια νέα εποχή κατά την οποία οι «άνθρωποι του πνεύματος» αυτοπρόσφερτοι θα τάσσονται εναντίον του κάθε αδυνάτου με εξευτελιστικό αντίτιμο μια επιμελημένη και καλαίσθητη έκδοση.
Κώστας Δεσποινιάδης

Υ.Γ. Το κείμενο δόθηκε για δημοσίευση στα «Ενθέματα» της Αυγής ― από όπου είχα στο παρελθόν ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας ― στις 22/2/2010. Δύο ημέρες μετά με ενημέρωσαν ευγενικά ότι δεν μπορούν να το δημοσιεύσουν. Καλό είναι, στις αρχές του 21ου αιώνα, να θυμόμαστε όλοι ότι ο σταλινισμός είναι κυρίως νοοτροπία και λιγότερο ιδεολογία…

69 σχόλια:

παρανοούμενος είπε...

Αγαπητέ Κώστα.
Μάθε πρώτα τι ήταν ο Σωκράτης και με τίνος το μέρος τάσσονταν και μάλλον θα δεις ότι οι διανοούμενοι ήταν πάντα οι κατ εσέ "ρουφιάνοι" (εκτος από το 1967-68 :-)).
Έπειτα λες πως οι 49 δεν γνωρίζουν τις συνθήκες εργασίας ενός κούριερ σε ένα εκδοτικό οίκο. Να σε ρωτήσω οι 649 που θα μαζευτούν να διαδηλώσουν (και να κάνουν το χαβαλέ τους) τις γνωρίζουν ?
Εσύ Κώστα τις γνωρίζεις?
Βαρεθήκαμε την "υπεράσπιση του αδύνατου" ορε Κώστα.
Όταν πέρασε Κώστα η εξουσία σε αυτούς που υπεράσπισαν τους αδύνατους είχαμε περίπου 100.000.000 εξόριστους βασανισμένους και τέλος νεκρούς (μεταξύ των οποίων και πολύ "ρουφιάνοι" διανοούμενοι-ποιητές καλλιτέχνες:-))).
Το πρότυπο του ολοκληρωτισμού το δημιούργησαν οι υπερασπιστές του αδυνάτου δηλαδή εσύ. Ασε δε θέλουμε. Φτάνει ρε συ Κώστα με τους αδύνατους.
Προσυπογράφω δίχως να δω καν οποιαδήποτε δήλωση στέκεται με θάρρος ενάντια στους εργαζόμενους.
Φτάνει πια με τους πανίβλακες.Με αυτήν την μάστιγα.
Είμαι υπέρ των ανέργων και των αέργων.

Μην σου πω ότι θα κάτσω να γράψω εγώ μια που δεν είμαι και "διανοούμενος".

Σε χαιρετώ.
Καλά κάνανε και δεν το βάλανε στην Αυγή. Και δω που το βάλανε μάλλον τους έπιασες στον ύπνο και δεν συνεννοήθηκαν.

HollowSky είπε...

Παρανοούμενε,

θα απαντήσω στην τελευταία πρόταση του σχολίου σου, όπου λες:

"Και δω που το βάλανε μάλλον τους έπιασες στον ύπνο και δεν συνεννοήθηκαν."

Κρίνεις από άλλους χώρους αγαπητέ. Ελπίζω όχι "εξ ιδίων" σου.

Εδώ, εμείς, δεν συνεννοούμαστε για το τι θα ανεβάσει κάποιος από εμάς.

Δεν είμαστε στρούγκα: έχουμε δηλαδή, ο καθένας, το θάρρος της γνώμης του, των απόψεών του και των προτιμήσεών του.

Αν τύχει λοιπόν και κάποιος ανεβάσει κάτι που δεν αρέσει στον άλλον, ή του τη σπάει, ή του τη δίνει, ή πιο κομψά διαφωνεί, πολύ πολύ απλά ανεβάζει την άποψή του στο χώρο των σχολίων με την υπογραφή του.

Τα υπόλοιπα που γράφεις, δεν θα τα σχολιάσω. Το άρθρο αρκεί. Προς το παρόν.

Μπουκανιέρος είπε...

Α, επιτέλους απόχτησαν ταξική συνείδηση οι διανοούμενοι.
Και βέβαια αυτοί που κουβαλάνε τα βιβλία δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν την υψηλή ποιότητα και αισθητική τους.
Ο καθένας στη θέση του.

ΥΓ Παρανοούμενε, προβοκάτορα, πάλι παρανόησες κάτι.

παρανοούμενος είπε...

Μπα κάνεις λάθος hollow.
Το "θάρρος της γνώμης του" και την "υπογραφή του" τα αφήνω πίσω.
Αν πάντως το συζητούσαμε όπως συνέβαινε κάποτε [όταν είμαστε στρούγκα[!!!??]-δεν γνώριζα επί τη ευκαιρία ότι στις στρούγκες συνεννοούνται, νόμιζα ότι στις στρούγκες κάνουν ότι τους κατέβει]
νομίζω ότι θα συμφωνούσαμε για το ότι έχουμε να κάνουμε με το απαύγασμα της κοινοτοπίας και της προβλεψιμότητας και ίσως και να μην το βάζαμε έτσι μόνο και μόνο για να πρωτοτυπήσουμε. Ίσως βεβαία να το βάζαμε μιας και ο Κώστας Δ. τυγχάνει φίλος μας και δεν μας πολυνοιάζει το περιεχόμενο ε?

Τέλος πάντων, ως σωστού προβοκάτορα, μου είναι αδιάφορο να συζητήσω περί "εργαζομένων", "δικαιωμάτων", "δίκιο του αδυνάτου", "αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες", κτλ.
Αμα θες το κάνουμε πάντως για το fun της υπόθεσης. Απλά μπορεί να δώσουμε το χαμόγελο σε κάποιους πικραμένους.

Its easy

Μπουκανιέρο πάνω κάτω συμφωνώ αφαιρουμένου του ειρωνικού "τόνου"
Επίσης η παρανόηση είναι το ζητούμενο.

υγ. Για το συγκεκριμένο ποστ θα επιμείνω στην υπογραφή "Παρανοούμενος".

υγ2 επίσης στο πρώτο μου σχόλιο το εργαζόμενοι θέλει "" τα ξέχασα.
το σωστό είναι:
Προσυπογράφω δίχως να δω καν οποιαδήποτε δήλωση στέκεται με θάρρος ενάντια στους "εργαζόμενους"
και εννοώ με τα εισαγωγικά τον εργαζόμενο ώς ιδέα.

καταλληλος άνθρωπος είπε...

Μην κάνετε αρνητικές σκέψεις.

Κοιτάτε τα σύννεφα να περνούν.

Ένα αστέρι γεννιέται.

Είμαι φως.

Ω!

παρανοούμενος είπε...

και γενικά μπουκανιέρο βαριέμαι το καρναβάλι των ιδεών. Εσύ?

Ανώνυμος είπε...

49 διανοούμενοι συνιστούν

ζήτα το φως
δες το φως
μπες στο φως
γίνε φως
Α!

Ανώνυμος είπε...

Παρανοούμενε, είναι θλιβερά αυτά που γράφεις.

Γενικολογείς επικύνδυνα.

Η στάση (;) που κρατάς δεν είναι ούτε κατά διάνοια μαχητική. Αν είσαι καλλιτέχνης ή διανοούμενος και όχι απλά βαρεμένος, κατατάσεσαι σχεδόν αυτόματα στους ανθρώπους αυτούς που με την στάση τους συνεχίζουν να κρατούν δέσμια την ελεύθερη ανάπτυξη των τεχνών και της σκέψης.

Το να βλέπεις πχ στην υπεράσπιση και την περιφρούριση των εργασιακών δικαιωμάτων την ξεπερασμένη αισθητική του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και να την απορρίπτεις επί τη βάση αυτή είναι μεγάλη τσαρλατανιά και τίποτε άλλο!!

Το να εξισώνεις επίσης τον συνδικαλισμό βάσης με το εργατοπατεριλίκι είναι επίσης φάουλ!!!

Και επιτέλους άνοιξε τα μάτια σου: το θέμα εδώ είναι ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να μιλήσουν για τους ίδιους... δεν χρειάζονται ούτε την υπεράσπιση, ούτε τίποτε άλλο...

Αν ζητάνε κάτι είναι η κοινωνική αλληλεγύη και όχι η υπεράσπιση...

Η στάση των 49 είναι κατάπτυστη... (δυστυχώς)

Παρανοούμενε, είναι εντελώς υποτακτικό το να θεωρείς ότι η "υπεράσπιση του αδυνάτου" οδηγεί στον ολοκληρωτισμό... ταιριάζει τέλεια με το ρεύμα της εποχής...

Δεν συμφωνώ καθόλου με την άποψη σου. Τι να πω...

παράτέτοιος είπε...

Εγώ πάντως καταλαβαίνω την αλλεργία που έχει ο Παρανοούμενος... Αλλά τα υπόλοιπα είναι υπερβολικά :-)

Έτσι είναι! είπε...

Παιδία μην το κουράζεται. Είναι όπως τα λέει ο φίλος που έγραψε το κείμενο.

intothepill είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
παρανοούμενος είπε...

Συμφωνώ. Είδα το φώς. Ενημερώθηκα. Οι υπογράφοντες διανοούμενοι είναι κάποιοι λακέδες τσανακογλύφτες ούτως ή άλλως.



μόνο ένα

λες
"είναι εντελώς υποτακτικό το να θεωρείς ότι η "υπεράσπιση του αδυνάτου" οδηγεί στον ολοκληρωτισμό... ταιριάζει τέλεια με το ρεύμα της εποχής..."

λέω:
Ναι οδηγεί φίλε μου.
Όταν ο "αδύνατος" και ο "εργαζόμενος" δεν είναι πραγματικός αλλά μια χειραγωγητική ιδέα οδηγεί 100% στον ολοκληρωτισμό.
Και ναι είναι υποτακτικό να λές κάτι τέτοιο όταν μιλάμε για τον πραγματικό εργαζόμενο και τον πραγματικά αδύνατο.

Επίσης, φάουλτάκι είναι και το "ρεύμα της εποχής" πού είναι μια αιώνίως απαξιωτική έννοια.

Ανώνυμος είπε...

http://www.agra.gr/agra_news.html
εδώ όλοι οι φοβεροί κα τρομεροί διανοούμενοι

Ιματιοθήκη και Λόξυγγας είπε...

ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ "ΠΑΡΑΝΟΗΜΕΝΟ"

Βλέπω παντού Φως.

Είμαι αχτίδα φωτός.

Λούζομαι στα νερά της Στυγός και βγαίνω στεγνός.

Καλώ το σύμπαν τα πέσει στα πόδια μου.

Το σύμπαν με υπακούει.

Βλέπω.

Ω!

Μέσα στη νύχτα η σειρήνα καλεί τους νεκρούς σε σιωπητήριο.

Δεν είναι φωνή βοώντος αυτή.

Είναι της αναλαμπής το κλάμα.

Ένα χαρτομάντηλο παρακαλώ.

Α!

Ανώνυμος είπε...

Μα κανείς δε μίλησε για τον εργαζόμενο ως ιδέα...

Ούτε κανείς τάχθηκε υπέρ του "αδυνάτου" άνευ όρων και σε κάθε περίπτωση... (ούτε και ο συγγραφέας του κειμένου)

Το ζήτημα αφορά την στάση των διανοούμενων που είναι πράγματι πρωτοφανής.

Έχεις συναντήσει Παρανοούμενε ανάλογη στάση;;

Δε σου είπα να βγούνε να υπερασπιστούν τον εργαζόμενο ή να αναλάβουν την υπεράσπιση του... αλλά το να υπερασπιστούνε την εργοδοσία λέγοντας ότι οι συνθήκες εργασίες δεν είναι αυτές που περιγράφονται απο σύσσωμους τους εργαζόμενους της άγρας ΠΑΡΑΠΑΕΙ!!!!

Ανώνυμος είπε...

το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση ειναι ότι αυτοί οι διανοούμενοι και καλλιτέχνες δεν είναι ακριβώς "τσαγανοτενεκέδες". Κάποιοι είναι σημαντικοί συγγραφείς.

Το ζήτημα είναι πολύ λεπτό: οι περισσότεροι από αυτούς είναι συριζαίοι.


