Όταν στην «πολεμική» αλληλογραφία του με τον Τζανφράνκο Σανγκουινέτι το 1978, ο Γκυ Ντεμπόρ υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Καβαλκάντι», οι πάντες θεώρησαν (και εξακολουθούν να πιστεύουν) πως ο Ντεμπόρ αναφερόταν στον φλωρεντίνο ποιητή, σύγχρονο του Δάντη, Γκουίντο Καβαλκάντι (1250-1300). Ωστόσο πριν κάμποσα χρόνια συζητώντας με το φίλο μου Υβ Λε Μανάκ προέκυψε, ότι μάλλον έναν «άλλον Καβαλκάντι» ήθελε να πει ο πάντοτε αρεσκόμενος σε ταχυδακτυλουργίες Γκυ∙ και μάλιστα ένα Καβαλκάντι όχι τυχαίο, αλλά σχετικότατο με τους διάσημους κινηματογραφικούς πειραματισμούς του Ντεμπόρ, που έδωσαν τις όμορφες ταινίες του «Το Πέρασμα μερικών Προσώπων…» (1959) και «Κριτική του Διαχωρισμού» (1961).
Ιδού λοιπόν η πειραματική ταινία Rien que les Heures −«Αυτή η ταινία δεν έχει υπόθεση. Δεν είναι παρά μια ακολουθία εντυπώσεων πάνω στο πέρασμα του χρόνου …» [τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει!]−, που ο εκπληκτικός Αλμπέρτο Καβαλκάντι γύρισε στο Παρίσι σε ηλικία 29 ετών, το 1926 ... σχεδόν 40 χρόνια πριν από τους πειραματισμούς του Ντεμπόρ.
Δείτε την ταινία του Καβαλκάντι. Τι λέτε; Είχε δίκιο ο Λε Μανάκ;
Ω ναι!
Δείτε την ταινία του Καβαλκάντι. Τι λέτε; Είχε δίκιο ο Λε Μανάκ;
Ω ναι!
22 σχόλια:
Θα ραγίσεις καρδιες σε κάποιους Ντεμπορι(σ)κούς που έμαθαν τον κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου.
(μην ρωτήσεις... εγώ έβγαλα το Ινστιτούτο του Κεντ και τον ήξερα από μικρός τον Καβαλκαντι, για τον ντεμπορ -σαν κινηματογραφιστή- άκουσα όταν επέστρεψα στην Ελλάδα:-))
Γενικότερα εδώ που τα λέμε, καλά τα λεει ο AdeDeBore.
Στο νησί-που έιχε μια από τις καλύτερες σκηνές στο πειραματικό σινεμά ειδικότερα το 60-70, τον κινηματογραφιστή Ντεμπορ τον εκθέτουν -μεταξύ άλλων οργισμένων ταλέντων- στο ICA για τους ιδεολόγους τουρίστες...
(αλλά και για τους τουρίστες της ιδεολογίας)
Σκάνδαλο!!!
http://kourelarios.wordpress.com/2011/02/03/sang/
http://www.terminal119.gr/show.php?id=364
Ωστόσο
ashetos#1
δικιολογημένα πήγε το μυαλό στον Γκουίντο, δεδομένου ότι ο λάτρης της Φλωρεντίας Γκυ έγραφε στον ιταλιάνο.
Είπαμε, ο Ντεμπόρ ήταν παίκτης!
ξέρεις πόσους τέτοιους παίκτες έχω γνωρίσει στα ουζερί των Εξαρχείων.
(που μάλιστα μερικοί έχουν συγγράψει και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα κείμενα κάποια στιγμή στα νιάτα τους)
Δεν τους έκανα και εικόνισμα...
Ε, όχι κι έτσι ashetos#1,
το παρατράβηξες και πήγες στο άλλο άκρο από αυτό των "εικονολατρών" θαυμαστών του Ντεμπόρ.
Πάντως η ταινία του Καβαλκάντι δεν ήταν πολύ πολύ όμορφη;
Ο άσχετος έχει δίκιο.
