Don't krueger me!

Αφού λοιπόν καταφέραμε να συνεχίσουμε στο δρόμο του «Δεκάλογου της Ουάσινγκτον» και των διαφόρων «σχεδίων Μπράντι», πάνω στα οποία στηρίχτηκαν τα επενδυτικά κεφάλαια-γύπες

−όπως το θρυλικό Elliot Associates, που το 1995 αγόρασε 20,7 εκ. δολλάρια τραπεζικού χρέους του Περού, επωφελήθηκε από τη μετατροπή του σε ομόλογα και έτσι στη συνέχεια απαίτησε και έλαβε από το Περού 58 εκ. δολλάρια−,

ας αποτίσουμε το δέοντα φόρο τιμής στον πρώτο επικεφαλής του ΔΝΤ που, ήδη το 2002, συνέλαβε την ιδέα δημιουργίας ενός «μηχανισμού στήριξης και αναδιάρθρωσης του χρέους των εθνικών κρατών», τη διορατική υπέρμαχο της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», την κα Άννα Κρούγκερ.

Και τι καλύτερο για ένα τέτοιο φόρο τιμής από την ανάδειξη του πυρήνα της σκέψης του τιμώμενου προσώπου; Ιδού λοιπόν τι απαντούσε η κα Κρούγκερ στους πολέμιους της παγκοσμιοποίησης στη σημαντική «Ομιλία για την Παγκοσμιοποίηση», που έδωσε τον Ιούνιο του 2003 στην Αγία Πετρούπολη:

«Τι μπορούμε να πούμε σχετικά με τις επιπτώσεις της οικονομικής ανάπτυξης και της παγκοσμιοποίησης στην εργασία και τις κοινωνικές συνθήκες στον αναπτυσσόμενο κόσμο; Χρειάζεται να το δούμε μακροπρόθεσμα. Ξέρω ότι πολλοί διαδηλωτές δυσπιστούν με τον ηθικό σχετικισμό, αλλά πραγματικά αξίζει να καθίσουν και σκεφτούν πριν καταδικάσουν απόλυτα τις συνθήκες στα λεγόμενα εργοστάσια-κάτεργα στις αναπτυσσόμενες χώρες. […] 

Η άποψη ότι οι  εργαζόμενοι σε αυτά πρέπει να παίρνουν “αξιοπρεπή μισθό” με βάση τα πρότυπα των βιομηχανικών χωρών, υπονομεύει εντελώς το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό στη διεθνή αγορά. Παρόμοια, η παιδική εργασία κυριαρχεί μερικές φορές στις αναπτυσσόμενες χώρες επειδή οι εναλλακτικές λύσεις είναι πολύ χειρότερες: πείνα και υποσιτισμός, πρόωροι γάμοι με το ζόρι (για τα κορίτσια) ή πορνεία, επαιτεία. Υπάρχουν πολλές αποδείξεις, ότι οι γονείς στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπως και οι γονείς παντού, επιλέγουν να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο όταν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά. 

Επομένως, ο πιο γρήγορος τρόπος για να το καταφέρουν είναι αναμφίβολα η ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη. Άστοχες είναι και οι ανησυχίες μήπως η παγκοσμιοποίηση οδηγήσει σε απώλεια της αυτοδιάθεσης. Η ίδια η φτώχεια στερεί από τους ανθρώπους από κάθε έλεγχο. Η ανάπτυξη δίνει στους ανθρώπους πολύ περισσότερες δυνατότητες να ελέγχουν τη ζωή τους συγκριτικά με την οποιαδήποτε υποτιθέμενη ζημία προκαλούν οι πολυεθνικές ή οι αλλοπρόσαλλες ροές ξένων κεφαλαίων».

Μα την αγία Ανάπτυξη! Ζήτωσαν τα κάτεργα και τα δουλάκια, τα υπέρ Αυτής εργαζόμενα έως το τέλος του αιώνος τούτου και πάντων των αιώνων, αμήν!

Εκείνο που αξίζει να σχολιάσω, είναι πως ο νεοφιλελευθερισμός πρόσθεσε απλώς μια εξαντρίκ ανταύγεια στη θρησκεία της Ανάπτυξης: την, όντως μισοπάλαβη, ιδέα πως η απελευθέρωση του εμπορίου και του χρήματος δημιουργεί ανάπτυξη (ενώ, όπως το βλέπουμε πια ξεκάθαρα, το ελεύθερο εμπόριο μπορεί να διαλύσει π.χ. την αγροτική υποδομή μιας χώρας και τα «επενδυτικά κεφάλαια» να τη βουλιάξουν στο χρέος). Στην ουσία όμως, η κεντρική ιδέα παραμένει η ίδια, που στοιχειώνει όλη τη νεοτερικότητα, από τα άκρα δεξιά έως τα άκρα αριστερά της έδρανα . Η ιδέα πως η οικονομική ανάπτυξη (ακριβέστερα: μεγέθυνση, growth) είναι το γιατρικό για πάσα νόσο και πάσα μαλακία.

Αλλά τι να κάνουμε; Αυτά λέει η θρησκεία ενός κόσμου, όπου (όπως θα δούμε σε επόμενη ανάρτηση) το χρήμα είναι «ο δεσμός όλων των δεσμών».