Για το "πνεύμα των καιρών". Δεν ήθελα να ακουστεί πομπώδες και να προσληφθεί ως κλισέ. Εννοούσα εν τέλει κάτι πολύ απλό: τις γενικευμένες απολύσεις, το κλίμα επισφάλειας, τα άγρια μέτρα, κτλ. Έχω ένσταση στο ότι αφήνεις να υπονοηθεί μια περίεργη σχέση μεταξύ του συνδικαλισμού και του ολοκληρωτισμού.

Συμφωνώ είπε...

νομίζω ότι τι κλειδί της διαφωνίας βρίσκεται στην ερώτηση:

"Έπειτα λες πως οι 49 δεν γνωρίζουν τις συνθήκες εργασίας ενός κούριερ σε ένα εκδοτικό οίκο. Να σε ρωτήσω οι 649 που θα μαζευτούν να διαδηλώσουν (και να κάνουν το χαβαλέ τους) τις γνωρίζουν ?
Εσύ Κώστα τις γνωρίζεις?"

Η απάντηση είναι προφανώς "ΟΧΙ" οπότε το πράγμα μπερδεύεται.

Εκεί κάπου αναξιοπιστία και συνδικαλισμός και ολοκληρωτισμός αρχίζουν να αλληλοκαλύπτονται

Μπουκανιέρος είπε...

Η ερώτηση-κλειδί είναι μπούρδα.
Ή μάλλον ρητορική παγίδα για όποιον χάνο τσιμπήσει κι απαντήσει ("προφανώς όχι").

HollowSky είπε...

Η άποψη ενός ανθρώπου - του Θωμά Κοροβίνη -, που, αν και βιβλία του εκδίδει η ΑΓΡΑ, αρνήθηκε να υπογράψει μαζί με τους 49, είναι νομίζω βαρύνουσα.

Μεταξύ άλλων, απευθυνόμενος στον εκδότη, λέει:

ΩΣΤΟΣΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥ. ΟΥΤΕ ΞΕΡΩ, ΟΥΤΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΛΥΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΟΤΑΝ ΤΙΜΩΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ. ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΑΠΟΛΥΣΗ. ΤΟ ΕΧΩ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝΑΙΤΙΩΣ ΥΠΟΣΤΕΙ -ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ- ΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ3 ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΦΙΛΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ -ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ- ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΠΡΑΞΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΡΕΒΑΝΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΕΝΣΤΑΝΤΑΝΕ ΜΙΑΣ ΕΓΚΑΘΕΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΟΥΣ. ΠΛΟΥΣΙΑΣ ΟΜΩΣ ,,ΣΟΣΙΑΛΙΖΟΥΣΑΣ,, ΘΥΓΑΤΕΡΑΣ ΞΥΛΕΜΠΟΡΟΥ. ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΕΙΧΑ ΝΑ ΖΗΣΩ -ΟΧΙ ΑΠ' ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ- ΑΛΛΑ ΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ. ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΑΚΙΑ ΜΟΥ ΑΠ' ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ. ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΚΑΘΟΛΑ ΑΞΙΟΥΣ, ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΝ, ΑΚΟΜΗ..... ΨΑΧΝΟΝΤΑΙ.

Από εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136378

Ανώνυμος είπε...

σε μια εποχη οπου μια εμπρακτη φιλοσοφια θα μπορουσε να ασχοληθει κ να δωσει διεξοδους σε καθημερινα προβληματα, οχι μονο δεν υπαρχει μα εχει αναπτυχθει κ κατι αλλο που κανει χειροτερη την κατασταση η φιλομαλακία!

κ οπως λεει κ ο Αλ. παπαδιαμαντης :αρκει να τρεφη τα παθη του έκαστος,και προς τι χρησιμευουσιν αι αλλαι λεξεις;;;επεστη ο καιρος της αυτολατρειας κ στα αρχ.... μας ολα!
γ.

μεγας χάνος είπε...

η φιλομαλακία ενάντια στην "έμπρακτη φιλοσοφία" Μόνος σου το σκέφτηκες γ. ή με τον παππού Παπαδιαμάντη
Απίθανο!

και μπουκανιέρε "προφανώς όχι" δεν θα απαντήσει ποτέ κανείς "υπερασπιστής του αδύνατου" κι αυτό γιατί ο υπερασπιστής του αδύνατου ΞΕΡΕΙ πάντα.
Ο κόσμος του βαδίζει σε πυκνό τροπικό δάσος από βεβαιότητες.
Σωστά λοιπόν η ερώτηση απευθυνόταν σε χάνους κι όχι στους πανέξυπνους φωστήρες υπερασπιστές.

HollowSky είπε...

Μέγα Χάνε με τα χίλιο ψευδώνυμα,

τις παπαριές που γράφεις, βγες και πες τις με το όνομά σου.

Ειδεμή είσαι απλά κότα. Ή έχεις χεσμένη τη φωλιά σου. Ή ντρέπεσαι γι' αυτά που γράφεις.

μεγαχάνος είπε...

δεν καταλαβαίνω!
βεβαίως βεβαίως
πράγματι!
μα τι λες ρε χολοου?
Γιατι να ντρέπομαι. Μόνο αυτό έγραψα, κάτσε να γράψω και κάνα αλλο και τα λέμε

μεγαχανος είπε...

ασε που οι κότες συνήθως έχουν και χεσμένη τη φωλιά τους

μεγαχάνος είπε...

Κάτω τα χέρια από τον Κώστα (Δεσποινιάδη) και τον Ντίνο(Παλαιστίδη)
Μπας κι είσαι πονεμένος ολυμπιακός ρε χόλοου, κι έχει νευράκια από τα χτες?

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Η Αυγή πάντως σήμερα δίνει τη δική της εκδοχή για τη μη δημοσίευση του κειμένου:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=526135

Ανώνυμος είπε...

σχόλιο προς τον μεταφραστή και λάτρη της γλώσσας Νίκο Σαραντάκο:



Λογοκρισία-η περιοριστική επέμβαση στην πενυματική δράση κάποιου
(Λεξικό Μπαμπινιώτη)

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Εννοείς ότι η Αυγή (αν δεχτούμε ότι η εκδοχή την οποία προβάλλει είναι ειλικρινής), με το να ζητήσει από τον Δ. να περιορίσει το άρθρο του στις 500 λέξεις, άσκησε λογοκρισία;

Πέτρος είπε...

Το κείμενο του Δεσποινιάδη κυκλοφορεί σε πολλά μπλόγκ. Οι σωτήρες του αδικημένου ως συνήθως, προβλέψιμοι, άχαροι δίχως χιούμορ, σοβαροφανείς, ανούσιοι, αλωνίζουν όπως πάντα αλώνιζαν σε μια χώρα απαίδευτη δίχως κουλτούρα και δίχως ιστορία. Είμαστε η οκαζιόν της ευρώπης. Ευκαιριακές απόψεις ευκαιριακή πολιτική, εκπτώσεις και προσφορές.
Καταλαβαίνω τους λόγους της αναμετάδοσης του φιλομαλακοειδούς αυτού κειμένου και είμαι βέβαιος πως γρήγορα θα επανέλθετε σε οξύτερες ρηξικέλευθες και ουσιαστικά προκλητικές αναρτήσεις.

Ένας φίλος.

HollowSky είπε...

Αγαπητέ Νίκο Σαραντάκο,

φοβάμαι πως πολύ δύσκολα μπορούμε να δεχτούμε ότι η εκδοχή, που προβάλλει η ΑΥΓΗ, είναι ειλικρινής.

Το κείμενο των "διανοούμενων" το δημοσίευσε ολόκληρο αμέσως (17/2 το κυκλοφόρησαν, 19/2 το αναδημοσίευσε η ΑΥΓΗ).

Την απάντηση σε αυτό το κείμενο - μια απάντηση 1000 λέξεων - δεν θα έπρεπε να τη δημοσιεύσει και αυτήν;

Ήταν τόσο μεγάλο το εμπόδιο των 1000 λέξεων, που επικαλείται; Τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς δημοσιεύει άλλα κείμενα 1000 λέξεων;

Αλλά έστω ότι ήταν. Δεν θα μπορούσε αν ήθελε, να το δημοσιεύσει σε δυο συνέχειες;

Και τελοσπάντων, δεν μπορούσε η ΑΥΓΗ να το δημοσιεύσει ολόκληρο στην ηλεκτρονική της έκδοση, όπου δεν υπάρχει κανένας περιορισμός αριθμού λέξεων;

Μην κοροϊδευόμαστε. Η ΑΥΓΗ δεν ήθελε να το δημοσιεύσει και βρήκε πρόσχημα τις 1000 λέξεις.

HollowSky είπε...

Πέτρο,

ενδιαφέρον το σχόλιό σου.

Διότι επαληθεύει μια αρχική εκτίμησή μου.

Ότι, δηλαδή, εκείνοι που σπάστηκαν με το κείμενο του Κώστα, δεν είναι σε θέση να καταθέσουν επιχειρήματα!

Από το πολύ το ... χιούμορ και τη ... χάρη;

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Αγαπητέ HollowSky,
απο τη διατύπωσή σου ("βρήκε πρόσχημα τις 1000 λέξεις") με κάνεις να συμπεράνω ότι η εκδοχή της Αυγής είναι αληθής. Οπότε, αν είναι έτσι, θεωρώ εντελώς άτοπο το υστερόγραφο του Κ.Δ. ("ο σταλινισμός είναι κυρίως νοοτροπία και λιγότερο ιδεολογία…"). (Και γενικά θεωρώ τρομοκρατική τακτική την εκτόξευση κατηγοριών για σταλινισμό). Όσο για την ηλεκτρονική έκδοση της Αυγής, πρότεινε τάχα ο ΚΔ την εκεί δημοσίευση και το αρνήθηκαν;

Επειδή ούτε εκπρόσωπος της Αυγής είμαι, ούτε ξέρω τα όποια ντεσού της υπόθεσης, δεν είναι παραγωγικό να συνεχίσω αυτή τη συζήτηση. Σημειώνω πάντως, ότι η Αυγή δημοσίευσε και του Κουράκη τη δήλωση και ένα μέρος από το άρθρο του Κ.Δ.

Πέτρος είπε...

Εάν από αυτό που έγραψα σου έμεινε να καυτηριάσεις το "χιούμορ και την χάρη" δεν έχω λόγια.

Πάντως με τριακόσιες λέξεις που πρότεινε η "αυγή" ίσως να γλιτώναμε από αφελή αστειάκια του τύπου
"κάθε άνθρωπος που δεν είναι θαυμαστής της Μάργκαρετ Θάτσερ βρίσκεται στο πλευρό του εργαζόμενου και όχι του εργοδότη"
και λοιπές κρυάδες, καθώς και (κυρίως)από βλακωδέστατες απορίες όπως "πώς είναι δυνατόν να ξέρει ένας συγγραφέας ένας μεταφραστής ή ένας καθηγητής Πανεπιστημίου τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται οι πωλητές, οι αποθηκάριοι και οι κούριερ οποιουδήποτε εκδοτικού οίκου;"

Θέλεις από πάνω και καταθέσεις επιχειρημάτων??!!!!
Μας δουλεύεις???

μεγας χάνος είπε...

χαχα, "αυτοί που σπάστηκαν" θα ναι hollow τίποτις πράκτορες των μεγαλοεκδοτών ή του FBI που ο Δεσποινιάδης τους έκανε με τα κρεμμυδάκια με το φοβερό του άρθρο.
Μπράβο στον Δεσποινιάδη και σ'όλους τους αντεξουσιαστές φωστήρες.
Πίσω και τους φάγαμε.
Κάτω η εξουσία
(των άλλων, των κακών)

Μπουκανιέρος είπε...

Νίκο,
το επιχείρημα "πάρα πολλές λέξεις" το έχουμε ακούσει πολλές φορές, αν δεν κάνω λάθος σου έχει τύχει και σένα (σε άλλα έντυπα) και γενικά θεωρείται προσχηματικό.
Δεν λέω, φυσικά, ότι η Αυγή ήταν υποχρεωμένη να δημοσιέψει το κείμενο του Κώστα, λέω ότι εδώ υπήρξε μια επιλογή (σίγουρα όχι τεχνική).