Ο Ντεμπόρ- όχι οι καταστασιακοί- είναι ένα εξαγόμενο προϊόν των "Γαλλικών γραμμάτων". Οι εκδότες επενδύουν στο μέλλον τους (που είναι σκοτεινό) και χτίζουν μύθους.
Σε αυτό δεν φταίει ο Ντεμπόρ!
Η τέχνη είναι και κάτι ποθητό, και όταν αυτό που ποθείς δεν σου παραδίδεται τα συμπλέγματα θεριεύουν και σε πνίγουν.
Με (πολύ) λίγα λόγια
θα ήθελε να είναι ο Τζίγκα ή ο Καβαλκάντι, αλλά ήταν ο Γκύ.
Ο Λενινίσκος που παραφύλαγε μέσα του μυρίστηκε την κερκόπορτα και του πήρε το κεφάλι.
Άλλοι είναι πιο τυχεροί.
Ο Ντεμπόρ είναι ένα γκατζετάκι για τους πρωτοετείς της καλών τεχνών και της αρχιτεκτονικής.Ως εκεί.
Το ακριβές αντίστοιχο στην μουσική είναι: Εξ αιτίας του ότι τα νιάτα σου συνδέθηκαν πχ. με τους Fuzztones -μετά μεγάλωσες κι έγινες μουσικολόγος ας πούμε- επιμένεις τώρα να τους συσχετίζεις με τον John Gage και τον Igor Stravinsky.
Πράγμα που στα πλαίσια της διαλεκτικής (των fuzzstones) στέκει 100% μιας και με την διαλεκτική διευθετούνται ακόμη και αυτοί οι συσχετισμοί....
αντιστοιχίες:
Ντεμπόρ=Fuzzstones
Gage=Marx
Stravinsky=Hegel
Ανώνυμε/η
σε παραδέχομαι!
Stat rosa pristina nomine; nomina nuda tenemus.
same old story!
Καλή μέρα Αρνητικέ!
(όμως η εργασία δεν παράγει πλούτο, παράγει απλώς πράγματα κάθε λογής - μπορούμε να πούμε πως η εργασία παράγει πλούτο μόνο αν θεωρήσουμε πως η παραγωγή αυτή καθεαυτή είναι πλούτος - αλλά τότε την κάτσαμε - ακολουθούν αναρτήσεις πάνω σε όλα αυτά)
Γιάννη,
Έχω την εντύπωση πως πρέπει να αντιστρέψουμε το ερώτημα, εφόσον έχει χαθεί η διαλεκτική σχέση κεφαλαίου – εργασίας με πιο τρόπο αυτή η κοινωνία παράγει εργασία;
Η εργασία περιορίζεται σε ένα ρόλο καθαρά αναπαραγωγικό και αυτό σε όλο και λιγότερες θέσεις εργασίας. Οι θέσεις που πραγματικά «μετράνε» για το σύστημα είναι ελάχιστες, οι υπόλοιποι είναι απλά «ανθρώπινοι πόροι», ένας απλός συντελεστής παραγωγής χωρίς λόγο για τίποτα και χωρίς καμία πραγματική δύναμη. Η εργασία λειτουργεί πλέον ως μηχανισμός πειθάρχησης, είναι ο πιο σίγουρος συντελεστής παραγωγής δεδομένου ότι δεν επηρεάζεται από οπουδήποτε ανταγωνισμό.
Διαρκώς και πολλαπλασιάζονται οι σχολές και τα σεμινάρια χωρίς κανένα νόημα καθώς και οι θέσεις εργασίας χωρίς κανένα νόημα (σε έρευνα που έγινε στις ΗΠΑ υπολογίστηκε ότι το 50% των θέσεων εργασίας θα μπορούσαν να καταργηθούν χωρίς καμία επίπτωση στην παραγωγή των αντίστοιχων εταιριών).
Σ’ αυτό τον κόσμο της δια βίου εκπαίδευσης, πειθάρχησης και αποβλάκωσης, μην ανησυχείτε, περισσεύει λίγο πλασματικό κεφάλαιο για να μη φωνάζουν τα παιδιά.
