Η τεχνοσάχλα πάει σύννεφο!

Με τίτλο Ιδού το τέλειο ανθρώπινο σώμα, πληροφορηθήκαμε χτες με φρίκη τη γλυπτική «art-sci» σύνθεση που κατασκεύασε η εξελικτική βιολόγος και καθηγήτρια της Ανατομίας Alice Roberts με τη βοήθεια του διάσημου «οπτικού γλύπτη» Scott Eaton και του αριστοτέχνη στα οπτικά εφέ Sangeet Prabhaker, παρουσιάζοντας έπειτα από εμβριθείς μελέτες και έρευνες ένα εντελώς γκαγκά «μοντέλο ανθρώπινου σώματος» απαλλαγμένο, λέει, από τις φυσικές ατέλειες του σώματός μας και «βελτιωμένο». Μας καλεί μάλιστα να σκεφτούμε σοβαρά ότι το έργο της μπορεί και πρέπει να μας εμπνεύσει ώστε, χάρη στην επιστήμη, να αποκτήσουμε ένα «τέλειο σώμα».

Οι φωτογραφίες του επιτεύγματός της αρκούν για να πεθάνει κανείς στα γέλια! Μπορεί να έχουν παλαβώσει τα υπερμοντέρνα επιστημονικό-καλλιτεχνικά υβρίδια, ή μπορεί και να έχουν τρελό χιούμορ, πάντως πρωτότυπα δεν είναι. Ορίστε γιατί: Το αούαααα πρόσωπο της ασπρόμαυρης φωτογραφίας που κοσμεί την ανάρτησή μας, ήταν η εικόνα της «ιδεώδους γυναικείας ομορφιάς», που είχε δημοσιεύσει η γαλλική εφημερίδα France-Soir στις 31 Αυγούστου 1962. Αυτή η φσιτζμπόινγκ φάτσα ήταν, λέει, μια «ρομποτική σύνθεση» βασισμένη σε δέκα λεπτομέρειες από τα πρόσωπα των τότε θεωρούμενων ομορφότερων γυναικών-σταρ —απ’ όπου και τα κατατοπιστικά αριθμημένα βελάκια.

Φυσικά, το τερατούργημα δεν ξέφυγε από τους καταστασιακούς, που το σχολίασαν στο 8ο τεύχος της INTERNATIONALE SITUATIONNISTE (Ιανουάριος 1963) με αυτά τα σοφά λόγια:

«Αυτή η συνθετική σταρ αποτελεί ένα εύγλωττο παράδειγμα του τι μπορεί να φτιάξει η ολοκληρωτική δικτατορία του αποσπάσματος σε αντίθεση, εδώ, με το διαλεκτικό παιχνίδι του προσώπου. Γέννημα των ονείρων της κυβερνητικής, αυτό εδώ το πρόσωπο κατασκευάστηκε με βάση τις τεχνικές της σύγχρονης πληροφορικής, οι οποίες είναι πραγματικά αποτελεσματικές ως καταστολή, έλεγχος, ταξινόμηση και διατήρηση της τάξης (η ρομποτική αναπαράσταση του προσώπου έχει κιόλας περάσει τις εξετάσεις της στην αστυνομική έρευνα). Είναι προφανές ότι η γνώση, η ποίηση κι ο τρόπος με τον οποίον εμείς οραματιζόμαστε τον κόσμο, αντιτίθενται στα μέσα και στους σκοπούς αυτής της πληροφορικής. Η κοινωνιολογία της ομορφιάς δεν διαφέρει σε τίποτα από τη βιομηχανική κοινωνιολογία, ή την κοινωνιολογία της αστικής ζωής, διότι αποτελεί και αυτή μια παραπλανημένη και παραπλανητική εξύψωση του αποσπασματικού, η οποία κρύβει τις ολότητες και την κίνησή τους. Όμως ο ακριβής επιστημονικός ηθικισμός της κοινωνιολογίας, που έχει ενσωματωθεί στην κοινωνία του θεάματος αποφεύγοντας ακόμα και να το σκεφτεί, δείχνει επίσης στον καθένα, εκτός από την ομορφιά, και τη χρήση της. Στη νέα εκδοχή της, η φράση ‘‘Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα’’ λέει: ‘‘Ιδού η ομορφιά, ιδού και η κατανάλωση!’’.»