Οι λόγοι που μας κάνουν να πονηρευόμαστε είναι, πρώτον, προηγούμενα άρθρα στην Αυγή που προσπαθούσαν να τηρήσουν "πολιτική ίσων αποστάσεων" (με μερικές ίσες αποστάσεις να είναι πιο ίσες απ' τις υπόλοιπες) και, δεύτερον, η σχέση κάποιων από τους 49 με την Αυγή.

Όσο για το τελευταίο της άρθρο στο θέμα (όπου προσπαθεί να τα μπαλώσει, λέω εγώ), νομίζω ότι δεν είναι άσχετο με κάποιες εσωτερικές αντιδράσεις (στο εσωτερικό, εννοώ, της εφημερίδας και του αντίστοιχου πολιτικού χώρου).

Εντάξει, να μην είμαστε υπερβολικοί ("σταλινισμός"), αλλά να μη λέμε κι ότι δεν τρέχει τίποτα.

HollowSky είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
HollowSky είπε...

Πέτρο,

φυσικά και σε δουλεύω. Για δούλεμα είσαι. Της συνομοταξίας "μέγας χάνος".

HollowSky είπε...

Αγαπητέ Νίκο Σαραντάκο,

δεν καταλαβαίνω πώς από τη φράση μου "[η ΑΥΓΗ] βρήκε πρόσχημα τις 1000 λέξεις", συμπεραίνεις ότι η εκδοχή της είναι αληθινή, δηλαδή ότι δεν χρησιμοποίησε το περί 1000 λέξεων σαν πρόσχημα!

Κάνεις εδώ μια πιρουέτα, ή ... μου φαίνεται;

Κρίμα. Προσπαθείς να δικιολογήσεις τα αδικιολόγητα.

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Μία διευκρίνιση, αν και σκόπευα να μην επανέλθω.
Εννοούσα: όπως φαίνεται αυτό που η Αυγή υποστηρίζει συνέβη πράγματι, ότι δηλαδή ζητήθηκε η συντόμευση του κειμένου στις 500 λέξεις. Αν ήταν πρόσχημα για ν' αποφύγουν τη δημοσίευση ή αν δεν ήταν, δεν το ξέρω.

HollowSky είπε...

Αγαπητέ Νίκο Σαραντάκο,

μα, αμφισβητήθηκε από κανέναν ότι η ΑΥΓΗ πρόβαλε το περί 1000 λέξεων για να μη δημοσιεύσει το κείμενο του Κώστα;

Και λοιπόν;

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Hollow, μη με ρωτάς για να μη σου απαντώ :)

Με ρωτάς: αμφισβητήθηκε από κανέναν ότι η ΑΥΓΗ πρόβαλε το περί 1000 λέξεων για να μη δημοσιεύσει το κείμενο του Κώστα;

Σου απαντώ: δεν αμφισβητήθηκε αλλά αποσιωπήθηκε από τον Κώστα, ο οποίος δεν το αναφέρει στο υστερόγραφο του κειμένου του. Αναφέρει όμως τον σταλινισμό.

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν κάνω λάθος, ο κ. Σαραντάκος αρθρογραφεί κατά καιρούς στην Αυγή.
Αρα η γνώμη του σε καμιά περ'ιπτωση δεν μπορεί να είναι ανεπιρρέαστη, καθώς θίγεται η εφημερίδα που τον φιλοξενεί και συνεπώς έχει "έννομο συμφέρον" ανάλογο με των διανοουμένων έναντι του πετσόπουλου.
Εγώ στη θέση του, δεδομένου ότι στο σημερινό κυριακάτικο φύλλο οι των ενθεμάτων δεν λένε τίποτα και ξαναδημοσιεύουν το ήδη δημοσιευθέν στην Αυγή κείμενο των 49 (μια φορά δεν φτάνει φαίνεται για να το εμπεδώσουμε), θα σιωπούσα για να μην εκτίθομαι περισσότερο.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Σαραντάκο, ο στίχος του Αναγνωστάκη "Μα οι κατάλληλοι άνθρωποι πάντα βρίσκονται - δεν έχουν τίποτα να χάσουν" μήπως αναφέρεται σε εσάς τελικά;

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Προς τους δύο Ανώνυμους: το ότι η Αυγή ζήτησε (προσχηματικά ή όχι) από τον Κώστα να περιορίσει το κείμενο στις 500 λέξεις προκειμένου να δημοσιευτεί, είναι γεγονός και συνέβη, ανεξάρτητα από το ποιος το λέει. Κι ο διευθυντής της Αυγής να σας το πει, δεν παύει να είναι γεγονός. Όπως γεγονός είναι ότι ο Κώστας το αποσιώπησε αυτό.

Όπως επίσης γεγονός είναι ότι ο πρώτος Ανώνυμος κρύβει την αλήθεια όταν λέει ότι το σημερινό φύλλο της Αυγής "οι των ενθεμάτων δεν λένε τίποτα και ξαναδημοσιεύουν το ήδη δημοσιευθέν στην Αυγή κείμενο των 49 (μια φορά δεν φτάνει φαίνεται για να το εμπεδώσουμε)". Διότι οι των ενθεμάτων αναδημοσιεύουν επίσης το άλλο κείμενο των 18 διανοουμένων (Βαλαβάνη, Μπιτσάκης κτλ.) που ζητάει επαναπρόσληψη του Παλαιστίδη και, το κυριότερο, εκτενές άρθρο του Στρ. Μπουρνάζου, του υπεύθυνου των Ενθεμάτων, που διαφωνεί με την απόλυση και βρίσκει "δυο μεγάλα αγκάθια" στο κείμενο των 49. Για κάποιο λόγο, όλα τα Ενθέματα δεν υπάρχουν (ακόμα;) ονλάιν, οπότε πρέπει να κατεβάσετε το πεντέφι από το σάιτ της Αυγής. Υπάρχει όμως ονλάιν το κείμενο που υπογράφουν οι συντελεστές του άλλου ένθετου, των Αναγνώσεων, και που είναι σαφέστατα εναντίον της απόλυσης:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=526365
Δεν είναι μεγάλο:
Η ευθύνη των διανοουμένων
Το ζήτημα της απόλυσης του συνδικαλιστή Νίκου Παλαιστίδη, από τις εκδόσεις Άγρα, δεν είναι πλέον μόνο ένα ζήτημα εργασιακό, στο οποίο η στάση μας ήταν και είναι δεδομένη: είμαστε με την πλευρά του εργαζόμενου και όχι με αυτή της εργοδοσίας.

Τώρα πλέον, όμως, με τόσες δημόσιες παρεμβάσεις, κατέληξε να γίνει και ζήτημα της στάσης των διανοουμένων, στάση η οποία επιπλήττεται από πολλούς.

Μόνο που οι διανοούμενοι δεν είναι μια συμπαγής κοινωνική κατηγορία, με δομές και εκπροσώπους, αλλά ο καθένας κρίνεται με τα έργα του και τη στάση του.

Είναι δε βέβαιο, πως υπάρχουν και άλλοι, πολλοί περισσότεροι διανοούμενοι σε αυτή τη χώρα, που ως αριστεροί θεωρούν αυτονόητη τη συμπαράταξή τους με τον απολυμένο συνδικαλιστή Νίκο Παλαιστίδη.

Καθ' όσον λοιπόν μας αφορά, και βεβαίως μας αφορά, ζητάμε να ανακληθεί η απόλυσή του.

Η σύνταξη των «Αναγνώσεων»

Κώστας Βούλγαρης, Κώστας Γαβρόγλου, Λήδα Καζαντζάκη, Μάρθα Πύλια, Άλκης Ρήγος

Και όλα αυτά που γράφω είναι γεγονότα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση επειδή τα αναφέρει κάποιος που μια φορά το μήνα γράφει στην Αυγή. Η ερμηνεία μπορεί να διαφέρει, οπότε την αφήνω σε σας.

HollowSky είπε...

Αγαπητέ Νίκο Σαραντάκο,

η υπεράσπισή σου της μη-δημοσίευσης του κειμένου του Κώστα από την ΑΥΓΗ, και κυρίως ο τρόπος με τον οποίον επικαλείσαι τον όρο "γεγονός", είναι του τύπου "διυλίζουμε το κουνούπι και καταπίνουμε την καμήλα".

Όταν λχ μιλάς για την επίκληση των 1000 λέξεων ως "γεγονός" γράφοντας "προσχηματική ή όχι", προφανώς περνάς από δίπλα το (άλλης τάξης αλλά επίσης γεγονός!), ότι είναι εντελώς διαφορετικό η επίκληση των 1000 λέξεων να μην είναι προσχηματική από το να είναι!

"Προσχηματική ή όχι" δεν πάει να πει τίποτα, λοιπόν. Ή το ένα ήταν, ή το άλλο. Και δεν υπάρχει κάτι, που να δείχνει ότι δεν ήταν προσχηματική, αφού, όπως σου είπα:

(1) δεν είναι ασυνήθιστη, ούτε τεχνικά αδύνατη, η δημοσίευση κειμένων 1000 λέξεων στα Ενθέματα της ΑΥΓΗΣ`
(2) αν ήθελε, αλλά δεν το επέτρεπαν τεχνικοί λόγοι, θα μπορούσε μια χαρά να το βάλει σε δυο συνέχεις [όπως θα είδες σήμερα, χώρο άπλετο για την αναδημοσίευση του κειμένου των 49 διαθέτει...]`
(3) σε κάθε περίπτωση μπορούσε, αν ήθελε, να το αναρτήσει ολόκληρο στην ηλεκτρονική έκδοσή της όπου δεν υπάρχει περιορισμός λέξεων.

Επομένως μην το κουράζουμε με δικολαβισμούς. ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙ ΕΝΑ ΕΝΤΥΠΟ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΚΑΤΙ! ΠΟΤΕ "ΒΡΙΣΚΕΙ ΧΩΡΟ" ΚΑΙ ΠΟΤΕ "ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙ"! Η ΑΥΓΗ δεν ήθελε να δημοσιεύσει το κείμενο του Κώστα, επειδή ακριβώς στρεφόταν κατά των 49.

Ότι, έπειτα από την κατακραυγή και την αντίδραση του Τάσου Κουράκη, έδωσε χώρο και σε αντίθετες φωνές, απλά το επιβεβαιώνει.

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Τελευταίο.
α) Δεν υπερασπίζομαι ούτε καταδικάζω τη μη δημοσίευση του άρθρου του Κώστα από την Αυγή.
β) Πιστεύω ότι πολλοί από τους 49 (οι αριστεροί, οι συνδικαλιστές) δεν έπρεπε να υπογράψουν το κείμενο. Βρίσκω ελαφρυντικό τη φιλική τους σχέση με τον εκδότη, αλλά πιστεύω πως θα έπρεπε να απαντήσουν σαν τον Κοροβίνη.
γ) Με ξενίζει η αποσιώπηση των γεγονότων από τον Κώστα.
δ) Πιστεύω ότι τα κείμενα του Κουράκη, του Μπουρνάζου, των 18 (Μπιτσάκης-Βαλαβάνη κτλ) και της ομάδας των Αναγνώσεων εξυπηρετούν πολύ καλά τον σκοπό, που αν δεν κάνω λάθος είναι να ανακληθεί η απόλυση του Παλαιστίδη, όχι να ξεμπροστιαστεί η Αυγή ή η Άγρα.

Belinsky είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Belinsky είπε...

Η εύκολη επίκληση του φαντάσματος του "ολοκληρωτισμού" θα έπρεπε να προβληματίσει και τους διαχειριστές των happy few για τον τρόπο χρήσης και την αναλυτική-πολιτική αξία αυτής της έννοιας στη σημερινή καπιταλιστική συγκυρία.

Ας περάσουμε στο ζουμί όμως:

το δικολαβικό επιχείρημα του παρανο(η)μένου σχετικά με τη "γνώση των συνθηκών" εργασίας, συσκοτίζει φυσικά την πραγματικότητα. Είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ πως 49 καθηγητάδες, οργανικοί διανοούμενοι της αριστεράς του κεφαλαίου και του κράτους δεν γνωρίζουν και, πάνω απ' όλα, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να γνωρίζουν τις συνθήκες εργασίας ενός courier, ενός βιβλιοϋπάλληλου ή ενός εμποροϋπάλληλου. Αντιθέτως, είναι απολύτως βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των 649 είναι μισθωτοί, που βιώνουν την εκμετάλλευση στο πετσί τους και, πάνω από όλα, ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ να επικοινωνήσουν με άλλους μισθωτούς, να ανταλλάξουν εμπειρίες και να αγωνιστούν από κοινού ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, γνωρίζουν ΠΟΛΥ καλύτερα τι συμβαίνει στους χώρους της μισθωτής εργασίας.