Σ’ αυτό τον κόσμο παγκόσμιας γνώσης, όπου “η αντίφαση μεταξύ της κοινωνικοποιημένης μορφής της κατασκευής της γνώσης και της ατομικής της επικύρωσης” το μόνο απαραίτητο προσόν είναι η διάθεση να ενταχθείς στον συνασπισμό των προθύμων, να σκύψεις το κεφάλι και να πειθαρχήσεις.
Τώρα τι κοινωνικός πλούτος μπορεί να παραχθεί σ’ αυτό το τοπίο της απόλυτης ισοπέδωσης, πόσες γκατζετο-ιδέες θα σκαρφιστούμε για να αναπαράγουμε αυτό το «τεχνικό σύστημα» και να λύσουμε τα προβλήματα που το ίδιο δημιουργεί, πόσο μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτό το ζόμπι και να γίνουμε όλοι αναπαραγωγικοί, άτομα επιχειρήσεις;
Το υψηλό επίπεδο αναπαράστασης του πλασματικού κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο φανερώνει ότι αυτοί που μας κυβερνούν ήταν υπερβολικά αισιόδοξοι.
@HollowSky
Μη χολοσκάς, δεν θα σε στείλουμε και στα γκουλάγκ. :D
Άλλο η εργασία δι-ιστορικά, άλλο η εργασία μέσα στον καπιταλισμό. Η καπιταλιστική εργασία δεν παράγει μόνο συγκεκριμένα (υλικά) προϊόντα, αλλά και αφηρημένα, βασικά, αξία.
Τα συγκεκριμένα προϊόντα είναι προϋπόθεση για οποιοδήποτε πλούτο - δεν είσαι, φαντάζομαι, πριμιτιβιστής. Ωστόσο, μέσα σ' ενα καπιταλιστικό σύστημα κυριαρχεί (και το ταυτοποιεί) το αφηρημένο προϊόν της παραγωγικης του διαδικασίας, ήτοι η αξία.
Με την έλευση της μικρο-ηλεκτρονικής επανάστασης (και το τέλος της σιτουασιωνιστικής διεθνούς), κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '70, το αφηρημένο προϊόν/ταυτότητα του καπιταλισμού εισήλθε σε μια περίοδο μόνιμης κρίσης μαζί με τον ίδιο τον καπιταλισμό. Αυτό σημαίνει φυσικά και κρίση της κοινωνικής συνείδησης μεχρι του κρίσιμου σημείου μετατροπής της σε... κοινωνική συνείδηση της κρίσης. Η συνωμοσιολογία είναι το όπιο του λαού (χίλιες φορές ΓΑΠ και Τελ Αβίβ)
Την καλησπέρα μου
Αρνητικέ,
ξέρω, μόνο που αυτή η περί αξίας θεωρία ήταν η θεωρία των αστών οικονομολόγων, που δυστυχώς την υιοθέτησε κι ο Μαρξ.
Βεβαίως δεν μπορεί να υπάρξει πλούτος χωρίς καθόλου προϊόντα (κάθε λογής) της ανθρώπινης εργασίας [= δεν είμαι πριμιτιβιστής :-)]. Ο πλούτος στηρίζεται στην ανθρώπινη εργασία. Όμως προσοχή: αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι η ανθρώπινη εργασία παράγει τον πλούτο!
Τα προϊόντα της εργασίας δεν είναι από μόνα τους πλούτος, δεν είναι πλούτος μόνο και μόνο επειδή εργάστηκαν κάποιοι για να παραχθούν. Ούτε κι έχουν από μόνα τους αξία, δεν "εμπεριέχουν" αξία απλά και μόνο επειδή "περιέχουν" εργασία. Πλούτο τα κάνει, και αξία τούς δίνει, μια άλλη δραστηριότητα, όχι η εργασία. Ακόμα κι αν μιλήσουμε για "αφηρημένη εργασία",το ερώτημα παραμένει: τι είναι αυτό που κάνει "αφηρημένη" την εργασία; Είναι κάτι που "εμπεριέχεται" στην ίδια την εργασία; Όχι! Είναι μια δραστηριότητα. Ποια;
Είναι κρίσιμο να ξεκαθαριστεί αυτό. Τι είναι πλούτος στην τελική; Τι έχει/είναι αξία;
Πλούτος είναι αυτό που, όταν το κατέχεις, πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες δράσης σου. Αυτό, επομένως, που αναγνωρίζεται κι επικυρώνεται (=κύρος) από το μέγιστο δυνατό αριθμό των ανθρώπων μιας κοινωνίας. Άρα αυτό που σου επιτρέπει την πρόσβαση στη γενική ισχύ. Γι' αυτό και οι άνθρωποι επιθυμούν τον (όποιο) πλούτο.