Όσον αφορά το αρχέτυπο του ολοκληρωτισμού, ενδεχομένως να είναι αλήθεια ότι το καλλιέργησαν και ορισμένοι υποτιθέμενοι "υπερασπιστές των αδυνάτων". Ωστόσο, οι ρίζες του βρίσκονται αλλού: στην ίδια την ολοκληρωτική φύση του φετιχισμού του εμπορεύματος και του κεφαλαίου που έχει αποικιοποιήσει κάθε πλευρά της ζωής διαλαλώντας πως "There Is No Alternative" και στις μεθόδους μέτρησης, καταγραφής και επιτήρησης που αναπτύχθηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα με το επιστημονικό μανατζμεντ της εργασίας, του οποίου δίολου τυχαία ήταν θιασώτες και οι υποτιθέμενοι "υπερασπιστές των αδυνάτων" στους οποίους παρελκυστικά αναφέρεται ο παρανοημένος.

Από την άλλη μεριά, υπήρξαν και ορισμένοι άνθρωποι και "διανοούμενοι" που ειλικρινώς αποκήρυξαν την τάξη τους και δεν έχασαν ούτε στιγμή την κοφτερή τους ματιά και τον κριτικό τους λόγο. Κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος τόσο απέναντι στο δυτικό όσο και στον ανατολικό ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου, και το ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ, το έκαναν ΕΓΚΑΙΡΑ: ήδη από τις δεκαετίες του '20 και του '30.

Η συντριπτική πλειοψηφία των όψιμων πολέμιων του "ολοκληρωτισμού", μέχρι πολύ πρόσφατα υποστήριζαν καθεστώτα τύπου Ρουμανίας και Κίνας (χρειάζεται να θυμίσω τα εγκώμια του Λ. Κύρκου για το καθεστώς Τσαουσέσκου;).

Όσον αφορά τα υπόλοιπα ηλίθια σχόλια περί "χαβαλέ", περί "αφελών αστείων", περί "απαίδευτης χώρας", περί "ευκαιριακής πολιτικής", περί δήθεν "βλακωδέστατων αποριών" κλπ δείχνουν πόσο χαμηλά έχουν πέσει, ηθικά, πνευματικά και συναισθηματικά οι υποστηρικτές της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων που άλλωστε ανήκουν και αυτοί, όπως όλα δείχνουν, σε αυτούς που άμεσα ή έμμεσα καρπώνονται την υπεραξία των "πωλητών, των κούριερ" και των λοιπών "απαίδευτων"μισθωτών.

Oh Mon Dieu!

Γιατί άραγε όλα αυτά θυμίζουν τις εκφράσεις απέχθειας των καλών κυριών προηγούμενων αιώνων απέναντι στους απειλητικούς, βρώμικους και αμόρφωτους προλετάριους;

Μπουκανιέρος είπε...

Πολύ σωστές, νομίζω, οι επισημάνσεις του Belinsky.

Πέτρος Nekrasov είπε...

Συμφωνώ με τον Belinsky!
Αυτά τα ηλίθια σχόλια δείχνουν πόσο χαμηλά έχουν πέσει, ηθικά, πνευματικά και συναισθηματικά οι υποστηρικτές της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, ενώ τα φοβερά πρωτότυπα σχόλια του Μπελίνσκυ δείχνουν πόσο υψηλά έχουν φτάσει ηθικά πνευματικά και συναισθηματικά οι εχθροί της υπάρχουσας τάξης.

Όλοι στον αγώνα Μπελίνσκυ, κι όταν θα πάτε μαζί με τους άλλους επαναστάτες της οκάς, να γιαουρτώσετε τον επόμενο ρουφιάνο διανοούμενο στα εξάρχεια να με φωνάξετε κι εμένα να παραβρεθώ στις υψηλότατες δράσεις σας.

HollowSky είπε...

Αγαπητέ Νίκο Σαραντάκο,

τελευταίο κι από εμένα: σκοπός του κειμένου του Κώστα δεν ήταν, προφανέστατα, να "ξεμπροστιάσει" την ΑΥΓΗ αλλά τους 49 διανοούμενους.

Θέλησε δηλαδή να πει - να καταγγείλει - δημόσια, μέσα από μια εφημερίδα που την περίμενε ευαίσθητη στο θέμα, αυτό που λες και εσύ εδώ: ότι οι 49 (και ειδικά οι αριστεροί και οι συνδικαλιστές) δεν έπρεπε να υπογράψουν το κείμενο.

Κάποιος δεν έπρεπε επιτέλους να το καταγγείλει αυτό ανοιχτά;

Κι αν έπρεπε - που έπρεπε -, τι θα εμπόδιζε να γίνει αυτή η καταγγελία μέσα ακριβώς από τις σελίδες μιας δημοκρατικής αριστερής εφημερίδας, που έσπευσε να δημοσιεύσει (και να αναδημοσιεύσει) το κείμενο των 49;

Αυτά και καλό βράδι.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί άραγε όλα αυτά θυμίζουν τις εκφράσεις απέχθειας των καλών κυριών προηγούμενων αιώνων απέναντι στους απειλητικούς, βρώμικους και αμόρφωτους προλετάριους;

χμμ, γιατί άραγε.
Γιατί οι απειλητικοί βρώμικοι αμόρφωτοι προλετάριοι άφησαν εκατομμύρια νεκρούς πίσω τους μήπως?
Μήπως δεν ήταν προλετάριοι και ήταν γραφειοκράτες?
Μην ήταν προλετάριοι που γιναν γραφειοκράτες?
Μηπως δεν αφησαν πίσω τους βασανισμένους, εξευτελισμένους, κατεστραμένους , νεκρούς κι είναι όλα αυτά προπαγάνδα των "καλών κυριών"?
Μηπως οτι έγινε έγινε στο όνομα της εναντίωσης στην "κυρίαρχη τάξη" και πρέπει να προσέχουμε να μην ξαναγίνει και να μην φοβόμαστε αν θα μας χαρακτηρίσουν ως "καλούς κύριους" ή συνοδοιπόρους της "Κυρίαρχης τάξης"?
Μήπως η "κυρίαρχη τάξη" πλέον είναι η τάξη "υπεράσπισης του αδύνατου".
Μήπως Μπελίνσκυ είσαι λιγάκι κορόιδο, ή μήπως είσαι στο κόλπο?

HollowSky είπε...

Ανώνυμε της συνομοταξίας του "μέγα χάνου",

είναι λιγάκι πολύ τρελούτσικο, σε μια προσπάθεια υπεράσπισης ενός απολυμένου εργαζόμενου, να αντιτείνεις ... τα θύματα που άφησαν πίσω τους οι μπολσεβικοσταλινικοί και άλλοι "φίλοι του προλεταριάτου"!

Δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω γιατί.

Ας πούμε κάτι άλλο. Λες να βρέξει αύριο ή θα βαστήξει κι άλλο η καλοκαιρία;

Ανώνυμος είπε...

Προβλέπω καλοκαιρία κόντρα στα σχέδια της εξουσίας!

Belinsky είπε...

από καραγκιόζηδες τύπου nekrasov και ανώνυμου δεν θα περίμενα τίποτα σοβαρότερο από ανιστόρητες ανοησίες και φτηνούς εξυπνακισμούς.

- Κατά τα άλλα στους πραγματικά ρουφιάνους ντεμέκ αστοιχείωτους διανοούμενους τύπου Σώτης, που ό,τι και να γράψουν είναι ασυναρτησία (π.χ. βλ. την πραγμάτευση του ζητήματος του χρέους στο προηγούμενο athens voice) μη διστάζοντας να περιφέρουν το κενό και την αμάθειά τους δεξιά και αριστερά, το γιαούρτωμα τους αξίζει μια χαρά.

- περί της άλλης κοτσάνας τώρα: δεν το ήξερα φωτεινέ παντογνώστη μου πως οι "απειλητικοί προλετάριοι" άφησαν εκατομμύρια νεκρούς πίσω τους. Εγώ, ο δυστυχής νόμιζα πως ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του -φιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική, ναζιστική ή μπολσεβίκικη, έχει αφήσει εκατομμύρια νεκρούς πίσω του μέσα από τη διαδικασία της εθνογένεσης-εθνοκάθαρσης, τους παγκόσμιους πολέμους, τις εκτοπίσεις, τις διώξεις και τις εξορίες κλπ κλπ. Και αυτοί που πλήρωσαν το φόρο του αίματος ήταν δυστυχώς οι "απειλητικοί, βρώμικοι και αμόρφωτοι" προλετάριοι, γιατί οι περισσότεροι αστοί (διανοούμενοι ή μη) είχαν τα κονέ τους και τη σκαπούλαραν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

- Όσο δε για τους γραφειοκράτες, πωπω και εγώ ρε γαμώτο που νόμιζα ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν διανοούμενοι; Δεν έλεγε ένας τύπος πως η συνείδηση έρχεται στους προλετάριους απ' έξω; Δεν έλεγε πως τη συνείδηση αυτή την φέρνουν οι διανοούμενοι που συγκρότησαν παντού τους κομματικούς μηχανισμούς; ... Θα με ενδιέφερε πολύ να μου παρουσιάσεις τις πηγές σου, ανώνυμε ρουφιανάκο.

-Κατά τα άλλα, άθλιο υποκείμενο μου εσύ, πιθανόν να με θεωρείς κοροΐδο γιατί δεν έχω σπεύσει όπως όλοι οι αργυρώνυτοι διανοούμενοι (όπως και του λόγου σου;) να καλλιεργήσω τις σχέσεις μου με τα κυκλώματα της ντεμεκ διανόησης και τέχνης που δεν έχουν καν να επιδείξουν τίποτα άξιο λόγου στις περιορισμένες σφαίρες της ειδικευσής τους.

Κατά τα άλλα, δεν καταλαβαίνω για ποιο κόλπο μου μιλάς; Μήπως αναφέρεσαι στο κόλπο των κρατικών και ιδιωτικών επιχορηγήσεων και της εξαγοράς συνειδήσεων και απόψεων;

Αυτά τα λίγα και νομίζω ότι είμαι ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ συγκρατημένος με τη δυσωδία που εκπέμπουν ορισμένα "άτομα".

Anonymos 12:47 είπε...

Ε ρε συ Belinsky είσαι στο κόλπο τελικά!
Ουστ απο δώ κομπιναδόρε, που τα τσουβαλιάζεις όλα ναζισμο-φιλελε-μπολσεβι κτλ. κάνοντας πως δεν καταλαβαίνεις
Σας ξέρουμε μαλάκες, και ξέρουμε και το κόλπο σας.
Αναρχία-αντιεξουσιλίκη-πολιτικούρα-μπλαμπλα και μετά διευθηντιλίκια πρυτανείες αρχηγιλίκια και υπογραφές υπέρ του εκδότη στο τέλος.

Αυτή είναι η γραμμή σου και το κόλπο σου μαλακισμένο.
Να αγορεύεις με το παλαιστινιακό φουλάρι σου στις πλατείες νομίζοντας ότι όλος ο κόσμος σου χρωστάει λιγουράκο.

Ρουφιανόπαιδα που μόλις σας πετάξουν ένα κομμάτι εξουσίας τα ξεχνάτε όλα.
Σας ξέρουμε.
Άστο που θα βγάλεις και γλώσσα από πάνω.
----------------

Hollow για την καλοκαιρία έπεσα μέσα δεν μπορείς να πεις....πάντα ενάντια στην εξουσία που προέβλεπε βροχόπτωση

HollowSky είπε...

Aνώνυμε 12:47,

ουστ ρε απατεώνα, που έπεσες και μέσα κόντρα στα σχέδια της εξουσίας που προέβλεπε βροχόπτωση!

Μια καρέκλα μετεωρολόγου να σου δώκουνε, και θα μας ρημάξεις στα ήξεις-αφήξεις, βροχοκαλοκαιρία με ανεμονηνεμία και βοριάς απ' το νοτιά και τα παρόμοια.

Πετρούλα, ε Πετρούλα!

anonaron είπε...

Ερώτημα προς κάθε άσχετο υστερόβουλο επαναστάτη της συμφοράς περί "δικολαβικών επιχειρημάτων":
όταν ο Ενγκελς έγραφε για την Συνθήκη της Εργατικής Τάξης στην Αγγλία το 1884, ή όταν ο Μάρξ έγραφε το Μισθός Τιμή Κέρδος ή το Μανιφέστο γινόταν να γνωρίζει τις συνθήκες ή δεν γινόταν επειδή δεν ήταν εργάτης?
Είναι πολύπλοκες οι συνθήκες εργασίας ενός κούριερ? είναι κάτι το οποίο χρειάζεται μιαν εκτεταμένη έρευνα?

Είσαι στο κόλπο.
Είσαι λαικιστής επικίνδυνος και επικίνδυνα άσχετος ,πιο επικίνδυνος κι από την Σώτη κι από τον Γιώργο που δεν πετάνε και γιαούρτια παρα μόνον μπούρδες και που δύσκολα θα έστηναν και κρεμάλες μιας και δεν ξέρουν από κόμπους όπως εσύ (τα γιαούρτια σου και σπίτι)

anonaron είπε...

Hollow καλά σου τόπε ο άλλος.
Εσύ μπορεί να μην είσαι στο κόλπο αλλά είσαι hollowμενος ολυμπιακάκιας σίγουρα.
Παραδέξου πως έπεσα μέσα και άσε τα ψόφια...

Belinsky είπε...

Ανώνυμε 12:47

Τα ψελλίσματα και οι άναρθρες κραυγές αποδεικνύουν την απόλυτη ένδεια επιχειρημάτων και την μνησικακία σου. Για τους αυλοκόλακες της εξουσίας που ζητιανεύουν για κανά ψίχουλο επιχορηγήσεων ψάξε αλλού, στους κολλητούς σου.

Anonaron

Φωστήρα μου εσύ, τα βιβλία και οι μελέτες του Μαρξ και του Ένγκελς γράφτηκαν μετά από κοπιαστική έρευνα και τη συνειδοτάτη ΕΠΙΛΟΓΗ εκ μέρους τους να πάρουν θέση στον ταξικό πόλεμο της εποχής τους, πράγμα που για τον Μαρξ τουλάχιστον σήμαινε τη στέρηση θέσεων και προνομίων, και μια ζωή μέσα στη φτώχεια και την αβεβαιότητα.

Επιπλέον, αν είχες την παραμικρή ιδέα σχετικά με το έργο του Μαρξ θα γνώριζες πως ήταν αυτός που πρότεινε τη μέθοδο της "εργατικής έρευνας" A Worker's enquiry γιατί δε θεωρούσε καθόλου δεδομένη τη γνώση αυτή που εσύ καμώνεσαι πως την κατέχεις. Η μέθοδος αυτή εξελίχτηκε αργότερα από την αμερικάνη ομάδα Correspondence, την ομάδα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα και την ιταλική εργατική αυτονομία, που ήθελαν να αναδείξουν την προλεταριακή εμπειρία σε όλες τις τις εκφάνσεις.

Ωστόσο, διαστρεβλωτή μου εσύ, αν πρόσεξες, δεν είπα ότι είναι αδύνατον για ένα διανοούμενο να προσεγγίσει αυτή τη γνώση και αυτή την εμπειρία, αντιθέτως είπα ότι: "Είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ πως 49 καθηγητάδες, οργανικοί διανοούμενοι της αριστεράς του κεφαλαίου και του κράτους δεν γνωρίζουν και, πάνω απ' όλα, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να γνωρίζουν τις συνθήκες εργασίας ενός courier, ενός βιβλιοϋπάλληλου ή ενός εμποροϋπάλληλου."

Περαστικά σου...

Belinsky είπε...

Να και τι έγραφε ο Μαρξ:

"We hope to meet in this work with the support of all workers in town and country who understand that they alone can describe with full knowledge the misfortunes form which they suffer and that only they, and not saviors sent by providence, can energetically apply the healing remedies for the social ills which they are prey. [η έμφαση δική μου] We also rely upon socialists of all schools who, being wishful for social reform, must wish for an exact and positive knowledge of the conditions in which the working class — the class to whom the future belongs -works and moves.

izi είπε...

Επιχειρώντας, ως διανοούμενος, να προδικάσεις την έκβαση μιας νομικής εκκρεμότητας, υπέρ του ισχυρότερου είσαι το λιγότερο μια θλιβερή προβλέψιμη και φυσικά μίζερη περίπτωση.

Λυπάμαι αλλά και εκπλήσσομαι.
Η πράξη τους δείχνει την απόλυτη υποταγή τους την υποκρισία τους αλλά και μια απάθεια.

Είναι φανερό πως οι κάθε "49" δεν γνωρίζουν όχι μόνον τις συνθήκες αλλά πιστεύω πως αρνούνται και την ύπαρξη των εργαζομένων που βιάζονται και ληστεύονται καθημερινά.

Μου φαίνεται χυδαίο να αρνήσε την ύπαρξή τους και συγχρόνως να διατυμπανίζεις αισθητικές και τεχνικές ιδέες για την ατομικότητα την ελευθερία την δυνατότητα του συστήματος κτλ.
Δεν βρίσκω κάτι "πρωτότυπο" να πω απέναντι σε αυτήν την κατάσταση.

Να το ξανα-σκεφτούν και να αποσύρουν την υπογραφή τους όλοι.

Δεν έχουν τίποτα να χάσουν πέρα από την στάμπα του "αδύναμου κρίκου" της κοινωνικό-πολιτικής διαδικασίας.
Συμφωνώ με τον Belinsky-πέραν των γιαουρτιών- και διαφωνώ με τα περισσότερα που γράφουν οι υπόλοιποι εναντίων και που μου φαίνονται λόγια του αέρα και της πλάκας.

HollowSky είπε...

anonaron,

εγώ ολυμπιακάκιας αθεόφοβε;! Πάρε πίσω την προσβολή, γιατί θα φωνάξω πίσω το ... Ζίκο να γίνει ... της κακομοίρας!

:-pp

Ανώνυμος είπε...

μια σημειολογική παρατήρηση, που ίσως βοηθήσει την κουβέντα σας (μιλώ για όσους συζητούν καλοπροαίρεται. Οι προβοκάτορες χάνουν τον καιρό τους)
Και τα δύο κείμενα των διανοουμένων, των 49+ και των 18, δεν αναφέρουν το όνομα του απολυμένου (Ντίνος παλαιστίδης).
Τι δείχνει αυτό;
Οτι οι εν λόγω διανοούμενου μιλούν από τέτοιο "ουράνιο ύψος" για τον λαουτζίκο ώστε αρνούνται (ή παραλείπουν, το ίδιο είναι σε τελική ανάλυση) να αναφέρουν και το όνομα του εργαζόμενου.
Ο εκδότης εχει όνομα, ο εκδοτικός οίκος έχει, οι 49+18 έχουν όνομα και βαρύγδουπες ιδιότητες, ο μόνος που δεν αναφέρεται με το όνομά του είναι ο κακομοίρης ο εργαζόμενος.Ισως γιατί δεν τελείωσε το κολλέγιο Αθηνών κι αυτός...

OMADEON είπε...

Αγαπητοί φίλοι,
επιτρέψτε σε έναν ΠΑΝΤΕΛΩΣ άσχετο με το θέμα αναγνώστη να επιχειρήσει ένα ξεκαθάρισμα.
Δυστυχώς, φοβούμαι ότι ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΚΡΗ από όλα αυτά (αν και τα διάβασα όλα). ΑΔΥΝΑΤΩ να κρίνω ποιός έχει δίκιο και ποιός έχει άδικο σε αυτή τη διένεξη.
Το ΜΟΝΟ που μπορώίναι να πω ότι τα επιχειρήματα όλων -μα όλων ανεξαιρέτως- ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ λογικά ή τουλάχισον... λογικοφανή.

Αν δεν εγκαταλείψετε τη συνήθεια των χαρακτηρισμών, των αναγωγών σε κακές ολότητες (ολοκληρωτισμοί κλπ) και τη συστηματική ΝΟΘΕΥΣΗ της λογικής από συνήθειες ΡΗΤΟΡΙΚΗΣ μεροληψίας, προκαλείτε δυσφορία σε κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να βγάλει άκρη.

Οσα είπε ο Νίκος Σαραντάκος δεν εκτιμήθηκαν σωστά, γιατί -αντίθετα με τα λεχθέντα άλλων- βασίστηκαν σε τετράγωνη λογική, η οποία (παρόλ' αυτά) ΔΕΝ ΑΠΕΚΛΕΙΣΕ το ενδεχόμενο η "άλλη πλευρά" να ΕΧΕΙ δίκιο, αλλά εντόπισε λογικά σφάλματα στην ρητορική της. Αυτός είναι και ο λόγος που μου κίνησε αυτή η ιστορία το ενδιαφέρον. Κάποτε είχα τσακωθεί κι εγώ με το Νίκο, αλλά η... λογική δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στα προσόντα που του λείπουν ! χαχαχαχα

OMADEON είπε...

Υ.Γ. ΓΙΑΤΙ στο διάολο _απολύθηκε_;
Διάβασα τα πάντα... ΤΟΣΟ γρήγορα ώστε μου διέφυγε αυτό; (Αν είναι έτσι ζητώ συγνώμη)

Το κείμενο των 49+18 ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, από την άποψη της ΟΥΣΙΑΣ του θέματος. Απλώς υπερασπίζεται ΦΗΜΕΣ (τη φήμη της "Αγρας" εν προκειμένω).

Ε, λοιπόν ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ για τις φήμες...

HollowSky είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
HollowSky είπε...

Αγαπητέ Omadeon,

η παρέμβαση του Νίκου Σαραντάκου, παρακάμπτοντας εντελώς το ζήτημα - που ήταν η καταγγελία του Δεσποινιάδη για την πρωτοφανή υπεράσπιση από 49 διανοούμενους της φήμης ενός εργοδότη με αφορμή την απόλυση ενός εργαζόμενου, τον οποίον είχε δικαιώσει η Επιθεώρηση Εργασίας -, εξαντλήθηκε στην υπεράσπιση της εφημερίδας "Αυγή" από τη μομφή, ότι φρόντισε ώστε να μη φιλοξενήσει στα "Ενθέματά" της την καταγγελία αυτή, ενώ τη ίδια στιγμή φιλοξένησε πάνω από μια φορά εκεί το κείμενο των 49.

Το μοναδικό "επιχείρημα" του Νίκου Σαραντάκου ήταν τελικά, ότι ο Κώστας Δεσποινιάδης ... "αποσιώπησε" (!!!) στο υστερόγραφό του ότι η "Αυγή" του είχε προτείνει να πετσοκόψει το κείμενό του ο ίδιος, προκειμένου να το φιλοξενήσει στις σελίδες της.

Την όλη "επιχειρηματολογία" του Σαραντάκου την θεώρησα, και το είπα, κλασικό δείγμα του "διυλίζουμε το κουνούπι και καταπίνουμε την καμήλα".

Ο καθένας μπορεί, βεβαίως, να κρίνει με τα δικά του κριτήρια ποια πλευρά άσκησε εδώ ρητορική μεροληψία, που λες κι εσύ.

Για τους λόγους απόλυσης του Παλαιστίδη 3 μέρες αφότου κάλεσε στην "Άγρα" την Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία και τον δικαίωσε, μπορείς να επισκεφτείς το μπλογκ:

apolysiagra.blogspot.com

... στο οποίο μπορείς επίσης να διαβάσεις εκτενέστερα, από την ομιλία του Δεσποινιάδη στημ ανοιχτή συζήτηση της περασμένης Τετάρτης για το θέμα, το ιστορικό του αποκλεισμού του γραπτού του από τα "Ενθέματα" της "Αυγής".

HollowSky είπε...

Διόρθωση. Το μπλογκ είναι:

http://apolysiagra.wordpress.com/

Απ' ό,τι είδα τώρα, με συμφωνία και των δυο πλευρών και έπειτα από την επαναπρόσληψη του Παλαιστίδη, "κατέβηκαν" από το διαδίκτυο και αυτό και οι αναφορές στην όλη υπόθεση από την πλευρά της ιστοσελίδας της "Άγρας".