Είναι νομίζω φανερό λοιπόν, ότι τον πλούτο δεν τον παράγει η εργασία. Η εργασία παράγει προϊόντα. Δεν παράγει η εργασία αυτό που προσδίδει κοινωνικό κύρος/γενική αναγνώριση/ισχύ στα προϊόντα. Δεν είναι καν αυτή που τους το προσδίδει! Επομένως ούτε καμιά αξία τούς προσδίδει η εργασία.
Στον καπιταλισμό, πλούτος είναι το κεφάλαιο. Εδώ η εργασία παράγει και πάλι προϊόντα, τα οποία παράγονται προκειμένου να ανταλλαχτούν σαν εμπορεύματα. Αλλά προσοχή: η δραστηριότητα που τα κάνει εμπορεύματα, δεν είναι η εργασία! Η δραστηριότητα που κάνει την εργασία "αφηρημένη" και τα προϊόντα της εμπορεύματα, είναι αυτή που τους κολλάει μια τιμή. Είναι η ίδια δραστηριότητα που μετέτρεψε και την εργασία σε εμπόρευμα.
Αλλά επίκεινται αναρτήσεις...
Καλημέρα.
Γιάννη,
Συμφωνώ απόλυτα εάν η συζήτηση περιοριστεί μέχρι την δεκαετία του 70, σήμερα τα προϊόντα είναι περισσότερο «η χαμένη τιμή της εργασίας» παρά το αποτέλεσμα της εργασίας.
Ο εκθειασμός της σπουδαιότητας της εργασίας είναι ένα από τα σημαντικότερα ιδεολογικά εργαλεία του συστήματος «από τα άκρα δεξιά έως τα άκρα αριστερά του έδρανα»
Παναγιώτη,
θα το σκεφτώ αυτό που λες για μέχρι τα '70. Συμφωνώ, εννοείται, για το περί εκθειασμού της εργασίας.
"Η δραστηριότητα που κάνει την εργασία "αφηρημένη" και τα προϊόντα της εμπορεύματα, είναι αυτή που τους κολλάει μια τιμή"
...αυτή που τους κολλάει μια τιμή, ε, ναι, αφηρημένη εργασία λέγεται. Πρόκειται μάλλον για "κοινωνική σχέση", παρά για "δραστηριότητα". Ιδρύεται τη στιγμή που επικυρώνεται μια συμφωνία που θεμελιώνει την καπιταλιστική κοινωνία: χ ώρες δουλειάς για ψ αξία, είτε σε μορφή/φορέα χρήματος, είτε ...κουπονιού. Πρόκειται για μια σχέση που εμφανίζεται στις αρχές του 14ου αιώνα στη δυτική ευρώπη και συνιστά τις απαρχές του καπιταλιστικού συστήματος. Για περισσότερες πληροφορίες δες το κεφάλαιο "Αφηρημένος Χρόνος" από το Time, Labor and Social Domination του Moishe Postone, που έχω μεταφράσει εδώ:
http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=26221&highlight=postone
Αρνητικέ,
ήθελα να πω, ότι η δραστηριότητα που κάνει την εργασία "αφηρημένη" είναι η ίδια δραστηριότητα με αυτήν που κολλάει στα προϊόντα της μιας τιμή - ποια είναι αυτή η δραστηριότητα;
Αυτή η δραστηριότητα έχει όνομα, δεν είναι κάτι το αφηρημένο: είναι το εμπόριο.
Σ' ευχαριστώ για την παραπομπή, θα τη διαβάσω.
Καλή βδομάδα.
ειχε δικιο ο Λε Μανάκ!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Δημοσίευση σχολίου