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ετικέτες

1000 ρέγγες (7) 1100 (1) 1789 (2) 1837 (1) 1846 (1) 1848 (1) 1850 (1) 1871 (1) 1900 (2) 1907 (1) 190cm (4) 1917 (12) 1919 (1) 1936 (2) 1939 (1) 1940 (1) 1943 (2) 1944 (1) 1946 (1) 1947 (1) 1950 (2) 1952 (1) 1957 (1) 1965 (3) 1967 (1) 1968 (5) 1969 (1) 1978 (2) 1980 (1) 1983 (1) 2003 (1) 2006 (1) 2008 (9) 2015 (1) Α. Μπορντίγκα/A. Bordiga (1) Α. Σβιατόγκορ/А. Святогор (1) Α.Ι. (7) Α.Κέννυ/A. Kenny (1) Α.Κοντ/A.Comte (1) Α.Ντ.Μονκρετιέν/A.de Montchretien (1) αγάπη (5) Αγγλία (3) Αγία Πετρούπολη (1) Αδάμ Σμιθ/Adam Smith (9) Αθήνα (13) Αιδ. Μπίλι/Rev Billy (1) Άινσταϊν (1) Αισχύλος (1) Άκης Πάνου (1) Ακρόπολη (2) Αλαίν Καγιέ/Alain Caillé (1) Άλαν Τιούρινγκ/Alan Turing (2) Άλασνταιρ Μακιντάιρ/Alasdair MacIntyre (1) Αλβέρτος ο Μέγας (1) Αλέκα Παπαρήγα (1) Αλέξανδρος Κοζέβ/Alexandre Kojève (2) Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1) Αλέξανδρος Σμέμαν/Александр Шмеман (1) Αλέξανδρος Σοκούροφ/Алекса́ндр Соку́ров (1) Αλέξανδρος Τομπάζης (1) Αλέξανδρος Τρόκκι/Alexander Trocchi (1) Αλεξάντερ Μπέρκμαν/Александр Беркман (3) Αλέξης Ασλάνογλου (2) Αλέξης Καλοφωλιάς (1) Αλέξης ντε Τοκβίλ/Alexis deTocqueville (3) αλήθεια (27) Αληthεια (2) Αλκιβιάδης (1) αλλοτρίωση (61) Αλμπέρ Καμύ/Albert Camus (2) Άλμπερτ Σπέερ/Albert Speer (2) Άλμπερτ Φίνεϊ/Albert Finney (1) Αλμπέρτο Καβαλκάντι/Alberto Cavalcanti (2) Άλμπρεχτ Ντύρερ/Albrecht Duhrer (1) Άλντους Χάξλεϊ/Aldus Haxley (1) Αλταμίρα (6) Αλφειός (1) Αναξίμανδρος (1) ανάπτυξη (17) αναρχισμός (10) Ανδρέας Εμπειρίκος (1) Ανδρέας Παπανδρέου (1) ανθρώπινα πιράνχας (32) ανθρωπολογία (1) Άννα Άρεντ/Hannah Arendt (8) Άννα Ιβάνοβνα Μπελιάι/Анна Ивановна Беляй (1) Άννα Κοκκίνου (1) Ανρί Ντεμπριγιώ/Henry Debrillaut (1) Ανρί Λεφέβρ/Henri Lefebre (4) Ανρί Μισώ/Henry Michaux (2) Άνσελμ Γιάπε/Anselm Jappe (1) Άνταμ Κέρτις/Adam Curtis (1) Αντίνοος (1) Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ/Antoine de Saint-Exupéry (1) Αντρέ Κερτέζ/André Kertész (1) Αντρέ Ορλεάν/André Orléan (5) Άντυ Γουώρχολ/Andy Warhol (2) Αντώνης Κουτρουμπής (1) αξία (13) Άρβο Περτ/Arvo Pärt (2) Αργυριάδης-Καλούμενος-Μπάτσης (1) Άρης Αλεξάνδρου (3) Άρης Κωνσταντινίδης (1) Άρης Μπερλής (1) Άρθουρ Λένινγκ/Arthur Lehning (1) Αρθούρος Σοπενχάουερ/Arthur Schopenhauer (3) Αριστοτέλης (14) Άσγκερ Γιόρν/Asger Jorn (21) Άυν Ραντ/Ayn Rand (3) Αφρική (2) Β. Γκ. Ζέμπαλντ/W. G. Sebald (2) Β.Α. Μότσαρτ/W.A/ Mozart (1) Βαγγέλης Αρτέμης (2) Βαλεντίν Βολόσινοφ/Валенти́н Воло́шинов (1) Βάλτερ Μπένγιαμιν/Walter Benjamin (6) Βανς Πάκαρντ/Vance Packard (2) Βασίλης Ηλιακόπουλος (2) Βασίλης Στρατιώτης (1) Βενετιά (1) Βενσάν Ντεκόμπ/Vincent (1) Βενσάν Ντεκόμπ/Vincent Descombes (16) Βέρνερ Χέρτσογκ/Werner Herzog (1) Βερολίνο (3) βία (20) Βιετνάμ (2) Βίκτωρ Μπούλλα/Виктор Буллаa (1) Βίκτωρ Ουγκώ/Victor Hugo (1) Βίκτωρ Σερζ/Ви́ктор Киба́льчич (1) Βίκτωρ Σκλόφκσι/Ви́ктор Шкло́вский (3) Βίκτωρ Φρανκλ/Victor Frankl (2) Βίλεμ Φλούσερ/Vilem Flusser (1) Βίνσεντ Μπράουν/Vincent Browne (1) βιοτεχνολογία (6) Βλαδίμιρος Λένιν/Влади́мир Ле́нин (6) Βλαντίμιρ Μαγιακόφκι/Влади́мир Маяко́вский (2) βοηθήματα μνήμης (11) Γαλλία (8) Γένεσις (1) Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος (4) Γερμανία (9) Γιάννηδες (1) Γιάννης Γρηγοριάδης (9) Γιάννης Ισιδώρου (4) Γιάννης Κάτρης (1) Γιάννης Πεδιώτης (3) Γιάννης Ρίτσος (3) Γιάννης Σκαρίμπας (3) Γιάννης Τσέγκος (1) Γιόζεφ Μπλοχ/Joseph Bloch (1) Γιόζεφ Ντίτζγκεν/Josef Dietzgen (1) γιορτή (18) Γιούργκεν Χάμπερμας/Jurgen Habermas (2) Γιόχαν Γκριμονπρέ/Johan Grimonprez (1) Γιόχαν Χουιζίνγκα/Johan Huizinga (3) Γιώργος Γαϊτάνος (1) Γιώργος Μακρής (1) Γιώργος Νικολαΐδης (1) Γιώργος Σεφέρης (2) Γιώργος Χαντζής (1) Γκ. Κ. Τσέστερτον/G.K. Chesterton (5) Γκ. Ράιλ/G. Ryle (1) Γκαίτε/Goethe (1) Γκέοργκ Ζίμελ/Georg Simmel (4) Γκετζ Άλυ/Götz Aly (1) Γκι Αμπέιγ/Guy Abeille (1) Γκίλμπερτ Ράιλ/Gilbert Ryle (2) Γκιόργκι Λίγκετι/György Ligeti (1) Γκιόργκι Λούκατς/György Lukács (4) Γκουίντο Καβαλκάντι/Guido Cavalcanti (1) Γκυ Ντεμπόρ/Guy Debord (23) Γκύντερ Άντερς/Günther Anders (9) γλώσσα (21) Γουάλας Στήβενς/Wallace Stevens (1) Γουδή (1) Γουίλιαμ Ήγγλετον/William Eggleton (1) Γουίλιαμ Μπάροους/William Burroughs (2) Γουίλιαμ Σαίξπηρ/William Shakespeare (3) Γούντι Άλλεν/Woody Allen (1) Γρηγόρης Βαλτινός (1) Δανία του Βορρά (2) Δανία του Νότου (5) Δελφοί (1) Δέσποινα Ζευκιλή (1) Δημήτρης Δημητριάδης (1) Δημήτρης Καραγιάννης (1) Δημήτρις Βεργέτης (1) δημιουργικότητα (8) Διεθνής (1) δικαιοσύνη (12) δοκιμασίες (3) Δουβλίνο (1) Δραπετσώνα (1) δυσφορία (30) Ε. Άνσκομπ/E. Anscombe (4) Ε. Βιλ/E. Will (1) Έ. Λ. Μάστερς / Ε. L. Masters (1) Ε.Ε. Κάμινγκς/E.E. Cummings (1) Ε.Χ. Γονατάς (1) Έζρα Πάουντ/Ezdra Pound (1) εικονική δημόσια σφαίρα (5) εικονογραφημένα κείμενα (10) εκπομπές (58) Ελβετία (1) Έλεν Κέλλερ/Helen Keller (1) Ελένη Ηλιοπούλου (1) Ελένη Μπέλλου (1) Ελευθερία (42) Ελευθεριακός (1) Ελίας Κανέττι/Elias Canetti (1) Εμίλ Μπενβενίστ/Emile Beneveniste (1) Εμίλ Ντυρκέμ/Emile Durkheim (1) Εμίλ Σιοράν/Emil Cioran (1) Έμιλυ Ντίκινσον/Emily Dickinson (2) Εμμανουήλ Καντ/Emmanuel Kant (2) Εμμανουήλ Λεβινάς/Emmanuel Levinas (3) Εμμανουήλ Μουνιέ/Emmanuel Mounier (1) Έντσο Τραβέρσο/Enzo Traverso (1) εξατομίκευση (45) εξέγερση (10) εξουσία (38) επανάσταση (25) επαναστατικός χαρτοπολτός (4) επιβίωση (5) επιστήμη (23) Έρασμος/Erasmus (1) εργασία (23) Ερίκ Σατί/Eric Satie (1) Έρικ Χομπσμπάουμ/Eric Hobsbaum (1) Έρνεστ Γκέλνερ/Ernest Gellner (1) Ερνστ Γιούνγκερ/Ernst Junger (2) Ερνστ Κασσίρερ/Ernst Cassirer (3) Ερνστ Μπλοχ/Ernst Bloch (1) ΕΡΩΔΙΟΣ (1) ΕΣΗΕΑ (2) ΕΣΣΔ (1) Ετιέν Ντε λα Μποεσί/Etien De la Boetie (1) Ευγένιος Ενρικέζ/Eugène Enriquez (1) Ευγένιος Ζαμιάτιν/Евге́ний Замя́тинn (1) Ευγένιος Ιονέσκο/Eugene Ionesco (1) ευρωπαϊκή προοπτική (49) ευτυχία (11) Ζ.-Ζ. Ρουσσώ/J.-J. Rousseau (1) Ζ.-Π. Βουαγιέ/J.-P. Voyer (5) Ζ.-Π. Ντιτέιγ/J.-P. Duteuil (1) Ζ.-Π. Ντυπουΐ/J.-P. Dupuy (1) Ζ.-Π. Σαρτρ/J.-P. Sartre (2) Ζακ Ελλύλ/Jacques Ellul (29) Ζακ Λακάν/Jacques Lacan (6) Ζακ Μπουβρές/Jacques Bouveresse (2) Ζακ Ντεριντά/Jacques Derrida (2) Ζακ Πρεβέρ/Jacques Prévert (2) Ζακ Σαπίρ/Jacques Sapir (2) Ζαν Ιτάρ/Jean Itard (1) Ζαν Μορώ/Jeanne Moreau (1) Ζαν Μπωντριγιάρ/Jean Baudrillard (1) Ζαν-Λυκ Γκοντάρ/Jean Luc Godard (3) Ζαν-Πιέρ Βερνάν/Jean Pierre Vernant (1) Ζαπατίστας (1) Ζάχα Χαντίντ/Zahā Ḥadīd (1) Ζάχος Παπαζαχαρίου (1) Ζεράρ Νταβί/Gerard Davy (1) Ζερμαίν Γκρηρ/Germaine Greer (1) Ζήσης Κοτιώνης (2) Ζήσης Σαρίκας (5) Ζιλ Ντελέζ/Gilles Deleuze (2) Ζιλ Ντωβέ/Gilles Dauve (1) Ζορ Βον/Zohr Vaughan (1) Ζύγκμουντ Μπάουμαν/Zygmunt Bauman (3) Ζυλ Ντωβέ/Gilles Dauvé (3) ζωή (45) Ζωρζ Μπατάιγ/Georges Bataille (1) ηθική (34) ΗΠΑ (19) Θανάσης Σβώλος (1) Θάτσερ/Thatcher (1) θέαμα/spectacle (13) Θένια Κουτρουμπή (1) Θεολόγος Βοσταντζόγλου (1) Θεός (16) Θεοφάνης Μελάς (2) Θεσσαλονίκη (2) Θήοντορ Ρόζακ/Theodore Roszak (1) θλίψη (12) Θοδωρής Χιώτης (1) Θόδωρος Ζιάκας (1) Θουκυδίδης (2) Ι.Θ. Κακριδής (1) Ίαν Χάκινγκ/Ian Hacking (2) Ιβάν Παβλόφ/Ива́н Па́влов (1) Ιβάν Τουργκένιεφ/Иван Тургенев (1) Ίγγα Κρεστενσεν/Inger Christensen (1) ιδρύματα τέχνης (7) ικέτες και ξένιοι (6) Ιλιάδα (1) Ιράν (1) Ισαάκ Μπ. Σίνγκερ/Isaac B. Singer (1) Ισπανία (1) Ισπαχάν (1) ιστορία (41) ισχύς (22) Ιχάμπ Χασσάν/Ihab Hassan (1) Ιωάννα Τσιβάκου (1) Ιωάννης ο Θεολόγος (1) Ιωσήφ Στάλιν/Ио́сиф Ста́лин (2) Κ.Π. Καβάφης (3) Κ.Σ. Λιούις/C.S. Lewis (4) Κάθλην Ρέιν/Kathleen Raine (1) καλλιτέχνες (24) Καλοκαίρι (8) Κάρελ Φουνκ/Karel Funk (1) Κάρεν Κίλιμνικ/Karen Kilimnik (1) Καρλ Γκέοργκ Μπύχνερ/Karl Georg Büchner (1) Καρλ Κορς/Karl Korsch (3) Καρλ Κράους/Karl Kraus (3) Καρλ Μαρξ/Karl Marx (33) Καρλ Πολάνυι/Karl Polanyi (2) Καρλ Σμιτ/Karl Schmidt (1) Καρλομάγνος (1) Κάρολος Δαρβίνος/Charles Darwin (1) Καρτέσιος/Descartes (7) Καταστασιακή Διεθνής/Internationale Situationniste (9) καταστασιακοί/situationnistes (20) Κατερίνα Αθανασίου (1) Κατερίνα Ηλιοπούλου (8) Κέβιν Κέλι/Kevin Kelly (2) Κεν Λόουτς/Ken Loach (1) Κεν Ρόμπινσον/Ken Robinson (1) Κένεθ Γκέργκεν/Kenneth Gergen (1) κενό (18) κεφαλαιοκρατία (37) Κίνα (1) Κλάους Κάρστενσον/Claus Carstensen (1) Κλερ Οζιάς/Claire Auzias (1) Κλωντ Λεβί-Στρώς/Claude Lévi-Strauss (4) Κομμούνα (1) κομμουνισμός (10) Κόνσταντ/Constant Niewenhuys (1) Κοπεγχάγη (1) Κόρα Ντάιαμοντ/Cora Diamond (1) Κορνήλιος Καστοριάδης (9) Κουρτ Βάιλ/Kurt Weil (1) Κουρτ Σβίττερς/Kurt Schwitters (1) κράτος (14) κρίση (32) Κριστιάν Ντελακαμπάιν/Christiane Delacampaigne (1) Κριστίν Λαγκάρντ/Christine Laguarde (1) Κριστόφ Κισλόφσκι/Krzysztof Kieslowski (1) Κρίστοφερ Λας/Christopher Lasch (4) Κροστάνδη (1) κυριαρχία (13) Κωνσταντίνος Καραμανλής (1) Κωνσταντίνος Ματσούκας (1) Κώστας Βάρναλης (1) Κώστας Δεσποινιάδης (4) Κώστας Κολημένος (1) Κώστας Παπαϊωάννου (7) Κώστας Χριστοδούλου (1) Κωστής Βελόνης (1) Κωστής Παπαγιώργης (2) Λ. Βίττγκενσταϊν/L. Wittgenstein (17) Λα Μετρί/ La Mettrie (1) Λάζαρος Αρσενίου (3) Λάκι Λουτσιάνο/Lucky Luciano (1) Λάμπρος Κωνσταντάρας (1) Λάο Τσε/老子 (1) Λαρς φον Τρίερ/Lars von Trier (1) λενινισμός (6) Λεξικό Κριαρά (1) Λεξικό Liddell-Scott (2) Λέο Στράους/Leo Strauss (1) Λεόν Βαλράς/Léon Walras (2) Λέσχη Φιλελεύθερης Ανάγνωσης (1) Λετονία (1) Λετριστές/Lettristes (1) Λέων Σεστώφ/Лев Шесто́в (2) Λέων Τρότσκι/Лев Тро́цкий (3) Λιούις Μάμφορντ/Lewis Mumford (10) λογική (3) Λογιόλα/Loyola (1) Λόγος (26) λογοτεχνία (25) Λονδίνο (3) Λουί Αραγκόν/Louis Aragon (1) Λουί Μαλ/Louis Mal (1) Λουΐ ντε Σαιν Ζυστ/Louis de Saint Juste (1) Λουί Ντυμόν/Louis Dumont (6) Λουίς Αλτουσέρ/Louis Althusser (1) Λουίς Μπουνιουέλ/Louis Buñuel (3) Λουσιέν Μαλζόν/Lucien Malson (1) Λουσίντα και Ντέιβις Μάτλοκ/L & D Matlock (1) Λυγκέας (2) Λωτρεαμόν/Lautréamont (7) Μ. Γκωσέ/M. Gauchet (1) Μάης '68 (1) Μάικ Κέλυ/Mike Kelley (1) Μάικλ Χάρντ/Michael Hardt (1) Μάκης Μηλάτος (1) Μακιαβέλλι/Machiavelli (4) Μάλκολμ Λόουρι/Malcolm Lowry (1) Μάλκολμ Χ/Malcolm X (1) μανιφέστα (65) Μανόλης Λαμπρίδης (1) Μανώλης Αναγνωστάκης (3) Μαξ Βέμπερ/Max Weber (2) Μαξ Ήστμαν/Max Eastman (1) Μαρακές (1) Μάρθα Γκέλχορν/Martha Gellhorn (1) Μαρί ντε Ενζέλ/Marie de Hennezel (1) Μαρίνα Τσβετάγιεβα/Мари́на Цвета́ева (3) Μάρσαλ Σάλινς/Marshall Sahlins (5) Μαρσέλ Μαριέν/Marcel Mariën (1) Μαρσέλ Μως/Marcel Mauss (1) Μαρσέλ Ντυσάν/Marcel Duchamp (1) Μάρτζορι Πέρλοφ/Marjorie Perloff (1) Μάρτζορι Ρόουλινγκ/Marjorie Rowling (1) Μάρτιν Λούθερ Κινγκ/M.L. King (1) Μάρτιν Μπούμπερ/Martin Buber (1) Μάρτιν Χάιντεγγερ/Martin Heidegger (5) μελαγχολία (5) Μελούνα (1) Μέριλυν (1) Μεσαίωνας (7) Μέση Ανατολή (1) μεταμοντέρνο (10) μεταμορφωτική δύναμη (34) μηδέν (11) μηδενισμός (35) Μηνάς Εμμανουήλ (1) Μίλτος Θεοδοσίου (2) Μίλτος Σαχτούρης (2) Μίλτων Φρίντμαν/Milton Friedmann (1) Μιριέλ Μπαρμπερί/Muriel Barbery (1) Μισέλ Αλιετά/Michel Aglietta (1) Μισέλ Ουελμπέκ/Michel Houellebecq (3) Μισέλ Πικολί/Michel Piccoli (1) Μισέλ Σερ/Michel Serres (1) Μισέλ Τουρνιέ/Michel Tournier (2) Μισέλ Φουκώ/Michel Foucault (11) ΜΙΤ (1) Μίχαελ Λέβι/Michael Loewy (2) Μιχαήλ Θερβάντες/Miguel Cervantes (1) Μιχαήλ Μπακούνιν/Михаил Бакунин (2) Μιχαήλ Μπαχτίν/Михаи́л Бахти́н (1) Μιχαηλάγγελος Αντονιόνι/Michelangelo Antonioni (2) Μιχάλης Πάγκαλος (1) Μόμπυ Ντικ (1) Μόρις Ντρούρι/Maurice Drury (1) μουσική (36) Μουσταφά Καγιάτι/Mustafa Khayati (1) μοφερισμός/mofferism (6) Μπαρούχ Σπινόζα/Baruch Spinoza (1) Μπάρυ Άνσγουωρθ/Barry Unsworth (1) Μπέλα Ταρ/Béla Tarr (1) Μπέρναρντ Μάντεβιλ/Bernard Mandeville (1) Μπέρτολντ Μπρεχτ/Bertold Brecht (3) Μπίφο Μπεράρντι/Bifo Berardi (2) Μπλεζ Πασκάλ/Blaise Pascal (1) Μπομπ Ντύλαν/Bon Dylan (1) Μπρέτον Γουντς (1) Μπριζίτ Μπαρντό/Brigitte Bardot (2) Μύκονος (1) μυστικισμός (1) Μωρίς Μερλώ-Ποντύ/Maurice Merleau-Ponty (2) Ν.Α. Μπερντγιάεφ/ Н/ А. Бердя́ев (1) Ν.Γ. Πεντζίκης (1) ναζιστοφασισμός (29) ναρκισσισμός (10) Νασρεντίν Χότζας (1) ναυαγοί (2) Νέα Ζηλανδία (1) Νέα Υόρκη (2) Νεάντερταλ (1) νεοφιλελευθερισμός (12) Νίκος Εγγονόπουλος (3) Νίκος Ζαχαριάδης (2) Νίκος Καρούζος (4) Νίκος Μπελογιάννης (1) Νίκος Σκοπλάκης (1) Νίκος Buccanier Κούρκουλος (6) Νόαμ Τσόμσκι/Noam Chomsky (1) Νόρμπερτ Ελίας/Norbert Elias (1) νους (24) Νούτσιο Όρντινε/Nuccio Ordine (1) Ντ. Ουίγκινς/D. Wiggins (2) Ντ. Χάνκοκ/D. Hancock (1) Ντέιβιντ Λυντς/David Lynch (3) Ντέιβιντ Μπομ/David Bohm (1) Ντέιβιντ Ρικάρντο/David Ricardo (4) Ντέιβιντ Χιούμ/David Hume (4) Ντέσμοντ Μόρις/Desmont Morris (1) Ντμίτρι Πρίγκοφ/Дми́трий При́гов (1) Ντον Ντελίλο/Don Delillo (2) Ντόναλντ Γουίνικοτ/Donald Winnicott (2) Ντονέλα Μήντοους/Donella Meadows (1) Ξενοδοχείο των Ξένων (2) Ξενοφών (3) ξεψάρωμα (3) Ο. Σ. Βίκτορ/H. St Victor (1) Οδύσσεια (2) οικονομία (52) Οκτάβιο Πας/Octavio Paz (2) Όλγα Γερογιαννάκη (1) όλεθρος (29) Όμηρος (1) ομιλίες (13) ΟΟΣΑ (1) Ορφέας Απέργης (2) Όσκαρ Ουάιλντ/Oskar Wilde (2) Ουίσταν Ώντεν/Wystan Auden (3) Ουόλτ Ουΐτμαν/Walt Whitman (1) Π.Α.Ρενουάρ/P.A.Renoir (1) Π.Μ.Σ. Χάκερ/P.M.S. Hacker (6) παιδεία (7) παιχνίδι (7) Παναγιώτης Κονδύλης (10) Παπάγος (1) παπαρολογία (7) παράδοση (4) παραμύθιασμα (2) Παρίσι (1) Πάρνηθα (1) Πασκάλ Ενζέλ/Pascal Engel (1) Πάσχος Μανδραβέλης (3) Πέδρο Ματέο/Pedro Mateo (1) Πέπη Ρηγοπούλου (1) περιπέτεια (3) Πέτρος Αρτάνης (1) Πέτρος Κορνήλιος/Pierre Corneille (1) Πέτρος Παπαθανασίου (1) Πήτερ Γκητς/P.T. Geach (2) Πήτερ Κρηφτ/Peter Kreeft (1) Πήτερ Μπρουκ/Peter Brook (1) Πήτερ Ουίντς/Peter Winch (2) Πήτερ Ουότκινς/Peter Watkins (1) Πιέρ Μανάν/Pierre Manent (1) Πιέρ Μπουρντιέ/Pierre Bourdieu (1) Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν/Pierre-Joseph Proudhon (1) Πλαστήρας (2) Πλάτωνας (4) πλουραλισμός (1) ποίηση (67) πολεμικά κείμενα (11) πόλεμος (26) πόλη (25) πολιτική (47) Ποτάμι (1) προαίρεση (1) προεκλογικά μηνύματα (9) προλεταριάτο (47) Προμηθέας (1) προπαγάνδα (57) Πωλ Βιριλιό/Paul Virilio (1) Πωλ Βαλερύ/Paul Valery (1) Πωλ Ζοριόν/Paul Jorion (1) Πωλ Ζωγραφάκης (1) Πωλ Λαφάργκ/Paul Lafargue (2) Πωλ Ρικέρ/Paul Ricoeur (2) Ρ. ΜακΝαμάρα/R. MacNamara (3) Ραούλ Βανεγκέμ/Raoul Vaneigem (6) Ραούλ Σουρίτα/Raul Zurita (1) Ρας Ρίις/Rush Rhees (1) Ράσελ Τζάκομπι/Russel Jacobi (3) Ρέι Μπράντμπερι/Ray Bradbury (1) Ρέιμοντ Κάρβερ/Raymond Carver (1) Ρενέ Ζιράρ/René Girard (10) Ρενέ Κλερ/ René Clair (1) Ρισελιέ/Richelieu (1) Ρίτα Γκαβέρα (1) Ρίτσαρντ Κόμπντεν/Richard Cobden (1) Ρίτσαρντ Μοράν/Richard Moran (1) Ρίτσαρντ Ρόρτι/Richard Rorty (7) Ροβεσπιέρος (1) Ρόζα Λούξεμπουργκ/Rosa Luxembourg (3) Ρόζενταλ-Γιούντιν (1) ρομαντισμός (4) Ρομπέρ Αντέλμ/Robert Antelme (1) Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ/Robert Oppenheimer (1) Ρόμπερτ Ρέντφορντ/Robert Redford (1) Ρόμπερτ Φρανκ/Robert Frank (1) Ρόμπερτ Χας/Robert Hass (2) Ρομπέρτο Χουαρόθ/Roberto Juarroz (1) Ρουμανία (1) Ρωσία (3) Σ. Μπενβενούτο/S. Benvenuto (1) Σ. Πιρόν/S. Piron (1) Σαίξπηρ/Shakespeare (1) Σαν Φρανσίσκο (1) σαπουνόφουσκες (10) Σαρλ Μπωντλέρ/Charles Baudeilaire (1) Σαρλ Μπωντλέρ/Charles Baudeilaire (1) Σαρλ Πεγκί/Charles Péguy (1) Σαρλ Φουριέ/Charles Fourier (1) Σβετλάνα Αλεξίεβιτς/Светлана Алексиевич (1) Σέρεν Κίρκεγκωρ/Søren Kierkegaard (5) Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλου (1) Σέσιλ ντε Μιλ/Cecil DeMille (1) σθένος (4) Σιμόν Βέιλ/Simone Weil (6) Σιμόν Λέις/Simon Leys (1) σινεμά (44) Σίνεντ Ο'Κόνορ/Sinead O'Connor (1) Σίντνεϊ Λιουμέτ/Sidney Lumet (1) Σίσυφος (1) σκεπτικισμός (6) Σκιπίων ο Αφρικανός (1) σκουπιδοντενεκέδες (1) Σλαβόι Ζίζεκ/Slavoj Žižek (4) Σόνια (1) σοσιαλδημοκρατία (7) Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα (1) Σουηδία (3) Σουν Τζου/ 孫子 (1) σουρεαλισμός (7) σοφία (6) Σπύρος Κυριαζόπουλος (7) σταλινισμός (14) Σταμάτης Γονίδης (1) Σταμάτης Πολενάκης (1) Στάνλεϊ Κάβελ/Stanley Cavell (2) Στάνλεϊ Κιούμπρικ/Stanley Kubrick (1) Στάντις Λώουντερ/Standish Lawder (2) Στέλιος Κούλογλου (1) Στέλιος Ράμφος (1) Στεφάν Λαβινιότ/Stéphane Lavignotte (1) Στέφανος Λουπάσκο/Stephan Lupasco (4) Στέφανoς Ροζάνης (8) Στήβεν Πίνκερ/Steven Pinker (2) στρατόπεδα εργασίας (10) στρατόπερα αναψυχής (1) Σύλβια Πλαθ/Sylvia Plath (1) Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου (3) Σύνταγμα (1) σχετικισμός (2) Σωκράτης (4) σώμα (3) Τ.Κ.Παπατσώνης (2) Τ.Σ. Έλλιοτ/T.S. Elliot (3) Τάκης Μίχας (2) Ταλίν (1) Τάλκοτ Πάρσονς/Talcott Parsons (1) Τάσος Λάγγης (2) Τέοντορ Αντόρνο/Theodor Adorno (1) τέχνη (71) τεχνικό σύστημα (40) τεχνοκρατία (28) τεχνολογικός μεσσιανισμός (41) τεχνοσάχλα (16) Τζ. Μπένθαμ/J. Bentham (1) Τζ. Ρ. Σάουλ/J. R. Saul (8) Τζ. Σενμπάουμσφελντ/G. Schönbaumsfeld (1) Τζ. Στ. Μιλλ/J. St. Mill (1) Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν/J.R.R. Tolkien (1) Τζακ Α. Γκόλντστοουν/Jack A. Goldstone (1) Τζέημς Μπάλντουιν/James Baldwin (1) Τζέφρεϊ Χερφ/Jeffrey Herf (1) Τζον Γκρέι/John Gray (1) Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ/John K. Galbraith (1) Τζον Λοκ/John Locke (3) Τζον Μ. Κούτσι/John M. Coetzee (2) Τζον Ρωλς/John Rawls (2) Τζον Σερλ/John Searle (6) Τζον Στάινμπεκ/John Steinbeck (1) Τζον Φ. Κέννεντυ/John F. Kennedy (3) Τζον Φόουλς/John Fowles (1) Τζον Χιούστον/John Houston (1) Τζον Ώστιν/John Austin (1) Τζορτζ Όργουελ/George Orwell (4) Τζορτζ Στάινερ/George Steiner (2) Τζόρτζιο Αγκάμπεν/Giorgio Agamben (4) Τζουζέπε Πίνοτ-Γκαλίτσιο/Giuseppe Pinot-Gallizio (1) Τζούλια Κρίστεβα/Julia Cristeva (1) Τομά Λεπετιέ/Thomas Lepeltier (1) Τομάς Ιμπάνιεθ/Tomás Ibáñez (1) Τόμας Πίντσον/ Thomas Pynchon (1) Τόμας Ρηντ/Thomas Reid (2) Τόμας Χομπς/Thomas Hobbes (4) Τόνι Νέγκρι/Toni Negri (2) Τόνι Σουάρτζ/Tony Schwartz (1) τραγωδία (10) Τρανσχιουμανισμός (1) Τριλεκτική (11) Τριστάν Τζαρά/Tristan Tzara (1) Τρόικα (21) Τσαρλς Ντέιβενπορτ/Charles Davenport (1) Τσαρλς Ράιτ Μιλλς/Charles Wright Mills (1) Τσαρλς Σ. Περς/Charles S. Peirce (1) Τσαρλς Τέιλορ/Charles Taylor (1) Τσαρλς Φορτ/Charles Fort (1) τυραννία (14) Υβ Λε Μανάκ/Yves Le Manach (9) Υβ Μισώ/Yves Michaud (1) υλισμός (13) υπαρξισμός (3) υποκείμενο (29) υπομονή (2) Φ. Ε. Ρεϊνάλ/F. E. Reynal (1) Φ. Σελίν/. Céline (1) Φ.Ντ. Πητ/F.D.Peat (1) Φαινομενολογία (1) Φελίξ Γκουαταρί/Félix Guattari (1) Φερνάντο Αρρραμπάλ/Fernando Arrabal (1) Φερνάντο Πεσσόα/Fernando Pessoa (2) Φθινόπωρο (1) Φίγκαρο (1) Φίλιπ Λάρκιν/Philip Larkin (1) Φιλοσοφία (76) Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι/Фёдор Достоевский (5) Φλαν Ο' Μπράϊαν/Flann O' Brien (1) Φουκουσίμα (3) Φρ. Ένγκελς/Fr. Engels (7) Φρ. Νίτσε/Fr. Nietsche (11) Φρ. Σιμιάν/Fr. Simiand (1) Φρ. Φουρκέ/Fr. Fourquet (1) Φράνσις Μπέικον/Francis Bacon (1) Φρανσουά Γκρουά/François Grua (1) Φρανσουά Καραντέκ/François Caradec (1) Φρανσουά Λυοτάρ/François Lyotard (1) Φρανσουά Φουρκέ/François Fourquet (1) Φραντς Κάφκα/Frantz Kafka (2) Φρέντερικ Τέιλορ/Frederick Taylor (1) Φρέντερικ Τζέιμσον/Frederick Jameson (1) Φρήντριχ Γιάκομπι/Friedrich Jacobi (1) Φρήντριχ Έμπερτ/Fredrich Ebert (1) Φρήντριχ Μουρνάου/Friedrich Murnau (1) Φρήντριχ Χάγιεκ/Friedriech Hayek (2) Φριτς Λάιστ/Fritz Leist (1) φρμκ (13) Φρόιντ/Freud (5) Φώτης Τερζάκης (1) Χ. Λ. Μπόρχες/J. L. Borges (2) Χ. Μ. Εντσενσμπέργκερ/H. M. Enzensberger (1) Χάιμε Σεμπρούν/Jaime Semprun (1) χαρά (5) Χάρβαρντ (1) Χάρης Βλαβιανός (1) Χάρι Χόλε (1) Χάρυ Γκουγκενχάιμ/Harry Guggenheim (1) Χάρυ Φράνκφουρτ/Harry Frankfurt (1) Χέγκελ/Hegel (12) Χέερτ Μακ/Geert Mak (3) Χένρικ Ίψεν/H. Ibsen (1) Χέρμαν Μέλβιλ/Herman Melville (1) Χέρμπερτ Μαρκούζε/Herbert Marcuse (2) Χιλή (1) Χίλντε ντε Μπράιν/Hilde de Bruijn (1) χιούμορ (29) Χιροσίμα (4) Χλόη Κολλύρη (1) Χουάλ Βίβες/Juan Vives (1) χρήμα (13) χρήμα και μαγεία (21) Χρήστος Βακαλόπουλος (1) Χριστός (3) χρόνος (10) ψυχή (12) ωφελιμισμός (13) A.I. (6) Ange S. Vlachos (1) Bar Beduin (1) Beatnics (1) beton7 (12) BHL (2) Biennale (2) Bloomberg (1) Bob Dylan (1) Bob Marley (1) Bodies (3) Bruce Springsteen (1) Cinemarian (3) CNN (1) dada (2) dangerfew (77) David Bowie (1) DAVOS (2) Descombes (1) DOCUMENTA (1) Einsatzgruppe D (1) EMAF (1) Frank Zappa (3) Gaston Bachelard/Γκαστόν Μπασλάρ (1) Happyfew (5) HighSpeedAcces (1) Hippies (1) Hollowsky (161) Iggy Pop (1) Il Consigliere (3) intothepill (2) izi (230) Janitoring (1) Jazz (2) Jeffrey Lee Pierce (1) Jimmy Cliff (1) Joe Strummer (1) Johnny Cash (2) Keith Richards (1) La Tribune (1) Malaguena (1) Mark Twain (1) Miles Davis (2) Monty Python (1) Muppet Show (1) nem68 (1) Nick Cave (1) Nosotros (1) psonia (4) RadioBubble (61) Renty (3) Ringo Star (1) RSA (1) Salon De Vortex (5) Scott Asheton (1) Serajevomag (1) sexbox (2) socialmedia (2) Tales from the Crypt (1) TESTS! (6) TwixtLab (1) UNICEF (1) urban hacking (13) Wall Street Journal (1) wobblies (2) Zακ Μπουβρές/Jacques Bouveresse (1) Zabriskie Point (1) zi (1) Zoviets (1)